На <u>спіне</u><u>прапелер</u> маю,
Быццам <u>Карлсан</u> я лятаю.
І нястомны <u>працаўнік</u>
<span><u>Сейбіт</u>, <u>кран</u> і <u>вартаўнік</u>.</span>
Лета прагуляеце восенню не збераце.
Первые знаки препинания появились в 3 веке. До это этого в тексте писали не только запятыми, но и заглавными буквами, а также пробелами. Аристофан предложил использовать 3 вида знаков: точку посреди строки, снизу и сверху.
Гэта князь, яки вельми любиу сваю дачку. Ён быу добры и справедливы. Можно было сказаць, што ён бый даверчывы, ён даверыуся хрыстаносцам и гэта выйшла яму бокам. Гэта быу князь, каторы любий сваю зямлю, свой народ и сваю рэлигию!
Асабліва прыгожы і сумны беларуская лес у раннія восеньскія дні. На залатым фоне жоўтай лістоты вылучаюцца яркія плямы размаляваных клёнаў, асін. Павольна кружачыся ў паветры, падаюць з бяроз пажоўклыя лёгкія лісце. Ад дрэва да дрэва працягнуты тонкія серабрыстыя ніткі ліпкай павуціння. Ціха ў восеньскім лесе. Шамаціць пад нагамі апалае сухая лістота. Сее – дзе чырванее капялюшык позняга подосиновика. Тонка просвистит рабчык, прокличут высока ў небе лятуць вушаком жураўлі. Што – то сумнае, развітальнае чуецца і бачыцца ў восеньскім лесе. Чысты і празрысты восенню паветра, празрыстая вада ў лясных ручаях. Бачны кожны каменьчык на дне. Яшчэ цвітуць познія восеньскія кветкі. Рыхтуюцца да адлёту пявучыя птушкі. Не – не – затрашчыць ў лесе дрозд, застучит на сухім дрэве працаўнік дзяцел. Яшчэ зялёны, губляючы саспелыя жалуды, стаіць на краі лесу стары магутны дуб. Але ўжо агаліліся вяршыні бяроз. На цёмным фоне суцэльнага яловага лесу выразна бачныя яркія фарбы клёнаў і асін. Ужо абляцелі, плаваюць на вадзе лёгкія пажоўклыя лісце іў. Добра ў восеньскім квяцістым лесе, доўга не хочацца сыходзіць з яго, развітвацца з залатымі восеньскімі днямі
