Минск-гэта горад-герой.Ён быу заснаваны у 1067 годзе.Адны личаць што жыу млынар Менеск .Ён пастроиу млын на 7 колах.Ноччу ён раз'яджау на млыне и збирау дружыну з дужых людзей .Потым ён заснавау горад.Спачатку яго называли Менеск потым Менск а затым и Минск.Другия личаць што назва горада паходзиць ад маленькай рэчки Менки.Трэция личаць што назва горада пашла ад рыбы якая называлася Мень.Чатвёртыя личаць ад слова мена-мяняць.Тут знаходзицца шмат цикауных мест. Нацыянальная Библиятэка , Храм усих святых и бязвинна забиных ва айчынстве нашам,Дом Миласэрнасци и иншыя.У Минску жыве вядомы свяшчэник Фёдар Поуны(ён заснавау Дом Миласэрнасци).У нас прэзидэнт Аляксандар Рыгоравич Лукашэнка. У нас жыве шмат герояу Удадзимир карват, Дар'я Домрачава , Надзея Скардзина. У нас шмат замкау Нясвижки,Мирски,Гальшански,Лидски,Крэуски,Навагрудски.Я вельми кахаю свой горад .
Если я что-то неправильно написала извини,просто я учусь только в 4 классе.
Жывуць яны ... на гарышчы пяципавярховага дома, пахкага каменным вуглем. и белорусское
Рамантызм – надзвычай важны этап у развіцці культуры, гэта сапраўдная рэвалюцыя ў мастацтве, не толькі ў літаратуры. Рамантыкі падпарадкавалі сабе тэатр, жывапіс, музыку, філасофію, многія гуманітарныя навукі. А ў літаратуры тэмп развіцця надзвычай паскорыўся, новыя плыні і напрамкі ўзнікалі і развіваліся нават за месяцы. Як ні ў адну іншую эпоху, літаратура рамантызму звязана з філасофіяй. Рамантыкі сцвярджалі веру ў панаванне духоўнага пачатку ў жыцці, падпарадкаванне матэрыі духу.
Адным з выдатных пісьменнікаў-рамантыкаў быў Ян Баршчэўскі. Вяршыняй творчасці пісьменніка стала кніга "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". Яна складаецца з чатырнаццаці апавяданняў міфалагічна-фальклорнага зместу, сюжэты якіх скаладаюць аповеды падарожнікаў у доме шляхціца Завальні падчас доўгіх зімовых вечароў. Усе апавяданні глыбока павучальныя і ў той жа час займальныя.
Найбольш цікавыя апавяданні "Плачка" і "Сын Буры". "Плачка" - адно з самых незвычайных апавяданняў кнігі. У гэтай гісторыі апісваецца незвычайная прыгожая кабета, якая з'яўляецца ў пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах. На яе вачах заўсёды блішчэлі слёзы, з-за таго людзі называлі яе Плачкай. Вобраз Плачкі сымвалізуе, што ў чалавека на першым месце павінны быць не матэрыальныя, а духоўныя каштоўнасці. Яна плача, бо іх, каштоўнасці, не бачаць, не разумеюць, ганяюцца за ўяўным, несапраўдным.
У апавяданні "Сын Буры" сляпы Францішак расказвае пра сваю сустрэчу з дзіўным пілігрымам, які назваў сябе Сынам Буры. У час буры гэты чалавек не хаваўся ад дажджу і ветру. Сын Буры расказаў, як некалі каля беднай хаціны сваіх бацькоў спаткаў Плачку, апранутую ў сукенку вясёлкавых колераў і з кветкамі на галаве. Плачка паказала юнаку далёкі свет, над якім пад аблакамі кружылі арлы. Хлопе вырашыў пабачыць, што дзеецца на свеце, і з таго часу блукае па зямлі. Сын Буры - чалавек, апантаны вечнай прагай творчасці, пошуку ісціны, пазнання, дзеяння.
Вобразы Плачкі і Сына Буры арыгінальны і не сустракаюцца ў іншых славянскіх літаратурах. Кніга "Шляхціц Завальня" ўздымае перш за ўсё маральна-этычныя праблемы. Але паўстаюць яны ў цікавых міфалагічных вобразах.
<span>Дарэмна свішчаш: ніхто не пачуе.
</span><span>Не памылілася ў спадзяваннях: бачу, у гэтай грамадзе ўсе добрыя сэрцы.</span>
<span>Затым зноў нечаканая перамена: я стаяў над нейкаю прорваю і там мяне зноў спаткаў той страшны чалавек.
</span>
<span>Пасля адчыніў вакно: усюды панавала цішыня і ўжо колькі зорак свяцілася на небе.
</span>
<span>А зараз мушу спяшацца дадому: ужо поўнач, а дарога далёкая.
</span>
Некаторыя даводзілі: тут схавана нейкая здрада і што заплацяць за яе вялікім няшчасцем.
Будзіць у росных гаях,
Жаўранкаў просіць
Спяваць над зямлёю
Сасая,самая лепшае ў свеце