Да это падпарадкавальный злучник да часавой адносины
<span><span><span>лiк
(число)</span><span><span>асоба</span>
(лицо)</span><span><span>I спражэньне</span>
(I спряжение)</span><span><span>II спражэньне</span>
(II спряжение)</span></span><span><span>адзiночны</span><span>я
ты
ён, яна, яно</span><span>чакаю, бяр<span>у
</span>чакаеш, бяр<span>эш
</span>чакае, бярэ</span><span>гляджу, бач<span>у
</span>глядз<span>іш</span>, бачыш
глядз<span>іць</span>, бачыць</span></span><span><span>множны</span><span>мы
вы
яны</span><span>чакаем, бяр<span>ом
</span>чакаеце, бер<span>ыцё</span> (-е)
чакаюць, бяр<span>уць</span></span><span>глядз<span>ім</span>, бачым
глядз<span>ецё </span>(-е), бач<span>ыце
</span>глядз<span>яць</span>, бачаць</span></span></span>
<span><span> <span><span>канчаткi спражэньняў</span>
(окончания спряжений)</span><span><span>iнфiнiтыў</span>
(инфинитив)</span><span><span>прыклады</span>
(примеры)</span></span><span><span><span>адзiночны лiк</span>
(ед. число)</span><span><span>множны лiк</span>
(множ. число)</span></span><span>I-у, -ю<span>-ом, -ём,
-ам, -ем</span><span>-аць
-цi
-ыць
-iць
-чы
-уць, -ець, -оць</span><span>чакаць, вязаць
класьцi, месьцi
жыць, мыць, бачыць
пiць, бiць, лiць, вiць
пячы, секчы, легчы
дзьмуць, мацнець</span></span><span>-эш, -еш, -аш<span>-аце, -яце,
-еце, -эце</span></span><span>-э, -е, -а-уць, -юць</span><span>II-у, -ю-ым, -iм<span>-iць
-ыць
-ець
-аць</span><span>рабiць, марозiць
марыць
глядзець, трымцець
ляжаць</span></span><span>-ыш, -iш-ыце, -iце</span><span>-ыць, -iць<span>-аць, -яць
</span></span></span>
прыстаука парам:<span>вынесци унесци, уляцець вылецець, <span> прыехаць паехаць, прынесци аднесци,</span></span>
Даўным-даўно, калі лес перад маім домам быў зялёным і пышным, на балконах жыхароў ўладкоўвалі свае домікі вавёркі. Людзі спакойна прымалі такіх суседзяў, падкормлівалі грыбамі і сушанымі яблыкамі. На нашым балконе таксама пасялілася маленькая непаседа. Мяне гэта здзівіла - як вавёрка змагла забрацца на дзявяты паверх, пры гэтым не зваліўшыся? Кожны дзень яна спускалася, трымаючыся сваімі чэпкімі лапкамі за выступы на сцяне, уцякала ў лес і збірала там ягады, галінкі, пух.Я вельмі любіла назіраць за вавёрачкай, але ўзяць на рукі мне яе не ўдалося-звярок занадта баяўся людзей, хоць і сяліўся побач з імі.Праз некаторы час вавёрка склала гняздзечка, дзе выгадавала сваіх маленькіх дзетак і неўзабаве знікла разам з iмi, пакінуўшы нам на памяць яловую галінку. Гуляючы па лесе, я часам заўважаю ў кронах дрэў знаёмы рыжы хвост, акуратную мордачку, якая высоўваецца з лістоты і глядзіць мне ўслед.
