Прайшло ўжо шмат дзесяцігоддзяў з таго 9 траўня, калі скончылася Другая сусветная вайна. Мы, сучасная моладзь, нават уявіць не можам усіх яе жахаў. І гэта добра. Нам вельмі пашанцавала жыць у мірны час, мець шмат магчымасцяў у жыцці. Мы ведаем пра вайну з апавяданняў старых і з кніг па гісторыі. А для мільёнаў людзей гэтыя страшны падзеі былі рэальнасцю.
Вайна прынесла шмат гора. Напэўна, у кожнай сям'і страцілі любімых людзей, у многіх з іх нават няма магілы... Маладыя хлопцы гінулі ў страшэнных баях, не паспрабаваўшы як вынікае жыцця. Дзеці ваенных гадоў не маглі і думаць аб прыгожых цацках. Яны не маглі нават нармальна хадзіць у школу. Многія з іх засталіся сіротамі. А з вайны вярталіся калекі, не толькі з ранамі на целе, але і з болем у душы.
НЕ з дзеясловами пишацца особна.
Ответ:
Талент — гэта высокі ўзровень развіцця здольнасцяў канкрэтнага чалавека, якія праяўляюцца ў творчых дасягненнях, важных з пункту гледжання развіцця культуры. У розных галінах, талент чалавека, можа выяўляцца ў розным узросце. Так, мастак валодае павышанай уражлівасцго і адчувальнасцю да ўспрымання жыцця. Яго адрознівае здольнасць перадаваць убачанае ці пачутае іншым людзям пры дапамозе слова ці фарбы, гука ці руху. Пісьменнік стваре свае кнігі на аснове высокага валодання мастацтва слова, трапнага і вобразнага. Талент — гэта здольнасць да творчасці. Прычым, ёсць меркаванне, талент гэта толькі 5% удалага твора, астатнія 95% належаць працы над сабой і сваімі здольнасцямі, іх развіццём.
Объяснение:
Мая любимая кветка гэта ружа.таму што яна вельми цудоуна пахне, мне спадабаюцаа яе колеры. з ружы робяць духи .Ружа дзяуцячая кветка
Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі.
Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра.
Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся.
Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
