Ответ:
Яна стаяла перад імі, і сонца асвятляла яе прыгожую постаць. Такі талент- і такая ракавая памылка! .... А людзі між тым выйшлі з лесу і стаялі ля запрэжак. Шапка зляцела ў таго з галавы і сам ён захістаўся і паляцеў потырч носам на гэты пень. На свеце ўсякага жыцця даволі і чалавечае долі шмат. Перад вечарам пабыў спорны дождж і цяпер пад нагамі адчувалася сырасць. Чаму ты не паверыў мне і нават чаму ты пытаў гэта? Секунды — і павекі хворай цяжка апускаюцца. Дзесьці песня лунае, і не музыкай лесавою поўняцца вокны светлых хат над ракою.
Объяснение:
План да апавядання “Цітаўкі”
Анатоля Кудраўца
<span>1. </span>Сяброўства з дзедам Агеем (экспазіцыя)
<span>2. </span>Хлопцы задумваюць абакрасці сад (завязка)
<span>3. </span>Кастусь вячэрае ў дзеда Агея (развіццё
дзеяння)
<span>4. </span>Дзед Агей абараняе сад (кульмінацыя)
<span>5. </span><span>Кастусю сорамна (развязка)</span>
<span>
</span>
<span>
</span>
«Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі...» - это санет, но может всёравно пойдёт)
<span>Верай у гістарычную перспектыву беларускага нацыянальна-вызваленчага руху і лепшую будучыню народа прасякнуты гэты верш, дзе аўтар паказаў сябе выдатным майстрам санета. </span>
<span>Паэт гаворыць пра зярняты, знойдзеныя у адным з магiльнiкаў Егiпта. Праляжаўшы там некалькi тысячагоддзяў, яны не загiнулi. Жыццёвая сіла іх нібы драмала на працягу многіх стагоддзяў. Трапіўшы ў вільготную глебу, зярняткі далі багатую рунь. Верш уяўляе сабой разгорнутае параўнанне. Магiла – сiмвал смерцi, жменя насення – увасабленне вечнасцi жыцця. Яна нагадвае паэту лёс беларускага народа. Паэт параўноўвае зерне з беларускім народам, які прыгнечаны, спіць, але і пад прыгнётам захаваў сваю жыццястойкасць. Паэт верыць, што духоўныя сілы народа праб'юцца на шырокую дарогу, пераадолеюць на сваім шляху ўсе перашкоды. Аўтар сцвярджае ідэю вечнасці, неўміручасці жыцця: </span>
<span>Зварушаны, нарэшце, дух народны, </span>
<span>Я верую, бясплодна не засне, </span>
<span>А ўперад рынецца, маўляў крыніца, </span>
<span>Каторая магутна, гучна мкне, </span>
<span>Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца. </span>
<span>Верш прасякнуты верай ў сiлы народа, у яго будучыню. Прыгнечаны на працягу многiх вякоў, беларускі народ выжыў, захаваў сваю сiлу. Пад прыгнётам ён захаваў сваю жыццеустойлiвасць. Аўтар параўноўвае абуджаны рэвалюцыяй 1905 года беларускі народ з магутнай крынiцай, якая здольная прабiцца кожную хвiлiну на шырокi прастор, пераадольваючы усе перашкоды на сваiм шляху. </span>
<span>Кампазіцыя санета «Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі...», выкарыстаныя ў ім параўнанні народа з жыватворнай крыніцай, асацыятыўныя сувязі паміж падзеяй, што моцна ўразіла, і загадкавасцю свайго народа, — усё спрыяе выяўленню філасофскай думкі, што духоўнае адраджэнне народа — гэта толькі пытанне часу.
</span>
Зайзд-рос-циць, зайздрос-циць,зайзд-росциць
<span>Скончыў работу — гуляй у ахвоту
</span><span>Любіш паганяць – любі і каня гадаваць
</span><span>Перш папрацуй, а тады й патанцуй
</span><span>Службу справіў — і гуляй
</span><span>Пад ляжачы камень вада не бяжыць
</span><span>Што напісана пяром, не выйме і сякера.
</span>
