З кожным днём становіцца халадней. Сонца свеціць, але не грэе. За дзень зямля не паспявае награвацца. Дні становяцца карацей, а ночы даўжэй. Рана цямнее.
Лісце на дрэвах жоўкнуць і ападае. Уся зямля абсыпаная якое апала лісцем. Радзеюць верхавіны дрэў. Не чуваць спеваў птушак. Высахла трава. Звялі кветкі.
<span> Неба часта пакрываецца цёмнымі хмарамі. Ідуць халодныя касыя дажджы. Дзьме рэзкі, пранізлівы вецер. Сабраны ўраджай у садах і гародах. На палях пуста. Толькі дзе-нідзе зелянеюць ўсходы озимины. Усе нагадвае пра тое, што прыйшла восень.</span>
Два гады, як няма з намі нашай ўлюбёнкі, сабакі Лінды. Яна памерла ў дзень майго нараджэння. Слёз не было. Хацелася пабыць адной. Не атрымалася. Замоўлена кафэшка, запрошаныя госці. Дзень нараджэння - радасць. А радасці не было. Цяжар і пустата. Калісьці ў часопісе «Крестьянка» прачытала, што як бы цяжка не было з-за смерці жывёлы, трэба ўзгадваць тое добрае, што было звязана з ім, выказваць яму сваю падзяку. Менавіта гэта я і хачу цяпер зрабіць.
Ідзе карова Маша шукаць сына свайго, цяля Алёшка. Не відаць яго нідзе. Куды ён прапаў? Дадому ўжо пара. А цялё Алёшка набегаўся, стаміўся, лёг у траву. Трава высокая - Алёшка і не відаць. Спалохалася карова Маша, што прапаў яе сын Алёшка, ды як замыкаем што ёсць сілы: - Му-у! Пачуў Алёшка мамчын голас, ускочыў на ногі і ва ўвесь дух дадому. Дома Машу падаіць, надаілі цэлае вядро парнага малака. Налілі Алёшка ў каганец: - На, пі, Алёшка. Узрадаваўся Алёшка - даўно малака хацеў, - усё да дна выпіў і каганец мовай вылізаў. Напіўся Алёшка, захацелася яму па двары прабегчыся. Толькі ён пабег, раптам з будкі выскачыў шчанюк - і ну брахаць на Алёшка. Спалохаўся Алёшка: гэта, пэўна, страшны звер, калі так брэша гучна. І кінуўся бегчы. Ўцёк Алёшка, і шчанюк больш брахаць не стаў. Ціха стала кругам. Паглядзеў Алёшка - нікога няма, усё спаць пайшлі. І самому спаць захацелася. Лёг і заснуў у двары. Заснула і карова Маша на мяккай траве. Заснуў і шчанюк у сваёй будкі - стаміўся, увесь дзень брахаў. Заснуў і хлопчык Пеця ў сваёй ложачку - стаміўся, увесь дзень бегаў. А птушка даўно ўжо заснула. Заснула на галінцы і галоўку пад крыло схавала, каб цяплей было спаць. Таксама стамілася. Увесь дзень лётала, мошак лавіла. Усе заснулі, усе спяць. Не спіць толькі вецер начны. Ён у траве шамаціць і ў кустах шамаціць.<span>
</span>
