На маю думку сапраўдная прыгажосць чалавека крыецца ў яго душы. Бо па выгляду чалавек можа быць і прыгожы, але як пачнеш з ім гаварыць раскрываецца чалавечая душа. Сапраўдная прыгажосць чалавека пазнаецца і ў няшчасці, добры чалавек ніколі не адвернецца ад таго, у каго гора!
—Добрага дня! Якая пара года Вам больш за ўсё падабаецца?
—Мне падабаецца восень.
—Што Вас прыцягвае да яе?
—Мяне прыцягвае вясёлы колер лістоты. Шум лістоты пад нагамі, калі іду па тратуару.
—А якая пара Вам яшчэ падабаецца?
—Яшчэ я люблю вясну.
—Чаму?
—Таму,што ў гэты час уся прырода ажывае і радуе вока сваімі кветкамі.
Гэту сціплую кветку можна ўбачыць, дзе хочаш. Магчыма таму, што рамонкі такія будзённыя. Рамонкаў, аднак, было няшмат, затое якія яны былі! Балюча было пазіраць на іх. Нібы гэта не кветкі былі, а люстэркі, якія адбіваюць сонца. А што болып страшнае за тое, калі цябе адарвуць ад радзімы?.. I спружыніла зямля пад нагамі, зямля, на якой было так здорава і так хаце лася жыць.
Сёння выдаўся ясны, сонечны дзень, хоць учора ён быў пахмурны. І мы, з сябрамі, вырашылі ісці ў лес па грыбы. Па дарозе туды, нам свяціла сонейка на ясным, сінім небе. Калі мы прыйшлі ў лес, то адразу ж адчулі водар свежага ляснога паветра. А навокал - такая прыгажосць: усе дрэвы і кусты былі ў залатым, барвовым і пурпуровым убраннях! Падчас паходу ў лес нам пашанцавала - мы назбіралі шмат розных грыбоў: і каштанавых баравікоў, і чырвоных сыраежак, і нават падасінавікаў. Задаволеныя і шчаслівыя мы накіраваліся дадому.