Самы дарагі чалавек для мяне - гэта мая мама. Мая матуля ветлая добрая, пяшчотная, ласкавая, жыццярадасная. Яна ўмее падтрымаць і цяжкую хвіліну і даць слушную параду. Мая мама сярэдняга росту, стройная, як бярозка, і вельмі жаноцкая. У яе выдатныя кучаравыя валасы, якія нагадваюць залатое каласістай полі. Вочы маёй мамы блакітныя, як васількі. Яны заўсёды ясныя, выпраменьвальныя добразычлівасць. Вусны яе ярка-чырвонага колеру, нібы саспелыя вішні. Твар яе заўсёды азораны ласкавай усмешкай, якая падымае настрой і здымае стомленасць. Кажа мама спакойна, ласкавым тонам. Слухаць і размаўляць з ёй цікава і прыемна. Матуля мая вельмі цярплівая, рахманая. Яе ўсё паважаюць і любяць. Я вельмі ганаруся сваёй мамай.
<span> Восень — адна з найпрыгажэйшых пор года. Яна, нібы чараўніца, перамяшала розныя фарбы і ўпрыгожыла траву, лес, лісце на дрэвах. Колькі разнастайных адценняў колераў! Трава засыпана дываном з лісця клёнаў, яблынь, дуба. Тут і чырвона-жоўтыя, аранжава-карычневыя, бурштынава-залацістыя адценні — толькі таленавіты мастак мог стварыць такую палітру.</span>
Многія лічаць восень тужлівай і маркотнай парой года. Я з гэтым не згодны. Я люблю восень за яе яркія фарбы. Я люблю зменлівае і непрадказальнае восеньскае надвор'е. Але больш за ўсё я люблю восень за тое, што ўвосень расце шмат грыбоў. Збіраць грыбы - мой любімы занятак. Так што восень - лепшая пара года, на мой погляд.
Д — [д] — согласный, парный звонкий, парный твёрдый
в — [в’] — согласный, парный звонкий, парный мягкий
е — [э] — гласный, ударный
с — [с] — согласный, парный глухой, парный твёрдый
т — [т’] — согласный, парный глухой, парный мягкий
и — [и] — гласный, безударный
В слове 6 букв и 6 звуков.
Аднойчы я ішоў са школы і ўбачыў маленькага шчанятка. Ён выглядаў бездапаможным і замерзлым, быў вельмі галодным і брудны. Мне яго стала шкада. Я падабраў гэтага малога і панёс дадому. Калі я прыйшоў дадому першым жа справай адразу спытаў у бацькоў, ці можна мне ўзяць яго ў нашу сям'ю. Яны з забеспячэннем пагадзіліся, але што б за ім добра даглядаў. І я хутка пабег яго карміць, памыў яго, і назваў Тузікам. Тузіку спадабалася як я яго назваў. Тузік радасна цяўкнуў адказ на яго мянушку і заматляў хвастом. Калі Тузік падрос мне можна было яго выгульваць я кожны дзень выводзіў яго гуляць. Мы з Тузікаў сталі самымі вернымі і лепшымі сябрамі.