И Қостанайға белгілі мүсінші, Қазақстан Суретшілер Одағының мүшесі, ҚР мәдениет қайраткері Тілеуберді БИНАШЕВ іссапармен келді. Мүсінші газет редакциясында арнайы ат басын бұрып, келіс сапарының мән-жайын әңгімелеп берген еді. Кездесудегі әуелгі сұхбат былай өрбіді: – Қостанайға осымен үшінші рет келуім. Үшеуінде де мақсатым біреу – Хакімжан Наурызбаевқа ескерткіш орнату. Бірінші келгенімде облыс әкім-шілігіне барып, туған жеріне ес-керткіш қою туралы ұсынысымды айтқан болатынмын. Сол кезде облыстық мәдениет басқарма-сының басшысы қайтыс болғаннан кейін 5 жыл өту керектігі туралы заң бар деп, мені мәде- ниетті түрде шығарып салды. Сол жолы мүсіншінің кіндік қаны тамған Ұзынкөл ауданына да барып, елді аралап, жергілікті басшылармен жүздестім. Бірсыпырасы тіпті ол кісінің кім екенін де білмейді екен. Дегенмен де естіген соң түсінді. Бәрінің де ниеті түзу. Тұңғыш мүсіншіге өз елінде ескерткіш қою үшін 5 жыл күтудің қажеті жоқ еді. Ол кісі – халық суретшісі Әбілхан Қастеевпен қатар тұрған тұлға. Қастеев Қазақстанда тұңғыш суретші болса, Наурызбаев – тұңғыш мүсінші. Хакімжан Наурызбаев – қазақтың тұңғыш кәсіпқой мүсіншісі, ҚР Мемлекеттік сыйлықтың иегері; туған жері: Қостанай облысы, Ұзынкөл ауданы; Қазақ КСР халық суретшісі (1969); 1951 жылы Харьков көркемсурет институтының мүсін факультетін бітірді. 1952 жылы Алматы көркемсурет училищесінде тұңғыш рет мүсіншілер үйірмесін ұйымдастырып, 1966 жылға дейін сонда сабақ берді. Алматыдағы "Абай" (1960, қола, гранит), "Шоқан" (1969, қола, 1970 жылы Қазақ КСР Мемлекеттік сыйлығы берілді), "Калинин" (1973, гранит, У.Рахмановпен бірге), Жамбыл қаласындағы "Жамбыл" (1963, шойын, гранит) атты монументті ескерткіштерінде пропорция, ритм заңдылықтарын тиімді пайдалану арқылы образдарды шынайы бейнеледі, әрі ұлттық колоритке аса көп көңіл бөлді. "Жасөспірім Жамбыл" (1957, қола) "Салт атты Жамбыл" (1958, қола), "Жеңімпаз қаһарман" (1953, бояулы гипс, 1953 жылы Қазақ КСР Мемлекеттік сыйлығы берілді) атты композицияларында мүсінші силуэт пен фактураны үлкен шеберлікпен пайдаланды. "Аманкелді портреті" (1948), "Бала Жамбыл" (1950), "Құрманғазы" (1957), "Алдабергенов" (1959), "М.Хакімжанова" (1961), "Сәкен" (1964, бәрі де гипс пен мәрмәрден жасалған). "Шопан портреті" (1965, қалайы, Мәскеу, Третьяков галереясы), "Ленин портреті" (1970, мәрмәр, Ульяновск, Орталық Ленин музейінің филиалы) атты еңбектерінде кейіпкерлердің жан дүниесін терең де жан-жақты ашты. Ол – Социалистік Еңбек Ерлері Қ.Досанов, Б.Шаяндин, Д.Серіков т.б. мүсіндік портреттерінің авторы. 1952-54 жылдары Қазақ КСР Суретшілер одағы басқармасының төрағасы. 1961-65 жылдары Лениндік сыйлықтар комитетінің, 1959-65 жылдары және 1973 жылдан КСРО Суретшілер одағы басқармасының мүшесі. Шәкірттері: Т.Досмағамбетов, Б.Төлеков, Т.Бинашев. X.Наурызбаев еңбектері негізінен Қазақтың көркемсурет галереясында сақтаулы.
Мектепті бітіргеннен кейін, әрбір адам өз таңдауын жасайды - болашақ маманды таңдау.
Мамандық таңдау өте маңызды. Өйткені, бұл тек жұмыс емес, болашақ өміріңіз де, ақшаңызды және даңқыңызды ғана емес, сонымен қатар рахат әкелуі керек.
Әлемде көптеген мамандықтар бар, сондықтан менің алдымда үлкен таңдау болды.
Жақында мен журналист болғым келетіні туралы шешім қабылдадым.
Мен осы мамандық туралы көп ақпарат алдым, енді журналист болғым келетініне сенімдімін.
Бұл мамандық маған тартылды, себебі журналистер үнемі оқиғалар орталығында тұрып, қалада болған әрбір оқиғаны білуі керек.
Журналист - оңай мамандық емес, бірақ табысқа жету үшін үнемі жұмыс істеу керек.
Журналист әрдайым белсенді болуы керек, бұл жұмыс моральдық және дене шынықтыруды қажет етеді.
Болашақта журналист болу үшін осы саладағы білімімді дамыту қажет.
Барлық мамандықтар жақсы, бірақ әрқайсысы өздері қалаған нәрсені таңдайды. Жұмысқа кіріссеңіз, шабыт пен қуаныш алуыңыз керек. Мен журналист бола отырып, менің арманымның жұмысына қатысамын деп ойлаймын.
Олимпиада ойындарының туған жері - көне 1 рецензия дәстүрге айналды. Олар төрт жылда бір рет өткізілді, Ойындар кезінде әмбебап бейбітшілік орнады. Киелі соғысты бұзушысы ауыр жазаны күтті! Алғашқы сеніммен танымал Олимпиада ойындары б.з.д. 776 жылы өткен деп айтуға болады. Ежелгі Олимпия туралы сенімді ақпараттың бастапқы күні осы жылы бізді көп қалдырмады. Олимпиада ойындары көптеген басқа спорт түрлерімен қатар, Олимпиада ойындарын өткізу идеясы өте ежелгі және қараңғыда жоғалып кеткендігі белгілі. Барлығы қатаң жазылған. Ойындарда ойнау үлкен құрмет пен үлкен жауапкершілік.Әрбір спортшы 10 айға үйде, ал екінші айда Олимпиадада жаттығуға тура келді. Ия, қандай да бір жағдайда емес, өте қиын. Болашақ олимпиадашыларға эллододжиялар - Ойындардың судьялары мен менеджерлері қатаң қадағаланды. Олар спортшыларды даярлауға ғана емес, сонымен қатар жарыстардың орындары дұрыс тәртіпте болатындығын қамтамасыз етті, адамзат 1920 жылға дейін Олимпиада ойындарын есіне алмады. . Ал кеңестік және орыс тілінде қырық жыл бойы «ұмытып кеткен»! Ойындар жоқ Әлемнің спортшылары Олимпиада стадионында 1920 жылы ғана кездесті. 1920 жылы Антверпен және 1948 жылы Лондон арасында алты олимпиада өтті. Белгілі бір себептермен XII (1940) және XIII (1944) Олимпиадасы ойындардары болмады.