1. [хто б'эз навук'і| тоj jак б'азрук'і||]
2.[ салаўjа п'эс'н'ам'і н'э накорм'іш]
3.[шануj л'удз'эj| то і ц'аб'э пашануjуц'||]
4.[кожны сам сваjоj дол'і кавал']
j=й
| - паўза ( коска, працяжнік, двукроп'е і інш знакі прыпынку. акрамя кропкі)
||- ставіцца ў канцы сказа, паказвае, што сказ лагічна завершаны
Велізарныя скрыпучыя дзверы закінутага ангара павольна адчыніліся
перад невялікай групай людзей, якія пасяліліся тут некалькі дзесяцігоддзяў
назад.
У наступную хвіліну некалькі тонкіх пальцаў пашырылі
шурпатую шчыліну праходу, цемная цень хутка слізганула ў пакоі і, праз некалькі
крокаў, ужо павісла над бестурботна спячай дзяўчынай.
Вецер напружанага чакання павольна калыхаў восеньскую траву,
бледна-рудую, як і апошнія прамяні сонца, якія запомнілі жыхары гэтых месцаў
яшчэ да таго, як неба пакрылі шэрыя хмары.
І пасля доўгага тысячагоддзя чаканняў вам усе роўна трэба
было яшчэ цэлых дзевяць дзен для таго, каб забраць тое, што па праве належыць
вам.
У чалавека былі вялікія і моцныя рукі і чорны плашч па-над
беласнежнай формы, толькі гэта і засталося ў галаве хлопчыка праз столькі
гадоў: рост, чорны плашч і рукі...
На яго паглядзела дзяўчына, твара якой быў выбелены для
надання ей больш арыстакратычнага выгляду.
1, 2, 4
У 3 - неаднародныя азначэнні. У 5 аднародныя члены, але толькі па 2 і звязаныя адзіночнымі злучнікамі і.
Пра горад Пружаны і раку Мухавец
Калісьці, як расказваюць палешукі,
задумала каралева Бона залажыць горад
на рацэ Мухавец. Села яна ў карэту, узяла
з са- бой дзіця і адправілася ў далёкую
дарогу. Вось нарэшце пад'еха- лі да ракі
Мухавец. Хоць не надта шырокай ды
глыбокай была тая рака, але праз яе быў
пракладзены мост.
На сярэдзіне дарогі пачаў мост
трашчаць: не вытрымаў ён карэты з
чацвёркаю коней. Карэта разам з усімі
апынулася на дне ракі, дзе вадзіўся, казалі
людзі, нейкі змей-вадзянік. Схапіў ён тое
дзіця і знік, толькі яго і бачылі. Ледзь
жывую выцягнулі з вады каралеву. А калі
тая апрытомнела ды даведалася, што
сталася з яе дзіцем, закляла тое
месца. ,
Так з таго часу і пайшло: улетку, калі
моцна прыпякала сонца, то рака ў тым
месцы амаль зусім перасыхала, сыходзіла
на нішто.
А пасля каралева Бона залажыла на
гэтым месцы горад і назвала яго Пружаны
