«Жерұйық» көркемфильмі 1937 жылы Қиыр Шығыстан кәрістер жер аударылған Алматы облысы, Үштөбе аулында өскен сценарист Сон Лаврентийдің балалық шағы туралы фильм. «Жерұйықтың» көрермен назарына жол тартқанына да бір жылдың көлемі болып қалды. Фильмнің басты идеясы — Қазақстандағы көпұлттылықтың пайда болуын көрсету. Режиссері - Сламбек Тәуекел, ал сценарийдің авторы - Лаврентий Сон сол заманның тірі куәгерлері.
<span>Біз орманды сақтауға тиіспіз.Себебі адам табиғаттың айырлмас бөлшегі.Орманды біз қорғап сақтамасақ біз өзімізге кесірін тигіземіз. Орман бізге бәрін беріп жатыр. Мысалға таза ауа,жеміс-жидектер,ағаштардан мысалы біз күнделікті өмірде қолданып жүрген кітап,дәптер және тағы да басқа заттарды береді.Ал бұның бәріне біз тек оны қорғаумен алғысымызды айта аламыз.</span>
-Салем!
-Салем!
-Халын калай?
-Жаксы.Сен кайда баражытсын?
-Мен театрге баражатырмын.
-Кандай театрге?
-Куыршак театырыне баражатырмын.Менимен барасынба?
-Иа,барамын.
-Жур кеттик!
Шапан — национальный халат с запàхом спереди. Отшивались модели из однотонных темных тканей, дополнялись оборками, лентами и вышивкой. Парадные шапаны шили из дорогостоящих привозных тканей, украшая их фурнитурой и поясом.
Мурак — высокий головной убор, закругленный кверху. Поля шапки приподняты, спереди имеется небольшой надрез. Края обшиты золотистыми нитями, парадный вариант шляпы дополнен инкрустацией.
Шалбар-сым — свободные шаровары с клиновидными кожаными вставками на внутренней поверхности бедра. Вставка предназначена для препятствия истиранию при продолжительной верховой езде.
Бешмет — верхняя одежда, стягивающаяся поясом. Выполнялась одежда из кожи и окрашивалась в яркие цвета.
Жейде — нижнее белье, выполненное из легких тканей. Представители среднего класса носили хлопковые жейде, а состоятельные казахи могли позволить себе белье из шелка.
Мінезімнен үлкендер әдепті деп мақтайды.Ондай әдет тілазар.Егер сен жалқау болсаң жақсылыққа жатпайды.Мен теріс қылық таппайды
