Наверное, у каждого человека есть свой город, только нет двух
похожих городов, как и нет похожих людей. Для кого-то город – это
внутренний мир, для других любимые улицы, дороги. У многих
замкнутых в себе людей город ограничен, огорожден колючей
проволокой отчуждения и непонимания, нежелания найти общий язык.
Что касается меня: мой город ничем не ограничен, ненавижу границы,
не признаю расстояний, ведь для чувств нет преград, либо они есть,
либо нет. Самое худшее – это стены, возводимые людьми между собой;
нет стен, города объединяются, люди становятся ближе, дружба
крепче. Город для каждого человека святое – ведь в нем он хранит
свои надежды, чувства, желания. И если он приглашает другого в свой
город, значит ему доверяет, любит, открывает ему свою душу. Мой
город в этом аспекте ничем не отличается от других. Мой внутренний
мир отличает постоянная борьба между добром и злом, любовью и
ненавистью. Я рад, что во мне нет ни капли равнодушия, которое я
считаю тяжким грехом. Эта борьба не дает мне покоя, во мне все
горит, от этой борьбы я не понимаю себя. Я не знаю, как, за что и
почему я уважаю одних и не понимаю других. Если бы мой город стал
реальностью, он был бы похож на Грозный, во мне все разрушено,
постоянно восстанавливается, рушится и строится. Не знаю, долго ли
это будет продолжаться, кончится ли? В моем городе живут как очень
красивые, так и уродливые люди, которые олицетворяют то, что я
чувствую, о чем думаю. Они презирают друг друга и никогда не
успокоятся, т.к. не идут на уступки и компромиссы. Не понимаю тех,
у кого преобладают одни или другие, такие люди безразличны к одному
и слишком сильно заботятся о другом – у каждого жителя моего города
есть свое, за что они отвечают и болеют. Зависть, ложь, ненависть,
гнев борются с любовью, уважением, доброжелательностью. При
возможности они бы убили друг друга, и я бы остался пуст. Они все
для меня важны. Вряд ли кто-нибудь из них победит. Это еще один
пример бессмысленной войны, со своими жертвами, убитыми и
раненными. Каждая гибель приносит мне душевную боль, вряд ли я с
этим когда-нибудь расстанусь или смирюсь, да и хочу ли я этого...
Много людей, еще больше городов, которые составляют мир. Мир, в
котором мир невозможен.
Жаз мезгили. Оте ыстык кун.Арман мен Амина уйде кызык болмай далага шыкты, сол кезде бир бирин корип калады. Амандасып, ойнауга кириседи, сол кезде олар Жандосты корип калады. Олар оган куанышты болды, себеби ода оте адеми доп болды .Олар Оте кызыкты ,конилди ойнады.
Ответ:
Кәсіпкерлікті қолдап, шағын және орта бизнесті дамыту әлемдегі бәсекеге барынша қабілетті елдердің қатарына енуге бет алған Қазақстан үшін кәсіпкерлікті даму мәселесі – өзекті мәселелердің бірі болып табылады. Өркениетті елдердің барлығы да өздерінің әлеуметтік-экономикалық мәселелерін шешуде шағын және орта кәсіпкерлік нысандарына арқа сүйейді.
Жақсы мінез бен ақыл күші біріксе – бұлар адамгершілік қасиеттер
(Ыбырай Алтынсарин)
Адамгершілік — бұл рухани тәрбие. Адамгершілік - адам бойындағы ең асыл қасиет және адамзат баласының ең жоғарғы мақсатына бағытталады. Бұл қасиет адамды мейірімділікке, Отанын, елін, отбасын сүюге үйретеді. Егер адамда адамгершілік қасиет болмаса, ол адам өз - өзін сыйламайды.
Рухани - адамгершілік тәрбиесі - өзіндік сананы дамытуға жағдай жасауды, жеке тұлғаның әдеп ұстанымын, оның қоғам өмірінің нормалары мен дәстүрлерімен келістірілетін моральдік қасиеттерін және бағдарларын қалыптастыруды болжайды. Оқушыларды рухани - адамгершілікке тәрбиелеу, болашағына жол сілтеу – бүгінгі қажетті, кезек күттірмес мәселе. Әсірсе, мектеп жасына дейінгі балаларды адамгершілікке тәрбиелеудің мазмұны осы жастағы балалардың ерекшеліктеріне сай келуі тиіс. Негізгі міндет – балалардың жақсы әдет, мінез - құлықын қалыптастыру. Баланың сезіміне әсер ету арқылы ішкі жан дүниесін ояту нәтижесінде оның рухани - адамгершілік қасиеттері қалыптасады.
Жаңа кезеңдегі білім берудің өзекті мәселесі жас ұрпаққа - адамгершілік - рухани тәрбие беру. «Адамгершілікке тәрбиелеу құралы – еңбек пен ата - ана үлгісі» - деп, Ы. Алтынсарин атамыз айтқандай, құнды қасиеттерге ие болу, рухани бай адамды қалыптастыру баланың туылған кезінен басталуы керек. Халықта «Ағаш түзу өсу үшін оған көшет кезінде көмектесуге болады, ал үлкен ағаш болғанда оны түзете алмайсың» деп бекер айтылмаған. Сондықтан баланың бойына жастайынан ізгілік, мейірімділік, қайырымдылық, яғни адамгершілік құнды қасиеттерді сіңіріп, өз - өзіне сенімділікті тәрбиелеуде отбасы мен педагогтар шешуші роль атқарады. Рухани - адамгершілік тәрбие - екі жақты процесс. Адамгершілікке, еңбекке тәрбиелеу күнделікті өмірде, үлкендердің қолдан келетін жұмысты ұйымдастыру барысында, ойын және оқу ісінде жоспарлы түрде іске асады.
Мектепке дейінгі балаларды адамгершілік сана - сезімін оятып, жағымды мінез - құлқын қалыптастыруда даярлық тобының балаларына арналған ашық сабақтар: «Мамандықтар», «Ұ дыбысы мен әрпі», тәрбие сағаты: және ойын - сабақтарын: «Ойнайық та, ойлайық!» өткіздім. Мұның бәрі адамгершілікке бағытталды әрі дәл осыған кереғар қасиеттерді бала бойынан кездестірдім және оған керекті әдіс - амалдарды да іздестіріп, қолданып келемін.
Халқымыз «баланы ойын өсіреді»деген сөзі тегін айтылмаса керек. Бала ойнап жүріп, ойланады, жүйкесі тынығады, ойы сергиді, денесі шымырланады. Өздерінің құрбы - құрдастарымен жақсы араласуды үйренеді. Сан алуан ойындар баланың дене тәрбиесін дамытып, жас жеткіншектің бойына адамгершілік, сүйіспеншілік, кішіге көмек, үлкенге құрмет көрсете білуге, қиыншылықтан қорықпауға, мақсатқа жетуде төзімділікті ұлғайтуға тәрбиелеуде ерекше мәні бар. Ең бастысы, ойын баланы жан - жақты, тез ойланып шешім қабылдауға, ойын шыншыл ойнауға кешірімді, жанашырлыққа тәрбиелейтіні анық.
Адамгершілік тақырыбы - мәңгілік. Жас ұрпақтың бойына адамгершілік қасиеттерді сіңіру - ата - ана мен ұстаздардың басты міндеті. Көрнекті педагог В. Сухомлинский «Егер балаға қуаныш пен бақыт бере білсек, ол бала солай бола алады», — дейді. Демек, шәкіртке жан - жақты терең білім беріп, оның жүрегіне адамгершіліктің асыл қасиеттерін үздіксіз ұялата білсек, ертеңгі азамат жеке тұлғаның өзіндік көзқарасының қалыптасуына, айналасымен санасуына ықпал етері сөзсіз.
<span>Рухани - адамгершілік білім беру – жас ұрпақтың бойына өмірдің мәні, сүйіспеншілік, бақыт, сыйластық, татулық, бірлік, төзімділік сынды құндылықтарды дарыту арқылы адамның қоғамда өз орнын табуына, қабілет - дарынының ашыла түсуіне, ақыл - парасатын дамытуына, яғни сәнді де мәнді өмір сүруіне қызмет етеді.</span>