<span>Менің елім - шексіз дала, биік таулар, әр түрлі жануарлар дүниесi, терең көлдер және тағы басқалар болып табылады. Бұл әрбір қазақстандықтың мақтан болуы мүмкін бәрі бар, өйткені менің елім бай қарағанда Барлық саны, менің тәуелсіз Қазақстан, мүмкін емес. Қазақстан еркін ел, олар тегін өмір сүріп жатқан ел, тәуелсіз адамдар. Қазақстанда, олар барлық келісімде өмір сүріп, әр түрлі ұлт, әр түрлі діндер, бірақ туралы және болашаққа қатысты сенімді. Барлық қазақстандық бір-біріне қолдау сезінуге рет үздік сенеді. Астана - күш-қуаты мен Қазақстан сұлулығын бейнелейді қазіргі заманғы қала. Қазақстан ежелгі өркениеттер елді мекен болған орын, көшпелі тайпаларының, батыл салт және білікті аңшылар тұрды. Қазақстан - барлық қазақстандықтар үшін отаны қарамастан, олардың ұлтына. Дамыту, танылған әлемдік державалардың бірі жоғары қарқынмен тәуелсіз мемлекет болып табылады - Мен Қазақстан деп есептейміз. Біз, Қазақстан халқы және мемлекеттік өзі - бір органикалық тұтас. Біздің Отанымыз әдемі көрікті бай және т.б. мұражайлар, театрлар, Барлық жерде біз: көлдер, өзендер бойынша - сіз әдемі көруге болады, адамдар мен жануарлар түрінде жел жартастың қашалған. Қазақстан кез келген басқа елде көре алмайсыз сұлулық, оның қорына ие. Біз бай флорасы мен фаунасын бар. Қазақстанның даму әлі тұр ешқашан. Жыл сайын Қазақстан Республикасы және одан астам дамуда. Менің ойымша, біз бірге, Қазақстан аумағында тұратын барлық адамдар, өйткені, Қазақстан тек өз жолында арқылы келіп барлық қиыншылықтарға төтеп береді деп сенеміз.
Мен және болашаққа сеніммен және үмітпен менің құрдастарым, біздің үкімет пен Мемлекет басшысы Нұрсұлтан Назарбаев атқарылған өйткені, біз лайықты азаматы болуға қамтамасыз ету үшін бәрін істеп жатыр, халықаралық стандарттарға сай білім алған және тегін өмір сүріп, бейбіт, осында тұратын барлық халықтардың әдет-ғұрып пен тілдерді құрметтейді достық ел. Мен, Қазақстан Республикасының азаматы ретінде саналы, патриот, Мен біздің мемлекетіміздің күткеніндей керек екенін түсінеді. Өйткені, менің білім, ауыр жұмыс, елде болып жатқан барлық үшін жауапкершілік сезімін, көп байланысты. Бұл - менің өмір ұстанымы, менің ұстанымым. Тәуелсіз Қазақстан - бұл барлық, маған мектепке сәтті аяқтау үшін көмектеседі колледжге барып, Отанымыздың игілігі үшін мамандық және жұмыс алады деп сенемін. Менің Қазақстаным! Бұл сөздердің дыбыс, мен болашақта күшті, батыл және сенімді сезінеді кезде. Ал біздің Президентінің атындағы менің айтарым: «әрқашан тірі болсын, сондай-ақ, менің Қазақстаным!<span>»</span></span>
Меним анам ак-кара тусти койлек сатып алды.
Мальчик с дедом жили на лесном кордоне. Женщин на кордоне было три: бабка, тётка Бекей — дедова дочь и жена главного человека на кордоне, объездчика Орозкула, а ещё жена подсобного рабочего Сейдахмата. Тётка Бекей — самая несчастная на свете, потому что у неё нет детей, за это и бьёт её спьяну Орозкул. Деда Момуна прозвали расторопным Момуном. Прозвище такое он заслужил неизменной приветливостью, готовностью всегда услужить. Он умел работать. А зять его, Орозкул, хоть и числился начальником, большей частью по гостям разъезжал. За скотом Момун ходил, пасеку держал. Всю жизнь с утра до вечера в работе, а заставить уважать себя не научился.
Мальчик не помнил ни отца, ни матери. Ни разу не видел их. Но знал: отец его был матросом на Иссык-Куле, а мать после развода уехала в далёкий город.
Мальчик любил взбираться на соседнюю гору и в дедов бинокль смотреть на Иссык-Куль. Ближе к вечеру на озере появлялся белый пароход. С трубами в ряд, длинный, мощный, красивый. Мальчик мечтал превратиться в рыбу, чтобы только голова у него осталась своя, на тонкой шее, большая, с оттопыренными ушами. Поплывёт он и скажет отцу своему, матросу: «Здравствуй, папа, я твой сын». Расскажет, конечно, как ему живётся у Момуна. Самый лучший дедушка, но совсем не хитрый, и потому все смеются над ним. А Орозкул так и покрикивает!
По вечерам дед рассказывал внуку сказку.
***
...В давние-предавние времена жило киргизское племя на берегу реки Энесай. На племя напали враги и убили всех. Остались только мальчик и девочка. Но потом и дети попали в руки врагов. Хан отдал их Рябой Хромой Старухе и велел покончить с киргизами. Но когда Рябая Хромая Старуха уже подвела их к берегу Энесая, из леса вышла матка маралья и стала просить отдать детей. «Люди убили моих оленят, — говорила она. — А вымя моё переполнилось, просит детей!» Рябая Хромая Старуха предупредила: «Это дети человеческие. Они вырастут и убьют твоих оленят. Ведь люди не то что зверей, они и друг друга не жалеют». Но мать-олениха упросила Рябую Хромую Старуху, а детей, теперь уже своих, привела на Иссык-Куль.
Дети выросли и поженились. Начались роды у женщины, мучилась она. Мужчина перепугался, стал звать мать-олениху. И послышался тогда издали переливчатый звон. Рогатая мать-олениха принесла на своих рогах детскую колыбель — бешик. А на дужке бешика серебряный колокольчик звенел. И тотчас разродилась женщина. Первенца своего назвали в честь матери-оленихи — Бугубаем. От него и пошёл род Бугу.
Потом умер один богатей, и его дети задумали установить на гробнице рога марала. С тех пор не было маралам пощады в иссыккульских лесах. И не стало маралов. Опустели горы. А когда Рогатая мать-олениха уходила, сказала, что никогда не вернется.
Мен өте әдемі және кең сыныпта оқимын.
Біздің сыныпта бес қыз және алты бала оқиды.
Біздің мектепте он екі сынып бар.
Мен ү<span>шінші сыныпта оқимын.</span>
Казакстан мемлекетин азаматтары батырлыкты сактау керек
адилди баланын достары коп
агаш тамырымен мыкты, ал адам достыктпен
создикти адамдар создерди аударуга комектеседи
