Жила-была на свете зима. Она была белая, одинокая и холодная для всех. С ней никто не хотел дружить.Однажды она разозлилась. Все люди боялись выйти на улицу. Так как, зима после того как разозлилась стала ещё сильнее, холоднее. Но в один прекрасный день зима начала таять. Она начала плакать. Одна девочка по имени Катя подбежала к тающему снегу и она успокоила снег который плакал. С тех пор зима была радостной, весёлой, доброй как не бывало.
Наверное дождь или Хмара. Это моё предположение.
Справа была ў канцы лютага.Прыйшла вясна да зімы,і кажы ей:
-Усё Зіма зараз мая чарга людзей радаваць.
Але Зіма нічога у адказ не сказала,і ўцякла.Вясна вельмі знервавалася,што зіма не дасць ёй уладу.А ў той час Зіма напустіла на зямлю пургу,да такую што відаць нібыло нічога.І пачалі тыды людзі"зноў гэта зіма,зноў пурга,хучэй бы гэта скончылась,хучэй бы вясна".Вясна пачула гэтыя словы і абрадывалася.Узяла ўсе свае сілы і спыніла пургу.На ясным небе з'явілася сонейка.Усе пачалі радавацца прыходу вясны.
ЕСЛИ НЕ ОШИБАЮСЬ ТО ВОТ ЭТОТ ТЕКСТ
Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі.Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра.Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся.<span>Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю.</span>
Зіма амаль заўсёды прыходзіць раптоўна. Ціха і ўрачыста. Усё ў прыродзе замірае ў прадчуванні яе прыходу. Зямля, растузаная восеньскімі халоднымі дажджамі, начамі замярзае ледзяной скарынкай, ператвараючыся ў суцэльную непраходную золь. І здаецца, што цяжкім чорным хмарам канца не будзе, і ніколі ўжо не адступіць глейкая шэрая моразь. Але нешта мяняецца, становіцца яшчэ больш цямнее, паветра згушчаецца наэлектрызаваным прадчуваннем. Вось менавіта тады, калі напружанне дасягае невядомай мяжы, прыходзіць зіма. Замест дажджавых кропель свінцовыя хмары пачынаюць губляць снег. Спачатку рэдкія, нясмелыя сняжынкі ласкава кладуцца на зямлю. Паступова сняжынак становіцца больш, ім становіцца цесна, яны зліпаюцца ў шматкі, а хмары, моўчкі, з надзелены спяшаюцца абсыпацца на зямлю снегам. Зямля хутка пакрываецца тоўстай пухнатай коўдрай. Усе тоне ў белізне — і зямля, і неба. І, здаецца, што прырода уздыхае з палёгкай — зіма прыйшла ! І здараецца цуд ! Празь дзірку ў схуднелай хмары прарываецца сонечны прамень! Яркі, магутны, пераможна-радасны! І ўсё выбухае мірыядамі іскрыстых
