В основу сказки "Самоотверженный заяц" положена та же идея, что и в "Премудром пескаре". В образе самоотверженного зайца, угодливо отдающего себя на растерзание волку, М. Е. Салтыков-Щедрин высмеивает ту часть "благонамеренной" интеллигенции, которая, отказавшись от активных методов борьбы, полагала, что возможен договор, мирное соглашение с самодержавием. В образе волка сатирик имеет в виду царский режим, не знающий никаких компромиссов в своей борьбе с революцией. Здесь главный герой - "заяц" - не благородный идеалист, а обыватель, надеющийся на доброту "хищников". Заяц считал, что волк вправе лишить его жизни. Правильно устроено, что сильные должны поедать слабых. Такова была жизненная позиция зайца. Автор высмеивает все отрицательные черты этого образа, а именно покорность, страх перед жизнью. Отсюда М. Е. Щедрин и использовал соответствующие зоологические маски. Раз трус, покорный и смиренный, значит, - это заяц. А грозная сила, которую он боится, - это волк.
М. Е. Щедрин все время подчеркивает, что вершителем судеб страны является именно народ. В связи с этим по-новому М. Е. Щедрин решает вопрос о патриотизме, считая подлинным патриотом родины народ. Писатель негодует, говоря о невежестве и забитости русского народа. М. Е. Салтыков-Щедрин с болью в голосе говорит, что в России есть такие люди, их немало, которые боятся выступить против эксплуататоров. Такие люди уходят от борьбы. М. Е. Щедрин не может смириться с их глупостью и слепой верой тем, кто их использует, делает их жизнь несчастливой.
Вобразы Сымона і Лявона Зяблікаў у драме Янкі Купалы "Раскіданае гняздо"., Янка Купала
Вобразы Сымона і Лявона Зяблікаў у драме Янкі Купалы "Раскіданае гняздо".
У
драме «Раскіданае гаяздо» Янка Купала зна-ёміць нас з жыццём беларускай
вёскі напярэ-дадні першай рускай рэвалюцьгі 1905 года. Жыц-цё было
цяжкім і гаротным, бо капіталістычныя адносіны, якія нараджаліся ў
краіне ў канцы дзевятнаццатага стагоддзя і на пачатку двацца-тага,
прыводзілі да паўсюднага абеззямельвання сялянства. Разам з тым Я.
Купала ў сваім творы адлюстраваў рэвалюцыйны настрой пера-давой часткі
сялянства, якая не хацела сядзець склаўшы рукі і чакаць лепшага жыцця, а
імкну-лася дабіцца гэтага жыцця са зброяй у руках.
Сям'я Лявона Зябліка — тыповая вясковая сям'я таго часу. Зяблікі маюць
сваю хату і не-вялікі надзел зямлі, які Лявон атрымаў у спад-чыну ад
свайго бацькі. Ды вось бяда — малады паніч захацеў адабраць гэтую зямлю.
Упэўне-ны ў тым, што праўда на яго баку, Лявон па-чынае судзіцца з
панічом. На словы жонкі: «Ці з багатым беднаму судзіцца? Пакуль з
багатага пух, то з беднага дух. Цэлыя вёскі такіх, як мы, з хат у поле
вывозілі ад пасеваў, ад усяго дабра» — Лявон не звяртае ўвагі. Аднак, як
і трэба было чакаць, суд заступіўся за памешчы-ка, а Лявону з сям'ёй
было загадана ў кароткі тэрмін выселіцца з хаты. Для Лявона гэта было
сапраўднай трагедыяй. «Сумленны жыхар, шчыры сявец», чалавек, які ўсё
жыццё пра-рабіў на гэтай зямлі, з году ў год паліваў яе сваім потам,
перацерусіў на ёй кожную грудач-ку, ён не мог уявіць свайго жыцця без
гэтай зямлі. Даведаўшыся, што справа прайграна і зямлі яму ўжо не
вярнуць, Лявон вырашае скон-чыць жыццё самагубствам. Зразумела, ён мог
бы пайсці да паніча, пакланіцца яму, але быць парабкам Лявон не хацеў ды
і занадта стаміўся ўжо абіваць парогі судовых устаноў.
Разам з Лявонам за зямлю змагаецца і яго старэйшы сын Сымон. У Сымона
гэтакая ж самая прага да зямлі. Ён — моцны і адважны чалавек, натура
гордая і свабодалюбівая. Зоська так гаворыць пра свайго брата:
«Птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты
вольны! Толькі ж бяда — крылле не дадзена табе, саколе ты мой зорка
вокі».
Усёй душой Сымон ненавідзіць прыгняталь-нікаў, тых, хто не дае не толькі
яго сям'і, а і ўсім сялянам вольна жыць. У адрозненне ад бацькі, які не
бачыў выйсця са становішча, у якім апынуўся, Лявон добра ўсвядоміў —
вый-сце ў барацьбе. I ён гатовы да гэтай барацьбы. Памірыцца з панічом —
такой думкі няма ў галаве Сымона. Для яго гэта прыніжэнне ча-лавечай
годнасці. На прапанову маці пайсці да паніча на службу хлопец гнеўна і
рашуча ад-казвае: «...Не пайду туды, і вы ўсе не пойдзе-це. Аднаго кроку
ў той бок не дам і адгэтуль не саступлю. Магіла татава стала векавечнай
пе-рагародкай паміж імі і намі, і не зніштожыць яе сілай чалавечай!
Гора таму, хто першы пера-ступіць гэты насып магільны над сваім родным,
працягне рукі к ім і пойдзе з імі!..»
Калі ў вобразе Лявона Зябліка Я. Купала ха-цеў паказаць даведзеную да
адчаю беззямел-лем частку сялянства, якая не бачыла выйсця са свайго
гаротнага становішча і ўсё яшчэ спа-дзявалася знайсці праўду ў існуючым
ладзе, то ў вобразе Сымона — перадавую, актыўную частку сялянства,
гатовую выйсці на ўзброе-ную барацьбу з несправядлівым сацыяльным ладам.
Вот, хоть и мало но нашел когда сам писал
Я хочу быть похожа на спортсмена по плаванию Александра Попова потому что с травмой участвовал в соривгаваниях