ВОСЕНЬ
Вось і наступіла восень.
Увосень надвор'е бывае розная. Бывае адчуванне, што восень, як малое дзіця. Яе капрызы вельмі ўплываюць на дрэвы. Асіна прыбралася ў чырвоную сукенку. Клён апрануў нарад чырвонага золата. Дуб паленаваўся прыбрацца, ён застаўся ў сваім летнім сукенку.
Апалае лісце шчодра размалявалі роўнядзь суседняга сажалкі ў жоўты, зялёны, чырвоны колер. Сонца стомлена і стала грэць з меншай сілай. Прырода рыхтуецца да зімовага сну. Як прыгожая прырода восенню.
Няма нічога больш каштоўнага, чым жыццё чалавека. Але, відаць, не ўсе гэта разумеюць. Інакш адкуль у свеце столькі войнаў?
Задумайцеся: ну што добрага можа даць чалавецтву і асобнаму чалавеку вайна? Хоць што-небудзь прыйшло на розум? А што дрэннага? Вось тут можна назваць многае: мільёны забітых і пакалечаных, яшчэ больш асірацелых і з разбітымі сэрцамі. Як пісаў Анатоль Вярцінскі ў сваім творы "Рэквіем па кожным чацвёртым":
Кожны чацвёрты быў мёртвы —
мір і спакой ім вечны!
Кожны трэці быў змораны,
скалечаны і знявечаны.
Кожны другі на целе
меў раны, апёкі ці шрамы.
I ўсе мы, усе мы мелі
<span>на душы сваёй раны.
</span>Вялікая айчынная вайна прайшлася па нашай краіне, змятаючы ўсё на сваім шляху. Мы не былі ініцыятарамі гэтай вайны і не былі ў ёй зацікаўленыя. Але чамусьці менавіта на нашай тэрыторыі вяліся самыя жорсткія баі. Менавіта наша радзіма была акупаваная нямецкімі захопнікамі. Менавіта сярод нашых людзей быў забіты кожны чацвёрты:
Лічым: кожны чацвёрты,
а той рахунак прыблізны,
а той рахунак няцвёрды,
<span>а ўрон яшчэ больш вялізны.
</span>Наш народ паказаў небывалую мужнасць ў гэтай вайне:
Зямля мая бой прымала
ад стара і да мала,
ад стогадовага Талаша
<span>Да Казея — малыша.
</span>За гэта яму гонар і хвала. Але яшчэ большая хвала будзе таму народу, які зразумее, што войны ніколі не прыносяць дабра. Іх вынік - гора, слёзы, боль, зраненыя целы і душы.
Нават калі вайна скончаная, яна назаўсёды застанецца ў сэрцах і памяці людзей незагойнай ранай. І свята будзе азмрочаным адсутнасцю тых, хто вярнуў мір на нашу землю цаною свайго жыцця:
Мір асвятліў нас сваім святлом.
Грымелі ўрачыста акорды.
Толькі не быў за святочным сталом
<span>кожны чацвёрты.
"Людзі, вы вывучылі ўрок?" - спытаюся я, перайначыўшы радок з вершу Анатоля Вярцінскага. </span>Азірніцеся на нашых загінуўшых продкаў. Чуеце іх галасы? Слухайце ўважліва. І не паўтарайце іх памылак.
Памятайце, што чалавечае жыццё - найкаштоўнейшае багацце. Спыніце войны, пакуль не знішчылі адзін аднаго. Любоў і памяркоўнасць - вось што выратуе чалавецтва.
Лічыцца, што амонімы перашкода ў моўным зносінах, у разуменні адзін аднаго. На самай справе, калі пачуеце (або ўбачыце) слова клуб, вы можаце не зразумець, ідзе клубе дыму ці гаворка пра пра грамадскую арганізацыі, аб'яднанні людзей для сумеснага адпачынку, забаў, зносін. Аднак натуральнай гаворкі словы рэдка спажыць. ляются асобна. Звычайна яны спалучаюцца з дру- гими і ўтвараюць кантэкст. А па кантэксце лёгка здагадацца, які сэнс маецца на ўвазе
<span><span>Помнік Максіму Багдановічу, усталяваны ў скверы
перад тэатрам оперы і балета, недалёка ад месца, у якім нарадзіўся і
жыў паэт. Ён адкрыты дванаццатага снежня тысяча дзевяцьсот восемдзесят
першага года, у дзень дзевяностагоддзя дня нараджэння Багдановіча.
Бронзавая статуя паэта, вышынёй больш за чатыры з паловай метраў,
усталяваная на вузкім, каля паўметра, пастаменце з чырвонага граніту.
Паэт адлюстраваны са скрыжаванымі на грудзях рукамі. У правай руцэ букет
васількоў - кветак, апетых у яго паэзіі. У ракурсе фігуры, задуменни,
скіраваным поглядзе, выражаны душэўны парыў, сыноўняя любоў да роднай
беларускай зямлі. Помнік удала звязаны з навакольным ландшафтам,
арганічна ўвайшоў у ансамбль вуліцы Янкі Купалы, на якую ён арыентаваны.</span></span>
1.Люстра-<span> адшліфаваная паверхня , здольная даваць адбіткі тых прадметаў, якія знаходзяцца перад ёю, а таксама спецыяльна зроблены прадмет з такой паверхняй.
2.Люстра-</span><span> падвесны асвятляльны прыбор з некалькімі крыніцамі святла.</span>