Велізарныя скрыпучыя дзверы закінутага ангара павольна адчыніліся
перад невялікай групай людзей, якія пасяліліся тут некалькі дзесяцігоддзяў
назад.
У наступную хвіліну некалькі тонкіх пальцаў пашырылі
шурпатую шчыліну праходу, цемная цень хутка слізганула ў пакоі і, праз некалькі
крокаў, ужо павісла над бестурботна спячай дзяўчынай.
Вецер напружанага чакання павольна калыхаў восеньскую траву,
бледна-рудую, як і апошнія прамяні сонца, якія запомнілі жыхары гэтых месцаў
яшчэ да таго, як неба пакрылі шэрыя хмары.
І пасля доўгага тысячагоддзя чаканняў вам усе роўна трэба
было яшчэ цэлых дзевяць дзен для таго, каб забраць тое, што па праве належыць
вам.
У чалавека былі вялікія і моцныя рукі і чорны плашч па-над
беласнежнай формы, толькі гэта і засталося ў галаве хлопчыка праз столькі
гадоў: рост, чорны плашч і рукі...
На яго паглядзела дзяўчына, твара якой быў выбелены для
надання ей больш арыстакратычнага выгляду.
Ліса з жураўлём пасябравалі.
- Прыходзь, кумок! Прыходзь, дарагі! Ужо ж як я цябе пачастую!
Наварыла ліса маннай кашы ды па талерцы размазала. Падала.
- Паеш, мой галубок. Сама гатавала.
<span>Журавель стукаў-стукаў носам, нічога з'есці не змог ...</span>
1.Задаволеныя першым днём заняткаў, мы разыходзіліся па хатах.2.Схаваўся месяц, заснулі палі, прыбітыя дажджом.3. Лясок нечакана расступіўся - і вачам адкрылася прыціснутая да чарналесся ,меліярацыйным каналам паляна.4.Сцёпку прыйшла ў галаву смелая думка ,пабачыцца з Аленкай. 5.Дзіцячыя вочы жывыя і рухавыя ,весела пазіралі на мяне.6. Пафарбаваныя марозам ,заснулі ціхія бярозы, ўночы пад акном. 7.Атуленая кустамі паляна ,была ўся ўсыпана верасам.8. Хата акуратная ,ашаляваная ,накрытая шыферам стаяла ўздоўж вуліцы 9. Пад вербалозам быў убіты ў зямлю альховы калок і на яго надзеты карэц, зроблены з бяросты старым пастухом Нічыпарам. 10.Стомлены лапатлівай гаворкаю, Антон маўчыць.
Беларусь, Ганна, Нёман, Багдановiч, Прыпяць, Рыга, Марыя, Мiнск, Вiцебск, Днепр
Мой любімы герой па аповесці “Журауліны крык”.
<span>Я прачытаў аповесць В.Быкава “Жураўліны крык”.
Гэтая аповесць, як і іншыя творы Быкава, што я прачытаў, пра вайну.
Апісання ваенных дзеянняў у творы не шмат, больш старонак адведзена
апісанню настрою і стану герояў, іх успамінам і перажыванням. З усіх
салдат, якія засталіся на пераездзе затрымліваць ворага, мне найбольш
спадабаўся Свіст. Вясёлы і знаходлівы, Віцька дапамагаў воінам забыцца
пра тое, што іх, магчыма, чакае смерць. Яго жарты падымалі ў салдаіт
настрой. Віцька Свіст сам вельмі шчодры чалавек і не любіць скупых.
Гэтая рыса яго характару вельмі добра раскрываецца ў эпізодзе з салам
Пшанічнага. Іншы на яго месцы мог бы дамовіцца з Пшанічным і ціхенька
з’есці сала толькі ўдваіх. Але Віцька так ніколі не зрабіў бы. Ён добра
разумее, што ўсе воіны галодныя. Таму, забраўшы падманам сала ў
Пшанічнага, Віцька прапануе зварыць кашу на ўсіх. Вядома, не вельмі
добра, што ён гэта зрабіў падманам, але ў дадзенай сітуацыі іншага
выйсця не было.
Мінулае Свіста дае нам зразумець, што ў гэтага
хлопца ў жыцці не шсё было гладка. Ён быў уцягнуты ў нячыстую справу:
абкрадванне дзяржавы. За гэта Свісту давялося нават пасядзець у турме.
Але сваю памылку Віцька зразумеў сам і хутка выправіў яе.
Калі
пачалося вайна, Свіст разам з іншымі воінамі апынуўся на фронце. А ў
хуткім часе — і на пераездзе. Калм з’явіліся немцы і стала зразумела,
што прыйдзецца загінуць, Свіст ні на хвіліну не падумаў пра здраду. Ён
смела і адважна змагаўся да канца, падтрымліваў дух астатніх.
Васіль Быкау ставіць перад сваімі героямі праблему выбару і або
здрадзіць Радзіме, або стаць яе абаронцам. Віцька Свіст выпрабаванне
вытрымаў, нягледзячы на крымінальнае мінулае і памылкі ў жыцці. За гэта
не патрэбна яго вельмі строга судзіць, таму што ў кожнага чалавека ёсць
свае памылкі. Але адна справа, калі чалавек разумее свае памылкі і ў
далейшым не робіць іх, і другая справа, калі чалавек робіць памылкі і ў
далейшым іх не выпраўляе.
Вось за гэтыя рысы характару мне і спадабаўся Віцька Свіст.</span>
