Л, у короткая, м, н, й, р, ф.
Галосныя пасля гэтых зычных-а, о, у, э, ы
Только и изменяй на i. И про у краткое не забывай.
<span>З задавальненнем я прачытау твор Змитрака Бядули "Бондар". У им расказваецца аб "залатых рук" майстры Даниле и яго жонцы Аудоцци. </span>
<span>Стары Данила у апавяданни аписваецца як не проста бондар, а вялики мастак сваёй справы. Кали ён садзиуся майстраваць свае вырабы, усё навокал замирала. Гэты чалавек уваходзиу у нейки транс, забывау аб ежы, сне и аб усём, што тварылася навокал. Ён амаль сусездеу выправажау з хаты, каб не перашкоджвали яго працы. Глядзець на працэс узникнення лыжак, начовак и иншых пасудзин магла тольки яго жонка Аудоцця. У их не было дзяцей и жонка жыла цикавасцю Данилы. Як адгалосак, як цень свайго мужа, радавалася яго радасцями, гаравала яго горам. Аудоцця у творы - вельми симпатычны персанаж. Гэта вобраз - прыклад беларуская жанчыны у сям'и. </span>
<span>Бондар Данила быу сучасным мастаком свайго рамяства. Яго не цикавили грошы, тольки творчасць. Мастацтва гэтага тварца магло знайсци выйсце далей яго акружэння. Душу и помыслы вяликага майстра аднавяскоуцы уразумець не магли (так яму здавалася), а знатныя паны не цикаилися и не захаплялися творами Бондара. </span>
Даступнай мовай Змитрок Бядуля данёс да чытача вобраз свайго литаратурнага героя, яго помыслы, яго думки. Гэты творпрымусиу мяне задумацца аб жыцци, аб яго цэннасцях. Не трэба замыкацца у сабе, падтрымку ва усим неабходна шукаць у акружаючых людзях. А свой талент и жыццёвый вопыт перадаваць другим и не хаваць у сабе.<span>Только и изменяй на i.</span>
Аднойчы маладому вожыку захацелася з'есці яблык. Яблык на яблыні, а вожыкі не ўмеюць лазіць па дрэвах. Бачыць вока, але ляжыць высока. Як дастаць смачны фрукт? Сядзець чакаць, пакуль ветрам яблык з яблыні саб'е?
"На Бога спадзявайся, але і сам старайся", - вырашыў вожык і палез на дрэва. Лез, звальваўся, зноў лез і зноў звальваўся. Куды яму з яго кароткімі лапкамі! Але не здаецца вожык. З дзяцінства яго вучылі: калі ўлез у дугу - не кажы "не магу".
Праходзіў міма стары мудры вож, убачыў патугі маладога - пасмяяўся. Потым паклікаў сваю сяброўку сароку. Тая скінула яму не адзін, а тры яблыкі. "Не май сто рублёў, а май сто сяброў", - сказаў стары вож, накалоў два яблыкі на калючкі ды папоўз дахаты. А малады вожык, хрумкаючы апошні яблык, яшчэ доўга раздумваў над словамі старога.
Чатыры нагі, а не звер. Ёсць пер'е, ды не птушка? (Ложак)
Два брушка, чатыры вушка. (Падушка).
Два блізнюка – два браціка верхам на нос садзяцца.(Акуляры).
Чатыры нагі мае, а хадзіць не можа.(Стол).
Два браты праз дарогу жывуць, а адзін аднаго не бачаць.(Вочы).
Сотня зубоў, а нікога не есць.(Грабянец)
