Древняя Вавилонская башня стала символом замешательства и раскола. Город, называемый Вавилон был главным религиозным городом. В котором процветало идолопоклонство, магия, чародейство, гадание. Вавилонская башня должна была возвышаться и господствовать над городами.
Так в Вавилоне, Бог смешал язык людей и рассеял их. Потому что они восстали против Него. Они больше не слушались Бога и вместо этого сделали замысел несовершенных людей центром своей жизни.
Бывае, у галаву прыйдзе думка: навошта людзі спаваюць, танцуюць, складаюць вершы? Навошта патрэбна мастацтва? Ад яго няма ніякай практычнай карысці. Будаўнік пабудаваў дом, тут усё зразумела, у ім будуць жыць людзі. Але вось паэт склаў вершы, яны знаходзяцца на паперы, а людзі ідуць сваёй дарогай, не зважаючы іх, быццам гэтых вершаз няма і не было.
Адказ заключаецца ў тым, што людзі разумеюць адны і тыя ж рэчы па-рознаму. Напрыклад, ідзе снег, таму мама апранае сваіх дзяцей цяплей, мецеаролаг мерае глыбіню снежнага покрыва, дзеці бяруць санкі, лыжы і бягуць на вуліцу. А паэт становіцца больш уважлівым і з гэтага снегу, паветра, з жыцця іншых людзей, з самаго сябе здабывае некалькі радкоў. Мастак спаборнічае са снегам. Ён бярэфарбы, паперу і малюе белыя прасторы, залатыя сонечныя праменні на палях. І калі-нікалі здараецца, што мастак перамагае снег. Ён прыбаўляе да прыгажосці прыроды сваё сэрца, і людзі спыняюцца перад карцінамі, зачараваныя. Ад гэтых намаляваных фрагментаў ім чамусць становіцца лепш жыць.
Пэўна, людзі не могуць без гэтага існаваць. Галодныя і сытыя, бедныя і багатыя, несправядліва пакрыўджаныя і акружаныя каханнем - усе яны ўвесь час цягнуцца да мастацтва. Рэальнае, штодзённае жыццё пераходзіць на паперу, на кінаэкран, на нотны ліст праз рукі і душу аўтара і атрымліваецца прыгажосць.
Я лічу так: мастацтва не корміць і не поіць чалавека, але нейкім незразумелым чынам робіць яго шчаслівым.
В селе у реки росли ивы, опустившие свои узкие листья в глубокие воды небыстрой реки. Недалеко был лес, зеленела трава. Птицы, потрясенные красотою окружающего мира, с утра пели веселые песни и звали крестьян, живущих в селе, отдохнуть под сенью деревьев, где все к размышлению влекло...
Во снавном Есени пишит о природе популярные стихотварения о природе
Природа это жизнь а жизнь это люди ростения животные ит.д труд человнка это то что помогает другим людям помогает мотевирыватся .
О сыне его славном и могучем богатыре князе Гвидоне Салтано-виче и о прекрасной царевне Лебеди.я так думаю