Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі.
Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра.
Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся.
Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
Беларуская мова - самая мілагучная і прыгожая.
Я хачу вывучаць нямецкую мову.
<span>Назоўнік – самастойная часціна мовы, якая абазначае
прадметы або асобу прадмета, адказвае на пытанні хто? што?, мае род,
скланенне, змяняецца па ліках
і склонах, у сказе часцей за ўсё бывае дзейнікам ці даданым членам сказа (Мядзведзь, воблака, вераб’і, сшытак, камбайнер, траўка,
ластаўка, суніцы, дзверы, школьнікі,
сям’я, тэрыторыя, баяніст...).</span>
Склоны назоўніка:
<span>Н. каго? чаго?</span>
<span>Р. хто? што?</span>
<span>Д. кім? чым?</span>
<span>В. каго? што?</span>
<span>Т. аб кім? аб чым?</span>
<span>М.
каму? чаму?</span>
1. Што абазначае назоўнік?
2. На якія пытанні ён
адказвае?
3. Калі назоўнік адказвае
на пытанні хто? што?
4. Па чым змяняецца
назоўнік?
5. Якога роду бывае
назоўнік?
6. Як вызначаюць лік
назоўнікаў?
МАРФАЛАГІЧНЫ РАЗБОР
НАЗОЎНІК
1. Часціна мовы.
2. Пачатковая форма (назоўны
склон, адзіночны лік)
3. Лексіка-граматычныя разрады:
Агульны ці ўласны
Адушаўлёны ці неадушаўлёны
Зборны
Рэчыўны
Канкрэтны ці абстрактны
4. Пастаянныя марфалагічныя
прыметы: род, скланенне.
5. Зменныя марфалагічныя прыметы:
форма ліку, склону.
6. Сінтаксічная роля.
<span> </span>
Ивняк, черн<u><em /></u><em />отал, чернолоз
Я хачу расказаць вам пра маю суседку і адначасова маю лепшую сяброўку. Яе клічуць Маша. Я лічу, гэты чалавек варты таго, каб пра яе расказаць.
Вонкава яна выглядае, як сярэднестатыстычная дзяўчынка. Яна сярэдняга росту, не вельмі і худая, але і не тоўстая. Ад іншых яе адрознівае прыгожая выправа. Маша каторы год займаецца танцамі, таму мае звычку трымаць спіну роўна.
Твар у Машы авальны, прычоска падабрана так, што ідэальна абрамляе яго. Валасы - асаблівы Машын гонар. Яны чорныя, як воранава крыло, і настолькі густыя, што ні адна заколка не вытрымлівае. Вочы ў Машы цёмныя, як і валасы. Яны карыя, але пры дрэнным асвятленні здаюцца амаль чорнымі. Нос у Машы роўны з ледзь прыпаднятым кончыкам. Машын рот мае прыгожую форму. Вусны яркія, ружовыя, памадай ёй карыстацца не трэба.
Рухі ў Машы плыўныя, рытмічныя, як у любога танцора. Ходзіць яна, як каралева: спіна прамая, падбародак узняты, плечы разведзеныя. Маша любіць пагаварыць і пры гэтым шмат махае рукамi. Яна даволі эмацыйны чалавек.
Маша любіць спрабаваць новае і ахвотна ўдзельнічае ў розных мерапрыемствах. Часцяком менавіта яна і з'яўляецца арганізатарам такіх мерапрыемстваў.
<span>Маша вельмі абаяльная. Яна падабаецца людзям. І мне яна падабаецца. Спадзяюся, мы з ёй застанемся лепшымі сябрамі на ўсё жыццё.</span>