<span>Герои: </span><span>
<span>Тётя Оля - учительница литературы </span>
<span>Боря Збандуто - школьник, ученик из 6 Б </span>
<span>Сашка Смолин - школьник </span>
Мама Бори - преподаватель физкультуры, гимнастка
Отец Бори
<span> Настя Монахова - школьница </span>
<span>Нина Монахова Колобок - школьница-вожатая </span>
<span>Отряд 1 А - ученики 1 класса </span>
<span>Полина Харитонова - соседка </span>
Розалия Семёновна - секретарь директора
<span> Валя Чижова - вожатая</span></span>
Осенью Капитан Клюквин был печален, потому что ушло лето. Зимой он был веселым, ему было хорошо в доме, тепло, его кормили. Весной он становился все грустнее и грустнее, потому что на улице было так хорошо, ему хотелось порхать и веселиться, а он сидел дома. Летом он и вовсе зачах, ведь ему очень сильно хотелось на волю. Мальчику стало его жалко и он отпустил его.
Кожнаму вядома, што няма на зямлі бліжэй і радней чалавека, чым мама. З самых першых хвілін нашага жыцця мы акружаны яе цяплом і клопатам, ёй, становячыся старэй, мы давяралі нашы таямніцы і страхі, дзелімся з ёй сваімі ўражаннямі аб навакольным нас свеце і заўсёды разлічваем на поўную падтрымку і разуменне з яе боку.Але бываюць такія выпадкі, калі мама нас лае. Павучае, пачынае чытаць натацыі і ў гэтыя хвіліны нам здаецца, што мама ненавідзіць нас больш за ўсіх на свеце. А калі задумацца? Мама нас гадуе, дапамагае ў цяжкіх сітуацыях, дзеліць з намі радасць і гора, засцерагае нас, радуецца за нашы ўдачы. І хіба яна можа нас ненавідзець? Той, хто думае так, глыбока памыляецца. Бо для мамы яе дзіця - гэта самае галоўнае ў жыцці.Бываюць такія выпадкі, калі мая мама лае мяне. Але я разумею, што робіць яна гэта толькі з вялікай любові да мяне.Я хачу расказаць пра сваю Маме, маім самым блізкім і родным чалавеку.Мама ... Гэта першае слова, якое я сказала, свядома звяртаючыся да Яе. Ўсё, што адбываецца вакол мяне было звязана з Яе прысутнасцю. Пасля, трохі пасталеўшы, я, напэўна, не так часта думала аб Ёй, як у раннім дзяцінстве, але аб усіх маіх нягодах і радасцях я ўсё роўна, перш за ўсё, расказвала менавіта Ёй.Якая яна, мая Мама? Можна знайсці мільёны слоў, самых ласкавых шчырых, прыгожых і годных, але наўрад ці змогуць яны адлюстраваць усю паўнату маіх пачуццяў да Яе.Добрая і справядлівая, ласкавая і сур'ёзная, адважная і пяшчотная, моцная і абачлівая і яшчэ, яшчэ ... я не ведаю - і ўсё гэта разам, адначасова! І кожны раз Яна новая, розная і ўсё-такі тая ж самая - мая, адна адзіная!Мама - лекар па пакліканню. Яе паважаюць яе калегі, Яе абагаўляюць хворыя, якіх яна лечыць. І яна па праву ганарыцца сваёй прафесіяй.Напэўна, я магла б бясконца распавядаць аб Ёй. Але хачу сказаць толькі адно:
Няхай заўсёды будзе сонца!Няхай заўсёды будзе неба!Няхай заўсёды будзе Мама ...
<span>Мая Мама ... і няхай яна заўсёды будзе са мной.</span>
Правда слово лёгкое казалось бы,
Но сущность мы его ещё не знаем.
Как правду рассказать в глаза, не ложь
Не сбться, чётко рассказать
Так сложно ведь это бывает...
Жил был очень сильный и терпеливый человек. Однажды он шел со своим знакомым, и увидел горячий камень. Вдруг знакомому этого человека пришла мысль: а что если поспорить, на (что-нибудь) ..., что этот сильный человек не сможет разбить горячий камень, и знакомый сказал об этом человеку. Человек согласился поспорить. Он взял этот камень, и облил его водой, что б тот не был горячий, и человек со всей силой ударил камень об скалу. Осколки полетели во все стороны, атот, что хотел выиграть этот спор очень разозлился тому, что человек разбил камень, и знакомый не выиграл.
P.S. Измените пож-та этот текст, если хотите по своему, но пример я постаралась привести
