Кожны з нас калі-то хацеў мець хатняга сябра , які прыйдзе да цябе заўсёды.Хатнім іншым звычайна з'яўляюцца хатнія жывёлы.Такія як:сабака,кошка,хамяк і іншыя.
У мяне таксама ёсць хатні сябар-гэта мая сабака Рэйчал.Мне купілі бацькі, калі мне было 6 гадоў.Зараз мне 15 ,і мы ні разу кідалі адзін аднаго.Яна прыходзіць да мяне, калі мне дрэнна,супакойвае мяне,падыме настрой.
мне здаецца жыцце без хатніх сяброў была б сумнай.І мы б не ведалі, што такое вернасць і сяброўства
Мое любiмае жывела-кот.Я с детства хотел/а иметь кота .И,на конец моя мечта сбылась- у меня дома появился котёнок .Его зовут Барбадос Иванович , но пока для все он барбадосик,барбадик,или просто бад.
Он вырастет в очень большого и хитрого кота .А пока,он маленький и очень веселый как все котята .Мой котёнок белый с чёрными пятнышками ,на лапках у него маленькие розовые подушечки с помощью которых он крадетысяч так тихо ,но я все равно его слышу.
Головка у него маленькая и тоже беленькая , только усы большие и черные похожерелье как у нашего саседа дящик степы .Он часто играется с моими пальцами закусывать их зубами он так тринеручится, но если я скажу что мне больно он отпустит.
Барбадос-большой обжора она ест все что останет ся со стола ,но больше всего он любит молоко и рыбу .любимое занятие играть со всем, что есть вокруг .я обажаю наблюдать за тем, как он спит похоже на маленькое пушистое облачко ,и мурлычит и сопит.
Я хочу ,чтобынаш Барбадос вырос большим здоровым котом
Мая родная мова - беларуская, и я кажу гэта з гонарам, бо для мяне яна самая лепшая. Тольки беларуская мова гучыць так милагучна, тольаи у ёй ёсць такия дзиуныя словы, як "дзякуй","добрай раницы/дня/вечара","да пабачэння","кали ласка"... Пра апошния нават Пятрусь Броука написау верш, яки так и называецца:"Кали ласка".
У любимай мове, роднай, наскай
Ах, якия словы "кали ласка"!
Як звиняць яны сярдэчную струною,
Праз усё жыццё идуць са мною!
Апошни радок напаминае мне об тым, што мы, беларусы, забываем нашу мову, карыстаючыся рускай. Наконт гэтага Лёля Багданович пиша:
Давайце не цурацца нашай мовы,
Заужды на мове роднай размауляць,
Бо хиба ёсць пяшчотней што, чым словы,
Якия з вуснау матчыных гучаць.
И не адна яна хвалюецца з гэтай нягоды. Пимен Панчанка таксама хоча звярнуцца да людзей и пиша так:
Кажуць, мова мая аджывае
Век свой цихи: ёй зникнуць пара,
Для мяне ж яна вечна жывая,
Як раса, як сляза, як зара.
На беларускай мове написана шмат вершау и апавяданняу, але хочацца, каб не тольки у вершах шучали ласкавыя, пявучыя беларуския словы, але яшчэ и у жыцци, кожны дзень чуць непауторнае "добры дзень", цудоунае "дзякуй", чароунае "кали ласка" и милагучнае "будзьце ласкавы".
Праблема якая хвалюе мяне - гэта абыякавасць. Людзі павінны быць перш за ўсё неабыякавымі. Абыякавасць - хвароба, якая ўразіла многіх людзей. Праўда, я не ведаю, як вылечыць гэтую хваробу. Па-мойму, аднымі пропаведзямі тут нічога не зробіш. Адзін мой сябар, у якога, як і ў мяне, мэта жыцця - змагацца з людскіх абыякавасцю, марыць у будучыні стаць вялікім палітычным дзеячам і выклікаць якім-небудзь чынам ўсеагульны стрэс. Так, людзей трэба абудзіць. Павінна паўстаць нейкая сітуацыя, калі ў людзях прачнецца любоў і спачуванне да бліжняга. Бо нездарма ж існуе меркаванне, што з маўклівай згоды абыякавых здзяйсняюцца ўсе самыя страшныя злачынствы ў гэтым свеце. Я не кажу, што гэтыя якасці зусім зніклі; няма, яны ёсць, але яны спяць, як мядзведзь які лёг на зіму ў спячку. Вядома, я катэгарычна супраць, каб такі стрэсавай сітуацыяй з'явілася вайна; яна сама па сабе жудасная, але што-то павінна ўскалыхнуць людзей, інакш жыццё зойдзе ў тупік.( и не благодарите)
Падзякавау́ хлопчыку, здякавала вучню, паздякавалi кавалю, радавалiся жыццю, узрадавалася падарожжу, парадавалася здарэнню, казау́ дзеду, расказау́ брату, паведамiу́ таварышу, зрабiу́ каню, прынёс парсюку, насыпау́ попугаю.....Дзед з ранiцы прынёс парсюку ежы