Апошні дзень восені выдаўся сумным. Усё неба зацягнулі шэрыя тоўстыя хмары. З іх сыпаўся дробны самотны дождж. Дрэвы стаялі з голымі чорнымі галінкамі. Горад таксама быў шэры. Дзьмуў моцны вецер. Людзі спяшылі некуды з сур’ёзнымі тварамі. І раптам сярод гэтай шэрасці засвяціў сонечны праменьчіык. Вечер разагнаў хмары. З-за іх выглянула блакітнае неба. Сонца засвяціла мацней, і адразу стала прыемна. І людзі пачалі ў<span>сміхацца.</span>
Адказваюць на пытанні: што рабіў, што зрабіў
А-Бу-Джен-ня. По моему так
Гаспадарыць - адз.лiк, цяпер.час
цвiтуць - мн.лiк, цяпер.час
мiне - адз.лiк, буд.час
ляжа - адз.лiк, буд.час
выйдзеш - адз.лiк, буд.час
здзiвiшся - адз.лiк, буд.час
стане - адз.лiк, буд.час
У лесе гаспадарыла залатая восень. А ў вясковых садах i агародчыках яшчэ цвiлi вяргiнi, астры, флёксы. Але мiнуў дзень-другi, i нечакана ўначы лёг першы зазiмак. Выйшаў ранкам з дому на вулiцу i мiжволi здзiвiўся. Усё навокал стала бялюткiм ад шэранi.
Голы луг сивее у цишы соннай,
Вее спелым водарам садоу
Падаюць листы сухія з клёнау,
Быццам песня позних журавоу