Серж Мілеўскі — адзін з герояў аповесці К. Чорнага «Насцечка». Ён быў вышэйшы і мацнейшы за сваіх аднакласнікаў, лепш за іх апрануты. Але пісьменнік падкрэслівае, што «ў вачах яго свяцілася гэтулькі самазадавальнення, гэтулькі ўцехі з самога сябе, што здавалася, — гэты маладзенькі францік зараз заплюе вочы ўсяму свету».
Серж — нахабны, злосны і адначасова труслівы, баіцца адказваць за свае ўчынкі. Ніхто і не чакае ад Сержа нічога добрага. Ён, нібы сыты і распешчаны звярок, «палюе» на дзяўчатак. Яго цешаць іх пакуты, слёзы. Не паважае Серж і старэйшых: пажылога чалавека называв дурнем і старым чортам.
Сержа не любілі ў класе. У яго не было сяброў, акрамя белабрысага Мішкі, які прымаў удзел ва ўсіх Сержавых помстах. Адносіны Сержа і Мішкі былі толькі падобныя на сяброўскія. Хлопцы разам помсцілі старому чалавеку, разам наведвалі школьны буфет. Але сапраўднымі сябрамі яны не былі. Мішка карыстаўся Сержавымі здабыткамі, а на тое, каб дапамагчы аднакласніку пазбавіцца памылак, Мішкі не хапала. Аўтар называв яго падхалімам і падлізнікам.
Серж хацеў, каб яго лічылі героем, але няправільна разумеў геройства і зусім не ведаў, што такое сапраўдная дружба. Ён не любіў працаваць, не ўмеў ладзіць з аднакласнікамі, у яго былі абмежаваныя інтарэсы. Серж думаў, што калі яго бацька карыстаецца аўтарытэтам у горадзе, то частка бацькавай славы дастанецца і яму.
Это лес в котором растут только сосны(их выды).
1) - Не трэба табе туды ехаць, там не вельми харошая дарога-ціха сказала Вольга Фёдараўна і замаўчала.2) - Гэта той хлопец Леша, які ў Марыйку закахаўся? - спытался тата ў хлопца3) - Мы самыя лепшыя сябры у школе! - ганарліва крыкнула Алёна.4) - Не, гэтага не можа быць! - гучна сказаў Нікіта.5) - Ну ты і даеш маматата, як можна было пераблытаць спадніцы! - зарагатала Ліза.
Ix вeльмi многа: еньк, аньк, к, iзн, eйш, л, у', iст, ар.....
<span><em>1.Сонца даўно ўзышло, але</em><em>трымаўся змрок : промні <em>губля</em><em>ліся ў тумане. </em></em></span><span><em>2.</em>У лесе яшчэ адчувалася ранішняя прахалода, зрэдку, калі чапляўся за куст, пырскала па твары раса, але і раса, і прахалода былі ўжо як падагрэтыя – на зямлю паступова асядала духата, якая <span>запаўняла сабою, дзе толькі можна, пустату. 3.На дварэ гуляе мяцеліца, а ў мяне ў пакоі восенню пахне: на стале, у <span>тонкай крыштальнай вазачцы, – лісце.4.Пройдзе хвіліна, другая, дым прападзе, і знікне агонь – не пад сілу яму змагацца з стыхіяй, не можа ён разгарнуць тут сваіх гарачых кры<span>лаў.5.Яшчэ цвілі познія палявыя кветкі, а на месцы тых, што адцвілі ў канцы лета, даспявала і сеялася на зямлю насенне – чорныя, шэрыя і жоўтыя зярняты, якімі так любяць ласавацца дробныя птушкі: <span>шчыглы, чыжы .</span></span></span></span>
</span>
