Swatch.
Борщ.
JustFlying.
MilkyWay.
Nikon.
Мудрец.
°°°°°°°°°°°©
Наличие определенной цели, стремление сделать что-то конкретное, обязательно значительное и нужное, возвышает человека. Мечта, идеал должны быть у каждого. Наши мечты не всегда выстраиваются в четкую линию, не всегда являют собой яркий образ. Часто мечта бывает желанием достичь чего-то большого, великого, светлого. Но как это сделать, мы не совсем четко и ясно представляем. Речь идет о мечтах, которые побуждают к действию. И они, может быть, со временем становятся более ясными и однозначными именно в результате этих действий. Такая мечта есть и у меня.
<span>Не хочу сказать, что я не представляю себе свое будущее.
Представляю. И мечтаю освоить интересную для меня профессию. Я хочу стать...
Добавь свою профессию кем хочешь стать.</span>
Ольха́ (лат. Álnus) — род деревьев икустарников семейства Берёзовые, объединяющий по разным данным от 23 до более 40 видов[3][4].
Народные названия: вильха, вольха, елоха,елха, елшина, лешинник, олешник, олех,ольшняк[5].
<span>Табигать һәрвакыт үзгәрештә. Шуларның иң зурысы − ел фасыллары алмашыну. Күзәткәнегез бармы икән? Шулар арасында көз − иң матуры. Бу айларда урманнар бик матур. Нинди генә төсләр юк анда? ! Көз билгеләре август ахырында ук сизелә башлый инде. Кайбер чәчәкләрнең җәй уртасындагы матурлыгы югала, алар инде киләсе ел өчен орлык бирә. Агачлар яфракларын коя, җир өстенә сары юрган түшәлә. Җәйге киемнәрен беренчеләрдән булып каеннар сала. Имәннәрдә яфраклар озаграк саклана. Ә менә чияләр кар ныклап ятар алдыннан гына яфрак коеп бетерәләр. Кырларда комбайннар гөрелтесе ишетелә. Арыш, бодай җирләре бушап кала. Ул кырларны кара каргалар яулап ала. Аларның ерак юлга китәр өчен хәл җыясы, тукланасы бар. Алар шунда коелып калган бөртекләрне рәхәтләнеп чүплиләр, аннары, канатларын ныгытыр өчен, төркем-төркем булып очып алалар. Башка кошлар да җәй аендагыча сайрамый. Алар ашыгыч ыгы-зыгыда. Ә сентябрь аенда кырлар һәм бакчаларда бәрәңге алалар. Машиналар тыз да быз чабып тора: бәрәңге ташыйлар. Зәп-зәңгәр күктә җепкә тезелеп кыр үрдәкләре, торналар, саубуллашып, ерак юлга кузгала. Иелеп бәрәңге чүпләгән җиреңнән тураеп, аларга кул болгыйсың: "Хәерле юл сезгә! Исән-сау әйләнеп кайтыгыз". Аларны ерак юллар көтә, туган җир белән вакытлыча аерылышу сагышы биләп ала. Аларның бер җепкә тезелгән кебек очулары кешеләрдә моңсулык уята. Мине иң дулкындырганы − көзнең менә шул чоры. Моңсу да, шул ук вакытта шатлыклы да ул көз башы. Җәй тәмамлану моңсулык тудырса, мул уңыш шатлык китерә.Ак көзТабигатьтә үзгәрешләр берөзлексез булып тора. Менә беренче кар да яуды. Ул бик матур иде. Кар агачларга ак тун кидерде. Кар әле иртәрәк яуган. Агачларда нинди генә төс юк: яшел, сары, кызыл, көрән һәм ак. Алар ак кар арасыннан тагын да матур күренәләр. Җир өсте ап-ак. Әллә инде кыш та җиттеме? Юк, бу − ак көз. Карлы көз. Бу кардан әле чаңгыда да шуып булмый. Әмма кар йомарлап атышып уйнап була. Бик теләсәң, кар бабай да ясап була. Чын кышка ераграк әле. Борынгылар чын кышны, беренче кар яугач 40 көннән соң гына килә, диләр. Килсен генә, көтәрбез. Ноябрьдә урманда да бик матур. Агачлар кышкы йокыга әзерләнә. Аларның ботакларына кар шәлләре ябылган. Урман җәнлекләре дә кышка үзләренчә җайлашалар, туннарын алмаштыралар, азык эзли башлыйлар. Урман эчендәге сазлыкларга, чишмәләргә сукмаклар сузыла, кайбер җәнлекләр анда су эчәргә төшәләр. Ул сукмаклар төрле яктан килеп бер ноктада кисешәләр. Андагы симметрия гаҗәпләндерә мине. Табигать могҗизалар тудырырга сәләтле. Яратам мин елның шушы фасылын. Беренче карЙокыга китәр-китмәс кенә ятканда, әниемнең ягымлы тавышы ишетелде. Ул: "Балам, беренче кар ява, торып карыйсынмы? " − диде. Мин сикереп тордым да тәрәзәгә капландым. Чынлап та, беренче кар ява иде. Әле генә сап-сары яфраклар белән түшәлгән җир өстенә энҗе чәчәгедәй ап-ак кар бөртекләре куна. Көз белән кыш очрашканнар. Кем кемне җиңәр? Кар бөртекләре ниндидер акыл ирешмәслек көй астында бииләр, ул көйне алар үзләре генә ишетә сыман. Мин дә шулай җир өстендә тирбәлеп очып йөрер идем. Бу зур кар бөртекләреннән башка нәрсә күрмәм микән дип, мин борыным белән пыялага терәлдем. Берни күренми. Караңгылык. Мин тәрәзә янында уйланып басып тордым: анда − төпсез караңгылык эчендә берәм-сәрәм әле сүнмәгән тәрәзәләр шәйләнә. Ул тәрәзә артында яшәүче кешеләрне күз алдына китердем. Бу кышкы кичтә алар нишли икән? Нәрсәләр эшлиләр, нәрсәләр турында уйлыйлар икән? Шул вакытта әнием ут яндырды һәм мин тәрәзә яныннан киттем. Минем гаиләм үз янымда, шуңа күрә башка кешеләр турыңда миңа нигә уйланырга? Хәзер минем бөтен дөньям — минем әтием, әнием, сеңлем һәм аягыма сырпаланып торган песием. Яңа яуган ак кар бөтен кешегә дә, минем гаиләмә дә, ул йортлардагы һәр гаиләгә дә ак бәхетләр, күп шатлыклар алып килсен иде!</span>
МИФ ОБ АДОНИСЕ
Богиня любви Афродита влюбилась в сына царя Кипра — прекрасного юношу Адониса, превосходящего красотой всех смертных. Забыв обо всем на свете, Афродита проводила время с Адонисом на Кипре, охотилась вместе с ним в горах и лесах острова. Она стремилась не расставаться с ним, а покидая его на время, просила быть осторожным, избегать грозных животных, таких, как львы и кабаны. Однажды, когда Афродиты не было рядом, собаки напали на след огромного кабана и устремились за ним в погоню. Адонис уже готовился поразить зверя копьем, когда кабан бросился на него и нанес ему смертельную рану.
<span>знав о смерти Адониса и тяжело это переживая, Афродита босиком отправилась по горным склонам и ущельям на его поиски, ее нежные ноги оставляли на камнях кровавые следы. Наконец она нашла убитого Адониса и стала горько над ним стенать. Желая навсегда сохранить о нем память, богиня повелела из крови юноши вырасти прекрасному цветку анемону. А там, где падали капли крови из пораненных ног богини, появились алые розы. Они были роскошными, а их цвет столь же ярок, как и кровь богини. Тогда Зевс сжалился над горем Афродиты. Он наказал брату своему Аиду, богу подземного царства мертвых, каждые полгода отпускать Адониса на землю из царства теней. Проведя полгода в царстве Аида, Адонис на то же время возвращается на землю навстречу ярким лучам солнца и объятиям златой Афродиты. Вся природа ликует, радуясь их любви.</span>
