Некоторые сказки учат добру и заботе,
дают веру в настоящую дружбу и помощь людям
Ворагі
У апавяданні «Ворагі» сутыкаюцца прадстаўнікі двух супрацьлеглых лагераў: з аднаго боку, памешчыца Ніна Купрыянава, з другога – сын селяніна, старшыня павятовага ЧК Гуторскі. Памешчык і яго дачка падтрымлівалі кіраўніка мясцовай банды белагвардзейцаў Зарубу. Ніна Купрыянава кахала Зарубу, але здрадзіла яму - здала яго ўладам у абмен на жыццё свайго бацькі. Зарубу растралялі, а бацьку - старога Купрыянава адпусцілі. Ніна сустракаецца з Гуторскім, але яна адмаўляе быць яго жонкай. Расказвае усё, называе яго сваім ворагам (зразумела «класавым»). Гуторскаму яе шкада, але ён разумее, што «усё старое вымятаецца, выкідваецца.ю як непатрэбнае смецце. Расчыняецца дарога к новаму... паўстае новае жыццё - здаровае, свежае, магутнае...».
Гуторскі змагаецца супраць свету, які выхаваў Ніну, але не ў меншай ступені ён змагаецца і з самім сабою. Свет Купрыянавых варожы яму ўсёй сваёй сутнасцю, а ён палка кахае Ніну, яго неадольна (яшчэ з дзяцінства) цягне да яе, а значыць, і ў іх свет. Не выпадкова герою здалося, што з-за ўсёй гэтай складанасці адносін са светам Купрыянавых ён паступова пачынае адрывацца ад працоўнага народа, здраджвае сваім класавым інтарэсам. Ніна Купрыянава не адказала Гуторскаму ўзаемнасцю, не пайшла за ім. Але і ў ёй самой ужо ідзе барацьба старога і новага. «Панская костка» (так яна называе сама сябе), Ніна аднойчы прызнаецца Гуторскаму: «Я знаю, што стары лад не вернецца, не можа вярнуцца, бо ён несправядлівы, злачынны. Я й не хачу яго... прынамсі, мой розум не хоча... Але ёсць нешта глыбачэйшае, падсвядомае, што ўкладзена прыродай. Гэта нешта спавівае мяне, кіруе маімі ўчынкамі...».
Унутраныя перакананні Ніны не даюць ёй пераступіць пэўную мяжу сумлення, і яна робіць апошні крок – страціўшы бацьку, Зарубу, адмаўляе ў каханні Гуторскау і разам з гэтым губляе білет у новае жыццё.
Гуторскі не адступіўся ад свайго выбару нават пасля таго, як даведаўся, хто для Ніны «даражэй за ўсё, мо даражэй за жыццё». Гэта — атаман банды Заруба, за якім даўно палююць чэкісты на чале з Гуторскім. Кіпеў ён «непамернай злосцю», ненавідзеў «шчаслівага пераспешніка», раўнаваў, а Ніну «кахаў моцным, палкім каханнем.
Цяпер яшчэ больш, як даведаўся, што яна належыць другому...».
Пачуццё роспачы і адчаю Гуторскага ад нязбытнага і без узаемнасці кахання генерыруюцца ў развагі і самааналіз: «Ён ясна вызначыў сваю хваробу, знайшоў яе карані, яе прычыну. Ён адарваўся ад народа, адышоў ад яго. Патраціў звязак з яго жыватворчай глебай». Ніны шкада, дужа шкада, але яго палохае «гэткая доля, як Ніны Купрыянавай, — доля пажоўклых, адарваных ад дрэва лістоў». Такая доля ў яго разуменні — смерць. «Ён схамянуўся, рашыў лячыцца, пакуль не позна, ад сваёй хваробы. Рашыў вярнуцца, зліцца з працоўным народам, набрацца сіл жыватворных, замацаваць сваё права на новае жыццё». З верай у новае, «здаровае, свежае, магутнае» жыццё, якое «закрасуецца краскамі мнагацветнымі», Гуторскі едзе на новае месца — у Чырвоную Армію. Ён верыць, што ў новым жыцці «не будзе гэтых адсклёпкаў, гэтых пажоўклых лістоў старога, гнілога, забуранага навальніцай дрэва... Пацьмеюць, пагніюць, спарахнеюць, знікнуць, як дым пад павевамі свежага ветру»...
Летом мы с Шуриком жили у дедушки.
мы приехали
я нашёл стеклянную банку
чуть не подрались на чердаке из за удочки
Я отыскал в сарае лопату и пошёл копать червей, Чтобы ловить рыбу, а Шурик пошёл к бабушке и стал просить у неё спички.
Что это ещё за игрушки с огнём!
Я накопал червей
Сижу и за поплавком слежу
Ответ:
В романе "Обломов" Иван Александрович Гончаров подвергает тонкому анализу человеческие взаимоотношения, исследует и раскрывает тему дружбы между людьми. Могут ли дружить совершенно разные люди? Автор трепетно размышляет над данной проблемой.
Писатель раскрывает эту идею через главных героев романа: Андрея Ивановича Штольца и Илью Ильича Обломова. Некоторые критики считали, что Штольц является антиподом Обломова, его полной противоположностью, но я считаю, что Штольц скорее дополняет Обломова. Если Илья Ильич предстает перед нами как наивная и открытая натура, то в образе Андрея Ивановича Гончаров рисует человека решительного и целеустремленного. Он ясно видит цель, способ её достижения и пытается увлечь Обломова своими идеалами.
Так, именно Андрей Штольц пытается «растормошить» Илью Ильича и привить ему ему свои взгляды на окружающую действительность. Он вытаскивает его из дому и заставляет выходить в свет. Именно Штольц дает наказ Ольге Ильинской «присмотреть» за Обломовым. Что это, если не настоящие проявления дружбы?
И это не единственный пример в русской классической литературе «золотого века». Александр Сергеевич Пушкин, также, показывает дружбу разных людей в своем романе «Евгений Онегин». В этом произведении мастер слова, как самое верное зеркало виртуозно отражает дружбу между «петербургским денди» — Евгением Онегиным и поэтом-романтиком Владимиром Ленским. Несмотря на противоположность характеров героев они становятся друзьями не разлей вода.
Два великих писателя в своих произведениях дают нам точные образчики того, что разные люди, обладающие, зачастую, разными, иногда противоположными качествами способны питать друг к друг самые нежные чувства, что несмотря на сильное различие между героями романов, такая дружба не только возможна, но и может принести всем сторонам немало пользы.
<u>Бежин луг"
</u>герои:
<u>Автор,мальчики-Федя, Павлуша, Ильюша, Костя и Ваня.</u>
В рассказе "Бежин луг" рассказывается об авторе,который заблудился во время охоты и попросился переночевать возле костра,с мальчиками,которые вышли с лошадьми в ночное.И<span>х звали Федя, Павлуша, Ильюша, Костя и Ваня.
Автор, притворившись спящим,стал слушать их разговор.Илюша рассказывал, как он с друзьями ночевал на фабрике...Так они разговаривали о домовых,утопленниках,призраках,как вдруг собаки залаяли и убежали.Павлуша кинулся вдогонку и вскоре вернул их,сказав что они почуяли волка.
Потом чуть-чуть помолчав,они начали разговор о леших и водяных...
</span><span>Очень символично то,что в том же году Павлуша умер,упав с лошади.</span>