Я брешу - словно клин тешу, а ты правду говоришь - будто плот городишь.
Чужое добро вылезет сквозь ребро.
Упрямая коза - волку на наживу.
На хитрость дай Бог мудрость.
У рыбака хоть мокрые бока, зато уха наваристая.
1. Бабуля пачаставала уйнучку нясмачным малаком.
2. Дзед сядзеý на цвёрдым крэсле перад тэлевiзарам.
3. Сяргейка вяртаýся з заапарка з сумным настроем
<span>Колькі ўжо акружалі?
</span>
Яго не крыўдзілі, хоць часам нязлосна кпілі і жартам абзывалі маладым падкулачнікам.
<span>Далей, праз які год ці два, бацьку раскулачылі – забралі ў сельсавет увесь іхні набытак, апісалі будынкі, а самога з маткай саслалі.
</span>
<span>Але на экзамены яго не выклікалі, дакументы неўзабаве вярнулі.
</span>
<span>Яго хвалілі на сходах, ставілі ў прыклад іншым.
</span>
<span>На сходзе запатрабавалі расказаць усё пра сябе, бацькоў і радню.</span>
На залітай сонцам сасне прыхарошвалася вавёрка. Бачыла, што я сачу
за ёй, і нібы старалася мне спадабацца. Трымалася велічна, грацыёзна.
Здавалася, што яна адчувала сябе гаспадыняй і заклікала мяне смялей трымацца.
Раптам яна зляцела на зямлю і хутка пабегла туды, дзе сярод лесу
віднелася шырокая прагáліна. Калі я прыбег на палянку, вавёрка сядзела сярод
малінніку. Нахіляла лапкамі галінку, каб ямчэй было браць ягады, і ласавалася
малінамі, якімі шчодра былі абсыпаны кусты.
Я хацеў абысці вавёрку, каб не спудзіць, але яна сама выскачыла з
кустоўя, уселася на зялёнай галінцы елкі і, здаецца, радавалася, што прывяла
мяне сюды, у ягады.
Калі я вылез з малінніку, ужо вечарэла. На палянцы доўжыліся цені.
Я спалохаўся, што тут мяне застане ноч, бо не ведаў, у які бок ісці дахаты.
Гэта было даўно-даўно... Можа, мільён гадоў назад. Дакладна сказаць нельга, але прыблізна навука ведае, калі і як гэта было. Ёсць сведкі з таго часу: розныя знакі, рэчы, расліны, косці, каменні, нават самыя пласты зямлі, якія досыць праўдзіва могуць расказаць цікавыя гісторыі з таго часу. Трэба толькі навучыцца іх разумець...
3 такіх помнікаў і склалася гісторыя, аб якой тут гаворыцца.
У тыя часы наша Еўропа мела зусім не такі выгляд, як цяпер. Мора займала ўсю сучасную Паўднёвую Еўропу і даходзіла да Альпаў, а ў нас — да нізоўяў Дняпра і Волгі.
Каўказекія, Крымскія горы, Альпы, Апеніны тады толькі што пачыналі падымацца ад зямлі. Усюды дзейнічалі вулканы, нават у такіх месцах, дзе цяпер аб гэтым ніхто і не думае, напрыклад, у сучаснай Германіі, Англіі. Казбек, Эльбрус выкідалі агонь, попел, лаву.
Паступова, павольна, на працягу соцень тысяч гадоў Еўропа прымала той выгляд, які мае ў нашы дні.
I клімат быў іншы, значна цяплейшы, напрыклад, як цяпер у Паўночнай Афрыцы.
Адпаведна гэтаму і расліннасць была больш разна стайная і бага тая. Фігавыя і лаўравыя дрэвы раслі разам з хваёвымі. Разам з дубам, клёнам і вязам падымаліся пальмы, а нашы бярозы і вербы стаялі побач з міртамі, магноліямі і алеандрамі.
Уся гэтая расліннасць складала велізарныя лясы, якія займалі большую частку Еўропы. Насельнікамі гэтых лясоў былі ўсялякія звяры, з якіх адна частка дайшла да нашага часу бадай што такімі самымі, як былі, другая частка значна змянілася, а трэцяя зусім знікла, і іх цяпер называюць «дапатопнымі».
Былі і стэпавыя прасторы, дзе вольна бегалі стэпавыя звяры.
Нідзе толькі не відаць было слядоў чалавека. Ніводнага чалавечага жьглля не было ва ўсёй краіне. Аніводнага чалавечага слова не чулася на ўсёй прасторы. Аніводнага паляўнічага не сустракалі звяры на сваёй дарозе.
Гэта. было сапраўднае «царства звяроў». Яны былі гаспадарамі ўсяе зямлі...
Але вось на адной палянцы з'явіўся гурток нейкіх стварэнняў, якія ішлі на дзвюх нагах. Можа, гэта і ёсць людзі?
Не, здаецца, гэта малпы, бо ўсё цела іх пакрыта поўсцю. Галава доўгая, выцягнутая спераду назад, а зверху нібы прыплюснутая. Ілба бадай зусім няма, а які ёсць, дык не разбярэш, дзе ён пачынаецца. Падбародак ледзь вызначаецца, а вялізныя сківіцы высунуліся наперад, як і ў кожнага добрага звера.
Рост іх быў невялікі, плечы шырокія, а рукі занадта доўгія. Ногі ж, наадварот, вельмі кароткія.
Адным словам, зусім не такі выгляд, як у нас з вамі.
Але з другога боку, калі добра прыгледзецца, то і ад малпаў яны значна адрозніваліся. Перш за ўсё, яны ўвесь час хадзілі і стаялі толькі на дзвюх нагах і хадзілі цвёрда, амаль што прама, абапіраючыся на зямлю ўсёй падэшвай.