На вторую тему сама недавно написала, получила 9/9.
<em>Жыццё - гэта вялікі падарунак прыроды. Але проста нарадзіцца недастаткова. Адведзены час на гэтай Зямлі трэба пражыць годна, каб не было сорамна ні перад кім. Жыццё кожнага чалавека поўнае эмоцый, і наша задача складаецца ў тым, каб зрабіць гэтыя эмоцыі станоўчымі. </em>
<em>Анатоль Вярцінскі, сучасны беларускі паэт, - майстар філасофскай паэзіі. У сваіх вершах ён звяртаецца да агульначалавечых праблем. Меня зацікавіў яго твор "Жыццё даецца, каб жыццё тварыць". Аўтар хоча сказаць нам, што значыць жыць. Не проста існаваць, а іменна жыць. Любоў, дабрыня, клопаты - усё гэта суправаджае дзіця, якое толькі нарадзілася, і калі яно вырасце, то будзе павінна жыццёвую "ніць віць і далей - любоўю, справай дзейнай ды словам, што ад працы неаддзельна".</em>
<em>Наша жыццё поўнасцю залежыць ад учынкаў, якія мы здзяйсняем. Кожнага чалавека хвалюе, што ж застанецца пасля яго. А калі мы чытаем такія матываваныя светлыя вершы, то хочацца пакінуць нешта, што дапамагло б нашым нашчадкам, што пакінула б у іх толькі добрыя ўспаміны і пачуццё гонару. Да гэтага заклікае і Вярцінскі:</em>
<em>Жыццё даецца, как жыццё тварыць.</em>
<em>Не марнаваць, не нішчыць, не бурыць, </em>
<em>- Тварыць!</em>
<em>Пасля гэтых радкоў з'яўляецца жаданне, каб памяць пра цябе жыла доўга. Аўтар звяртаецца да чытача з просьбай жыць не ціха, а ярка, каб розныя колеры былі ў жыцці людзей, каб было што ўспомніць, інакш "якая ад жыцця карысць?" Другі твор пісьменніка "Чалавек маленькага роста" таксама разказвае пра жыццё людзей, але крыху з іншага боку. Ён сцвяржае, што мы не можам выбіраць нашу знешнасць:</em>
<em>«Чалавек маленькага роста,</em>
<em>чаму не рос, па чыёй віне?»</em>
<em>Чалавек адказвае проста:</em>
<em>«Гэта залежыць не ад мяне».</em>
<em>Тое ж самае - і пра розум:</em>
<em>«Чалавек маленькага розума,</em>
<em>мог ты быць разумнейшым ці не?»</em>
<em>Чалавек гаворыць цвяроза:</em>
<em>«Гэта залежыць не ад мяне».</em>
<em>Але калі аўтар запытваецца ў чалавека "душы маленькай", то не атрымлівае адказу. Анатоль Вярцінскі запэўнівае нас ў тым, што мы можам быць Людзьмі, нават калі не можем выбіраць нашу знешнасць і нашы здольнасці. Таму і маўчыць чалавек, бо "хібам нашым ёсць апраўданне, подласці апраўдання няма". </em>
<em>Тое, як мы паводзім сябе з іншымі людзьмі ў розных абставінах, паказвае наш характар, наша "я". Аўтар робіць вынік: знешнасць не галоўнае. Чалавек можа быць непрыгожым, але са светлай душой, і да яго будуць цягнуцца людзі. А вось калі чалавек прыгожы, але з "беднай душой", то ніхто не будзе з ім сябраваць. Кожны чалавек здольны выбіраць: быць яму добразычлівым, цікавым ці злым, дрэнным.</em>
<span><em>Такім чынам, у вершах Анатоля Вярцінскага мы можам убачыць тонкую філасофскую лінію, якая выказвае думкі пісьменніка, яго адносіны да жыцця. Яго творчасць вучыць нас добрым учынкам як для сябе, так і для іншых. І калі б я сустрэў Анатоля Вярцінскага, то я б сказаў яму "дзякуй!" за яго творы і за яго любоў і павагу да душы чалавека.</em></span>
Ответ:
Объяснение:Прыметник абазначае прымету прадмета. Адказвае на пытанни яки? якая? якое? якия?
Дзеепрыметник ствараецца з дзеяслова. Напрыклад: дзеепрыметник пажауцелы, абразованы ад дзеяслова пажауцець.
Акупанты раскрылі сувязі Савіча з падпольшчыкамі і расстралялі яго, абвясціўшы ўсім, што гэта зрабілі партызаны, за тое, што Савіч як бы дапамагаў фашыстам.
Успароць, успамін, усцешыцца, усхадзіцца, усхваліць, усхвалявацца, усчапіць
Аднойчы іграў Андрэй на вуліцы. Дзень быў сонечны, і яму здавалася, што сёння здарыцца нешта цікавае...
Раптам хлопчык ўбачыў сабаку. Ён быў маленькі, пушысты і вельмі добры. Андрэй любіў сабак, і гэты так глянуў яму ў вочы, што хлопец вырашыў забраць жывёлу да дому. Ён паклікаў сабаку да сябе, і ён пабяжаў, аблізаў вушы і вусны Андрэйкі.
<span>Дома бацькі здзівіліся новаму члену сям'і, але не сталі выганяць сабаку, бо мы адказны за тых, каго прыручылі! Сям'я пакарміла сабаку, і людзі назвалі яго Рэксам. Хлопчык кожны дзень гуляе з Рэксам і ходзіць з ім на прагулку.</span>
