Давер
Ён быў худы: скура ды косці. І пайшло па вёсцы, што сабака шалёны. У яго кідалі чым папала. Жывёліна пакінула вёску і стала жыць у прыбярэжным лазняку.
Я вельмі хваляваўся. Дзе жыве? Чым харчуецца? Зіма ж на двары. Аднойчы не вытрымаў. Набіў кішэні хлебам і пайшоў шукаць небараку.
Ён выбег мне насустрач. На яго страшна было глядзець. Жывот падцягнула да самай спіны. Сабака брахаў да хрыпаты. Я кінуў акрайчык хлеба. Жывёліна паглядзела на мяне недаверліва, але хлеб узяла і знікла ў кустах. Потым зноў вярнулася . З кустоў даносілася слабое скавытанне. Шчаняты! Вось каму жывёліна адносіла мае гасцінцы. Хоць сама была галодная, але так і не паласавалася хлебам. Як і кожная маці, што аддае лепшае сваім дзецям.
Назаўтра сабака падпусціў мяне бліжэй да шчанят. Дзеці былі такія ж худыя, як і маці.
Аднойчы жывёліна ўзяла шчаня і паклала да маіх ног, потым прынесла другое і даверліва паглядзела мне ў вочы. Усю сямейку я прывёў дадому і зрабіў цёплую будку.
Пераказ (каб не парушаць “аўтарскае права”, захоўваю нават знакі прыпынку):
Давер
«Ён быў худы. І пайшоў ён у госці. Але ж сабака асталася дома. Давер перажываў за яе. У гастях у яго кідалі чым папала. Потым калі ён прыйшоў да дому, сабакі не было і ён пайшоў іскаць яе. Шмат часу Давер шукаў сваю сабаку, но так і не найшоў. І ён пайшоў да хаты. Каля хаты Давер пачуў як некая сабака лает. І ён пабег на гэты лай. Но здалося, што гэта была не яго сабака. Потым Давер пайшоў у хату і калі прыйшоў ён убачыў сваю любімую сабаку. Давер так абрадаваўся свёй сабаке і сказаў: зіма ж на дварэ».
