1 жизнь русалочки в подводном царстве 2 русалочка стала взрослой
3 встреча с принцем
4 буря
5 принц в опасности
6 русалочка спасает принца
7 жизнь принца
8 мечта русалочки
9 ведьма помогает русалочки
10 пожертвование русалочки ради жизни на земле
11 жизнь среди людей
12 женидьба принца
13 единственное спасение русалочки
14 превращение в пену
15 заоблочное царство
Вайна наклала глыбокі адбітак на творчасць Васіля Быкава, які прыйшоў ў літаратуру з палымяным жаданнем расказаць пра жахі яе ад імя цэлага пакалення, ад імя тых дзевяноста сямі працэнтаў сваіх равеснікаў, якія загінулі, не вярнуліся з крывавых палеткаў вайны. Галоўнай тэмай твораў В. Быкава з'яўляецца франтавое жыццё, партызанская і падпольная барацьба беларускага народа супраць фашысцкіх захопнікаў. Крыху ў іншым ракурсе раскрываецца тэма вайны ў аповесці "Знак бяды", за якую аўтару ў 1986 г. была прысуджана Ленінская прэмія. Вайна ў аповесці паказана праз успрыняцце яе мірнымі жыхарамі. Героямі твора з'яўляюцца не партызаны і падпольшчыкі, а звычайныя мірныя жыхары, для якіх уласны хутар становіцца месцам здзекаў і катаванняў, Галгофай. Пачынаецца аповесць апісаннем спаленага хутара. І гэта не проста надуманае жаданне аўтара: лёс жыхароў хутара служыць своеасаблівым папярэджаннем для людзей, што бяда побач, што яна толькі прыхавалася, чакаючы свайго часу. Дзеянне адбываецца ў першыя месяцы вайны, хаця нямала старонак аповесці прысвечана перадваеннаму жыццю. Праз успаміны галоўных герояў — Сцепаніды і Петрака Багацькаў — В. Быкаў паказвае перыяд масавай калектывізацыі на Лепельшчыне, складаны 1937 год. Сцепаніда (былая парабчанка ў пана Адольфа Яхімоўскага) заўсёды верыла ў справядлівасць і перамогу дабра, была пераканана, што на чужым няшчасці сваё шчасце не пабудуеш. Уражвае, напрыклад, той момант, калі Сцепаніда і Пятрок, атрымаўшы дзве дзесяціны зямлі з надзелаў пана Адольфа, правялі бяссонную ноч у трывогах, роздумах і сумненнях, Можа, лепш адмовіцца ад зямлі? А як жыць без яе? Калі ж браць, то як глядзець у вочы свайму былому гаспадару?! У гэтых разважаннях мы бачым высакароднасць, прыгажосць, багацце душы герояў твора. Чуйная да чужога тора, Сцепаніда сэрцам успрымала тую несправядлівасць, якая спадарожнічала калектывізацыі, не прымала гвалтоўнасці, здзеку і абразаў, якія чыніліся ў вёсцы. Таму рашуча выступіла яна супраць раскулачвання сваіх аднавяскоўцаў, якіх і кулакамі назваць было цяжка. Бо ці ж кулак той, хто ўсё стварае сваім мазалём? Таму збірала яна подпісы ў абарону старшыні Лявона. Каб дапамагчы яго вызваленню з турмы, адправіла нават Петрака ў Мінск да Чарвякова. Аднак супрацьстаяць рэпрэсіўнай машыне было немагчыма: нават той жа Чарвякоў, як відаць з падзеяў твора, быў толькі паслухмяным вінцікам гэтага бесчалавечнага механізма і сам стаў яго ахвярай. Сцепаніда, якая і да вайны ўмела пастаяць за справядлівасць, не змагла змірыцца з новымі парадкамі, прынесенымі на нашу зямлю гітлераўцамі. Свядома канфліктуючы з няпрошанымі гасцямі, яна змагалася з імі магчымымі для старой жанчыны сродкамі: схавала газу, пазбавіўшы гэтым немцаў святла; прыхавала ў лесе парсючка, каб той не дастаўся ворагам; укінула ў глыбокі калодзеж вінтоўку... Пасля арышту Петрака Сцепаніда, застаўшыся на хутары адна, вырашае змагацца з ворагам больш дзейсна: купіць у Карнілы за
Мне понравилось произведение просчитался тем,как Слон поступил с неблагодарным волком,что это произведение нас учит стараться,не ленится,быть благодарным ко всем и ко всему.
Н. Носов "Фантазеры", "Телефон"
Л. Гераскина "В стране невыученных уроков"
<span>Валерий Владимирович Медведев "Баранкин, будь человеком! "</span>
Счастье... Это неопределённое состояние человека, полёт его чувств, эмоций, души. Когда в жизнь приходит любовь, человек летает от счастья. А знает ли он что такое счастье? Для многих - это возможность быть рядом с человеком: слышать его голос, видеть его глаза, улыбку, ощущать прикосновение холодных пальцев к своей руке. А многие просто не хотят любить душой, не хотят узнать внутренний мир человека, раскрыть ему свою душу в обмен на наивные и может даже странные признания. Есть люди, которые хотят любить "физически". Им не нужны слова, понятия, им просто нужно тело... А могут ли эти люди быть по-настоящему счастливы? Наверное, нет. Тем более своим холодным сердцем и равнодушием они причиняют много бед тем, кого они "любят", тем самым делая их несчастными.
Многие просто своей тупостью и непониманием своей судьбы делают ошибки, отрекаются от настоящей любви, а потом становятся несчастными (например Евгений Онегин из одноимённого романа Пушкина). А вот Г.А.Печорин - главный герой романа Лермонтова "Герой нашего времени" любил, когда любят его, но сам оставался равнодушен к своей "жертве". Только в конце произведения он осознал, что испытывал настоящие чувства к Вере - женщине, которая любила в нём зло, оно казалась ей привлекательным в этом человека. Но всё равно из-за любви оба оказались несчастны. (ЛИРИЧЕСКОЕ ОТСТУПЛЕНИЕ К ЛИТЕРАТУРЕ)
Фёдор Михайлович Достоевский в своём произведении "Игрок" сказал: "И однажды в твоей жизни появится новое имя, которое превратит предыдущее в пыль". Значит, когда-нибудь, придут настоящие чувства, которые заставят тебя забыть всё... и забыться... Когда любовь принесёт тебе счастье, ты больше не будешь задаваться вопросом: "Почему любовь не всегда приносит счастье?", а будешь жить, радоваться и любить!