Поэтическое пространство «На пруде» наполнено заимствованными
образами и приемами, порожденными ученическим, школьным желанием
подражать учителю. Сближает с фетовскими традициями и размер стиха —
трехстопный анапест, восходящий к знаменитому «На заре ты ее не буди…»
Тем не менее проба пера удалась: многочисленные аллзии не повлияли на
самостоятельные интонации стихотворения. Пейзажная зарис0вка,
п0 бунински подробная и яркая, заканчивается многообещающими мотивами
глубины и света, которые позже получат серьезное философское осмысление.
Семейное положнение . помощь друг другу
Держали Пари кто кого перепьет
<span> Шкада, што Максім Багдановіч не дажыў да гэтага дня. Хоць і мала пражыў паэт, але след, які ён пакінуў, — неўміручая старонка нацыянальнай літаратуры. I заўсёды ў сэрцах нашых будуць жыць крыштальна чыстыя, філігранныя вершы гэтага майстра слова.</span> М<span>аксім Багдановіч — трэцяя пасля Янкі Купалы і Якуба Коласа зорка на небасхіле беларускай дакастрычніцкай паэзіі. За свой кароткі век паэт зрабіў шмат для развіцця і ўзбагачэння роднай літаратуры. Асабліва мне падабаюцца грамадзянскія вершы М. Багдановіча, прасякнутыя вялікай любоўю да бацькаўшчыны. </span>
<span> Сярод іх «Эмігранцкая песня» — твор, які раскрывав драму людзей, што шукаюць у чужых краінах шчасця. Выгнаныя голадам з роднага краю, беззямельныя сяляне-эмігранты жывуць успамінамі аб радзіме. На чужыне ім «маячыцца вёсачка, Неман і агні партовыя Лібавы». </span>
<span> Высокае пачуццё патрыятызму, адданасці Радзіме жыве ў народзе. Сіла і высакароднасць гэтага пачуцця раскрываецца Багдановічам у вершы «Як Базыль у паходзе канаў...». Аўтар паказвае вобраз паміраючага на чужыне салдата, яго развітанне з зямлёй. Салдату балюча расставацца з жыццём. Апошняе пградсмяротнае слова яго да самага дарагога — да бацькаўшчыны. </span>
<span> Хворы Багдановіч, нібы Антэй, ад сваей сувязі з маці-радзімай, ад любві ды яе адчувае бадзёрасць, напаўняецца свежай сілай, дужэе. Родная зямля лечыць яго, хворага, ад душэўных пакутаў. </span>
<span> Грамадзянскія матывы служэння радзіме, гатоўнасці змагацца за яе шчасце гучаць у вершах Багдановіча «Зразаюць галіны таполі адну за другой...», «Пагоня», цыкле вершаў «Старая Беларусь». </span>
<span> Найбольш выдатны верш гэтага цыкла — «Слуцкія ткачыхі». У ім праўдзіва раскрываюцца думкі і перажыванні прыгонных сялянак у далёкую феадальную эпоху. Адарваныя «ад родных ніў, ад роднай хаты», яны вымушаны ткаць у панскім двары на персідскі лад залатыя паясы. Паднявольная праца не прыносіць ім задавальнення і радасці. Чужыя персідскія узоры не любы іх сэрцу. Душа ткачых імкнецца на волю, да роднага, блізкага, дарагога. Сумуючы па бацькаўшчыне, яны міжвольна ўносяць у тканіну сімвал красы роднага краю.
</span>
Андрей Гаврилович Дубровский – отставной офицер, бедный помещик, отец главного героя Владимира Дубровского. Андрей Дубровский – гордый, нетерпеливый и решительный человек. Его сосед, помещик Троекуров, отбирает у Дубровского его имение. Не перенеся удара, старик вскоре умирает.
Владимир Дубровский – сын Андрея Дубровского, 23-летний гвардейский офицер. Дубровский – добрый, смелый, честный человек. После того, как Троекуров отбирает у него имение, Дубровский становится разбойником. Он и его крестьяне грабят богатых помещиков. Владимир влюбляется в дочь Троекурова, Марью, но отец выдает ее замуж за другого – за князя Верейского.
Кирила Петрович Троекуров – богатый, знатный помещик, отставной генерал-аншеф, участник военных походов. Троекуров – гордый, властолюбивый, высокомерный, капризный человек. Поссорившись с соседом Андреем Дубровским, Троекуров через суд отбирает у него его имение.
Марья Кирилловна Троекурова – 17-летняя дочь Кирилы Троекурова. Марья – обычная провинциальная барышня, красивая и милая девушка. Она любит читать романы, играет на фортепиано. В конце романа Марья становится женой старого князя Верейского.
Саша - незаконнорожденный сын помещика Троекурова. Отец любит мальчика и воспитывает его как дворянина. Троекуров нанимает Саше учителя-француза Дефоржа, который оказывается разбойником Дубровским.