Мне вельмі пашанцавала, таму што побач з нашым домам есць вялікі парк з вадаемам. Восень у парку незвычайна прыгожая: рознакаляровыя лісце летаюць над галавой, ціха падаюць на зямлю і шамаціць пад нагамі. Восеньскае лісце наогул не падобныя на летнія лісце: зяленыя, жоўтыя, чырвоныя, бардовыя, карычневыя - яны могуць быць адначасова трехцветными. Мы з мамай хадзілі ў парк збіраць лісце для гербарыяў: кляновае і дубовае, вялікія і маленькія, яны так хораша глядзяцца ў букеце, што нават не хочацца іх засушивать. Бацькі дазваляюць мне ляжаць на сухіх лісці, падкідваць іх уверх, закопвацца ў іх. У парку заўседы шмат лісця, іх не прыбіраюць зусім, а толькі змятаюць з дарожак.
Вада ў сажалцы здаецца зусім чорнай, ціхай, толькі легкі ветрык прабягае і трывожыць лісце на паверхні вады. У сярэдзіне сажалкі ў драўляным доміку жывуць качкі, якія восенню пачынаюць уцяпляць свой дом лісцем і галінкамі. Часам мне здаецца, што качкі восенню крычаць гучней, чым летам, але мама кажа, гэта таму, што восенню асаблівы паветра.
Восеньскі паветра ў парку празрысты, свежы, густы, ім немагчыма надыхацца. Туман часам такі шчыльны, што яго можна памацаць рукамі. Ен ляжыць, нібы вата паміж дрэў, плыве над вадой. У тумане цікава сядзець на лаўцы: відаць сілуэты дрэў, людзей, якія гулялі сабак на павадках. Можна прыдумаць, што я ў чароўнай краіне, і вось-вось з-за дрэў выйдзе казачнае істота, або вожык будзе шукаць коніка, як у мультфільме.
Калі на вуліцы цепла, мама заўседы ідзе гуляць са мной у парк, і мы гуляем з лісцем, глядзім на няяркае сонейка, дыхаем свежым паветрам і кормім качак. У школе нам гавораць, што восень - любімае час года многіх пісьменнікаў, таму яны стваралі такія прыгожыя вершы.
<span>Мне б хацелася прагуляцца ў парку усім класам, каб настаўніца прачытала нам прыгожыя вершы пра восень, а мы гулялі з лісцем.</span>
<span>ноль нуль
один адзін
два два
три тры
четыре чатыры
пять пяць
шесть шэсць
семь сем
восемь восем
девять дзевяць
десять дзесяць
одиннадцать адзінаццаць
двенадцать дванаццаць
тринадцать трынаццаць
четырнадцать чатырнаццаць
пятнадцать пятнаццаць
шестнадцать шаснаццаць
семнадцать семнаццаць
восемнадцать васемнаццаць
девятнадцать дзевятнаццаць
двадцать дваццаць
тридцать трыццаць
сорок сорак
пятьдесят пяцьдзесят
шестьдесят шэсцьдзесят
семьдесят семдзесят
восемьдесят восемдзесят
девяносто дзевяноста
сто сто
двести дзвесце
триста трыста
четыреста чатырыста
пятьсот пяцьсот
шестьсот шэсьцьсот
семьсот сямсот
восемьсот васямсот
девятьсот дзевяцьсот
тысяча тысяча</span>
<span> Дружба - вялікая справа. Без дружбы чалавеку цяжка
жыць… Сапарўдны сябар - гэта чалавек, які ніколі не здрадзіць і не кіне ў
цяжкую хвіліну. </span><span>У кожнага чалавека павiнен быць сапраўдны сябар. На
мой погляд сапраўдны сябар - добры
чалавек з поглядамі, падобнымі на твае. Сапраўдным сябрам лiчыцца той, хто цябе
разумее, хто заўжды гатовы дапамагчы ў бядзе, хто шчыра радуецца тваiм поспехам
i, нарэшце, той, хто гатовы не толькi сказаць табе нешта прыемнае, але, калi
трэба, то i справядлiва пакрытыкаваць, параiць, як выправiцца. </span>
<span>Я шчаслiвая. У мяне ёсць сапраўдная сяброўка. Яе
завуць Ксюша. 3 Ксюшай я магу падзялiцца i болем, i радасцю, i трывогай, i
няўдачай. Упэўнена — яна са мною таксама. Не адзiн раз Ксюша дапамагала мне
знайсцi выйсце з цяжкага становiiшча, заўсёды раiць, як зрабiць лепш. Асабліва
добра, калі ёсць лепшы сябар. Але яшчэ вельмі важна ацэньваць і сябе. Часам
варта задумвацца пра тое, ці з'яўляюся я сапраудным сябрам, што я магу зрабіць
для свайго лепшага сябра. Не варта патрабаваць ад іншых, трэба патрабаваць ад
сябе. Як ставіцца чалавек да людзей, так
і да яго будуць адносіцца.</span><span><span>Асабліва моцная дружба – гэта
тая, што ўстанаўліваецца ў маленстве і ў маладыя гады. </span>Аберагайце
праз усё жыццё яе. Беражыце дружбу, гэта самае дарагое і важнае, што ёсць у
чалавека. </span><span> </span>