Каждый человек, уважающий себя и свою родину, помнит о той страшной войне, унесшей тысячи жизней. Каждая семья потеряла родного человека, и мы должны быть благодарны тем людям, которые отвоевали нашу страну и жизнь будущих поколений. Если бы не их подвиг, то неизвестно родились бы мы вообще, может наша страна стала бы чистым выжженным полем. Наши деды и прадеды, позабыв об опасности и жертвуя своими жизнями, шли в бой, чтобы не дать врагу захватить родные земли. Воевали ведь не только взрослые мужчины, но и подростки, многие из которых специально скрывали истинный возраст, чтобы оказаться на фронте.
Мне кажется, что современная молодежь не способна на такой подвиг. Сейчас люди живут каждый сам за себя и уж вряд ли смогут пожертвовать жизнью ради спасения других. Люди обмельчали что ли. Сейчас мало смелых и отважных людей, готовых прийти на помощь, пожертвовав собой. Да что уж там говорить о человеческих жизнях? Современные люди ради спасения другого человека пожалеют даже материальные блага. Если бы в те самые военные годы жили бы люди, такие же, как сейчас, то мне с трудом верится, что мы победили бы в этой войне. Я горжусь, что у нас были такие предки, и мы просто обязаны помнить об их подвиге.
Мы должны чтить их память и следить за могилами и захоронениями погибших солдат. Вечный огонь должен постоянно гореть во всех городах, напоминая жителям о том страшном и беспощадном времени. Даже спустя сотни лет уже наши внуки, правнуки и следующие поколения должны также как и мы уважать и помнить о тех отважных солдатах, отвоевавших мирное небо над головами. Хотя бы раз в год в праздник, который так любит наш народ, мы должны в память о погибших приходить к вечному огню и класть цветы. Пусть вечный огонь горит вечно, чтобы люди никогда не забывали о тех, кто в буквальном смысле подарил нам жизнь.
На схил, па яким падыма уся барыс, упау цень. Удалечыні, дзе ляжала ціхае поле, цямнела вялікая вёска.Люблю прагуляцца па лесе раніцай, калі на траве яшчэ блішчыць раса.Вада пагойдвае лодку, калі набліжаецца цйеплаход. Виктар николи не забудзе, з яким хваляваннем ен гнау сваю першую баразну.
Папулярнасць твора “людзі на балоце” Іван Мележ тлумачыў арганічнай сувяззю свайго светапогляду з крыніцамі народнай мудрасці, з вядомым жыццём палескай вёскі. «Здаецца, ніколі не было мне такое знаёмае і дарагое тое, пра што я пісаў... Цяжка сказаць, колькі б магло працягвацца блуканне па пакутах маладой жанчыны, каб яна не адважылася, нарэшце, выбрацца з таго становішча, у якім апынулася.
Адным з самых прывабных у творы з\'яўляецца вобраз Ганны Чарнушкі. На старонках рамана Ганна паўстае перад намі ўжо дарослай дзяўчынай, але мы з лёгкасцю ўяўляем яе дзяцінства: беднасць, цяжкая праца на полі, у хаце. Звычайнае жыццё сялянскай дзяўчыны. Васiля яна спачатку не вылучала з лiку сваiх равеснiкау. Усе пачалось з летняга вечара на сенажацi, калi у iх адбылося першае нясмелае каханне. На вачах Ганна вырастае ў незвычайна прыгожую дзяучыну, поўную годнасцi, чалавечай шчырасцi, дабраты i спагадлiвасцi. З псiхалагiчнай абгрунтаванасцю раскрывалася першае каханне дзяучыны. Яна пакахала глыбока, з усiм жарам нерастрачаных пачуццяў. З глыбiней намалявана трагедыя дзяўчыны, якая, кахаючы аднаго, сiлай няўмольных абставiн вымушана выйсцi замуж за другога. Раман усебакова iмкнецца абгрунтаваць, чаму Ганна, у якой развiта пачуцце уласнай годнасцi, якая не церпiць прымусу i сляпога падначалення чужой волi, вырашыла выйсцi за Яўхiма. Нялегка дасталося ей гэтае рашэнне. Пасля сватання Ганна пачынае жыць “у нейкiм сне”. Яна робiць усе па заведзенаму звычаю, але аутаматычна, без душы i ахвоты. “Сцерпiцца – злюбiцца, \" угаворвала сябе Ганна. Але не злюбiлася i не сцярпелася. I чым даужэй яна жыве у сям\'i Глушака, тым больш выразна разумее усю жахлiвасць свайго становiшча. Асаблiва балюча адчула Ганна свае становiшча жонкi-рабынi, калi нарадзiла дзiця. Стары Глушак прымусiу яе ехаць на сенакос разам з Верачкай, дзе тая захварэла, а пазней - памерла. \"Бог дау -- бог узяу\", --вось рэакцыя Глушакоу на смерць дзiцяцi.Пасля смерцi дачкi Ганна не можа больш жыць побач са сваiмi \"сведкамi\", нелюбiмым мужам. Яна кiдае Глушакоу i iдзе працаваць у школу, якая становiцца часовым прыстанiшчам на яе жыццевым шляху.
<span>Лес Ганны склауся нялегка. Надзеi на вяртанне былога кахання не апраудалiся (Васiль застауся з зямлей). Зварот у бацькаву хату душэунага спакою не прынес, пасля сустрэч з Башлыковым засталiся прыкрасць i горкая агiда. Вобраз Ганны нечым нагадвае мне галоўную гераіню паэмы Я. Купалы «Бандароўна». Прыгожая знешнасць, багаты ўнутраны свет, цвёрды, незалежны характар — усё гэта яднае гераінь двух адметных твораў беларускай літаратуры.</span>