Это белорусский язык. сочинительные союзы
Тысяча дзвесце шэсцьдзясят сем
Ответ:
Верш апавядае аб тым, як можна любиць сваю родную мову. Ен пабуджае нас да таго, што любиць мову дабрэй за усе циха, па-свойму.
Аутар параунае родую мову з маленькай крыничкай, и гаворыць, што крыница не хвалицца, што грымотрей за прыбой, яки, хутчэй за усе, параунауся з чужой мовай.
Сам паэт у самым пачатку папярэджвае, што не будзе хвалицца сваей мовай перад иншыми
1) Сам сябе загубіш, як чужую жонку прыгалубіш.
2) Не кладзіся каля чужой жонкі – адаб’юць пячонкі.
3) Будзь свайму слову гаспадар.
4) Не глядзі, каб скора, а глядзі, каб добра.