Аднойчы я ішоў са школы і ўбачыў маленькага шчанятка. Ён выглядаў бездапаможным і замерзлым, быў вельмі галодным і брудны. Мне яго стала шкада. Я падабраў гэтага малога і панёс дадому. Калі я прыйшоў дадому першым жа справай адразу спытаў у бацькоў, ці можна мне ўзяць яго ў нашу сям'ю. Яны з забеспячэннем пагадзіліся, але што б за ім добра даглядаў. І я хутка пабег яго карміць, памыў яго, і назваў Тузікам. Тузіку спадабалася як я яго назваў. Тузік радасна цяўкнуў адказ на яго мянушку і заматляў хвастом. Калі Тузік падрос мне можна было яго выгульваць я кожны дзень выводзіў яго гуляць. Мы з Тузікаў сталі самымі вернымі і лепшымі сябрамі.
Аўтарскае
Пісьмовы
Жыццёвы
Родненькі
Любімаю страваю Зеляніцкага была бабка з яблыкамі, прыгатаваная ў печы.
Драпежніца-ласка мінулым летам палавіла нямала куранят па ўсёй вёсцы.
Ад гэтых лекаў у роце горка яшчэ цэлую гадзіну.
Патрэбна ,каб быць вельми разумными
Расказау́ брату вельмi цiкаваю гiсторыю.
Я насыпау́ папугаю ежы i Ён яе з‘еу́.