Можно написать так: Наступила осень всё стало какимто другим!
я пошол немножко погулять и зашол в лес а там такая красота!
Деревья одеты в золотые оранживые и красные шубки, а травка стала жолтенькой.
Почти каждый день в лесу идут дождики, и птички улетали на юг.
Весь лес ждал прихода зимы!
Историческая повесть “Тарас Бульба” мне очень нравится. Она рассказывает о прошлом нашей страны. Я люблю читать о тех героических временах, когда складывалась русская государственность. И характеры у людей в то время были особенные, самоотверженные, целеустремленные.
Мужчины занимались ратными подвигами. Не было важнее цели, чем отстоять свободу и независимость страны. Гоголь показывает в своей повести замечательных героев: Тараса Бульбу, Остапа, их товарищей по оружию.
Мне очень нравится главный герой повести — Тарас Бульба. Он сильный, смелый, решительный воин и отец. Честно выполняя свой долг, Тарас Бульба громит польских захватчиков. Но ему выпадает на долю великое испытание. Его младший сын Андрий — предатель. И Тарас находит в себе силы казнить изменника. Видят его старые глаза и гибель сына-героя Остапа. Что остается ему — умереть за родину, это и делает полковник. Он не просто гибнет, а спасает своих товарищей. Не думая о себе, о том, что огонь уже лижет его ноги, Тарас кричит, помагая саратникам уйти от преследователей. Да, он погиб мученической смертью, но не сгинул его отряд, который будет бить врагов до побед
Творчасць Яна Баршчэўскага. Плачка.Хто яна такая?
<span>Вобраз Плачкі — міфалагічны. Пра яе, не то заступніцу за ўсіх пакрыўджаных, не то саму нечым пакрыўджаную жанчыну, расказвае ў апавяданні шостым сляпы Францішак, а ў размову ўключаюцца шляхціц Завальня і яго пляменнік, ад імя якога вядзецца роспаведзь у творы.<span>Скажам адразу, што вопратка жанчыны і яе знешняе аблічча сведчаць пра трагізм і яе лёсу, і лёсу людзей, з якімі яна так часта сустракаецца: «Вопратка яе белая, як снег, на галаве — чорны ўбор, і чорная хустка накінута на плечы. Твар хоць і смуглы ад сонца і ветру, але гожы і паглядны, вочы жывыя, і заўсёды блішчаць на іх слёзы». Белае з чорным — прыкмета жалобы. Слёзы на вачах — яшчэ адна прыкмета — сведчаць пра ўспрыманне гераіняй жыцця як трагедыі, пра гора, якое яна носіць у сваёй душы. Ці не так, як Ісус Хрыстос, які таксама нёс цяжкі крыж за ўсё людства? У сэрцы сваім Плачка захоўвае нейкую таямніцу, бо часта людзі чуюць з яе вуснаў словы: «Няма каму даверыць таямніцу сэрца майго!»
Загадкавая істота Плачка часцёй з’яўляецца ў «пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах», бывае, сядзіць пад дрэвамі, а вечарам на камені. Як сонца зойдзе заліваецца слязьмі. Каго яна айлаквае? Чаму не хоча адкрыцца людзям? Можа, таму што яны не вартыя яе слёз? Такія пытанні ў мяне напрошваюцца. I адказ на іх можа быць станоўчы, таму што, як спавядаецца сляпец, маладыя людзі не лічылі, падобна старым, што кабета прадказвае нешта дрэннае, а думалі, што яна паказвае месца, дзе схаваны скарб. I шукаюць яго. А іншыя святыя ідэалы — ім не патрэбныя. У тым, што гэта так, пераконваюць нас і перададзеныя: апавядальнікам словы ўбогага чалавека, «які даўней увесь свет абышоў»: «Браты! Слёзы і нараканні гэтай жанчыны абяцаюць вам не золата і срэбра. Кабета плача на парозе забытае вамі святыні. Вы думаеце толькі пра 6агацце, а вас чакаюць беднасць і паКуТЫ».</span>Плачка — прадвесніца суровых выпрабаванняў чалавецтва. I, з тэк-сту відаць, яна на баку сумленных, чыстых душой людзей. Як вось у гэтым эпізодзе: калі маладыя людзі шукальнікі скарбу каля капліцы не знайшлі ягр і вырашылі адпомсціць чалавеку — прароку бяды закінуць яму асінае гняздо, што з’явілася на месцы, дзе стаяла Плачка, дык перад старым чалавекам рассыпалася золата, палову якога Плачка сказала ўзяць сабе, а палову — аддаць убогім.Не ўдалося здабыць скарбу з зямлі і пану: адно толькі яго памагатыя перахавалі з падземнага склепа косці нябожчыкаў, а ён прыдбаў рэліквію — кайданы, у якія тыя былі закаваныя. Плачка ж малілася і плакала над магілаю за супакой чалавечых душ.Не здабылі багацця з зямлі і юнакі пад Полацкам, а выкапалі толькі шкілет рыцара пры поўным узбраенні — у панцыры, шаломе-шышаку, з мячом. Калі ж шукальнікі скарбаў хацелі забраць зброю, зээявіўся Волат і вынес хціўцам прысуд: «Нікчэмныя людзі! Золату і срэбру прадалі вы свае душы. Думаючы адно пра багацце, вы зняважылі прах Героя, які слаўна кончыў тут сваё жыццё. Прыйдзе час падняцца змагіл мёртвым, і вы будзеце зганьбаваныя перад усім светам!»Думаецца, што Завальня правільна ацаніў дзеі Плачкі, калі сказаў, што яны нібыта «папярэджанне людзям, каб выправілі свае норавы... Людзі ганяюцца за багаццем не дзеля таго, каб рабіць бліжнім дабро, а каб нічога не рабіць або — што яшчэ горш — каб шкодзіць».<span>Такім чынам, Плачка — гэта міфалагічная істота, якая засцерагае людзей ад злосных учынкаў, папярэджвае іх, што можа адбыцца тра-гедыя.</span></span>
Том Сойер — предприимчивый, игривый мальчишка, обожающий красоваться перед другими ребятами. Олицетворяет собой беспечность и замечательный мир детства середины XIX века. Полное имя персонажа звучит как Томас, но так его называют только, когда собираются подвергнуть порке. В разных работах возраст Тома, прямо не указанный в книге, оценивают примерно в 9-14 лет, чаще всего называют возраст 12 лет[3]. Мать Тома умерла, об отце автор не сообщает никаких сведений; воспитывает Тома тётя Полли — родная сестра матери. У Тома есть сводный брат Сид — сын тёти Полли; Том и Сид постоянно испытывают взаимную неприязнь. Также у Тома есть двоюродная сестра Мэри. Лучшими друзьями Тома являются Джо Гарпер и Гекльберри Финн — бездомный мальчик, покинутый своими родителями. На момент начала действия книги «Приключения Тома Сойера» Том влюблён в Эмми Лоуренс, но позже её место в его сердце занимает Бекки Тэтчер. Несмотря на непоседливый характер, Том очень много читает, отдавая предпочтение приключенческой литературе (так как сам по натуре авантюрист и любит искать приключения).
В повести «Приключения Гекльберри Финна» Гекльберри, после долгих скитаний попавший к дальним родственникам Тома, выдаёт себя за Тома, в связи с чем настоящему Тому, приехавшему в гости к родственникам, чтобы не разоблачить друга, приходится выдавать себя за Сида.
