"Душечка!"-говорили соседки крестясь. "Голубчик мой"-зарыдала Ольга.В ней воет ветер,и суеверные поселяне,слыша по ночам сей шум,говорят:"Там стонет мертвец;там стонет бедная Лиза!"."В Париж..."-задумчиво прошептал отец."Я не знаю как тебе об этом сказать"-заговорила она ,торопливо закуривая,продолжая ходить по номеру.ЭТО ПРЕДЛОЖЕНИЯ ИЗ ЛИТЕРАТУРЫ,не мои придуманные а из книг.
Ответ:У кожнага чалавека ёсць сябры, у мяне таксама, нажаль я не выключэнне, у якой наогул няма сяброўкі хаця б. Ды сябры - гэта тыя людзі з якімі ты праводзіш усё сваё жыццё. У кожнага чалавека свой круг зносін, у кожнага свая кампанія, у каго-то смешныя у каго-небудзь сур'ёзныя, а ў кагосьці наогул неадэкватныя. Але сутнасць заключаецца ў тым каб умець сябраваць з іншымі людзьмі, знаходзіць з імі агульную мову, паводзіць сябе з імі нароўні, не гледзячы ні на якія фактары жыцця. Ды бываюць шмат выпадкаў калі людзі, маюць зносіны з гэтай кампаніяй, потым пераходзяць у іншае кола зносін, потым зноў вяртаюцца сюды, як прамы пералётныя птушкі, якія ўзімку ляцяць у вырай, а ўвесну вяртаюцца назад. Так што сябры мае кантактуйце з усімі, любіце ўсіх, нікога не аддзяляюць, ну і не забываемся пра старых сяброў, з якімі мы з дзяцінства расцём.
Прыказкі і прымаукі у ідэі твора "Шчасце не у золаце"
1) На таргу долі не купіш .
2) У судзе праўды не знойдзеш, а на рынку долі не купіш.
3) Без шчасця не будзе багацця, а за грошы шчасця не купіш.
4) Дзецi - самае дарагое у жыццi чалавека.
Кожны чалавек непасрэдна звязаны з той зямлёю,на якой нарадзіўся. Так і мы, дзеці нашага мілага краю,павінны ведаць, што месца, дзе ты нарадзіўся, і жывеш – гэта самы цудоўны падарунак лёсу, самае дарагое, што у нас ёсць.
Патрэбна толькі сэрдцам адчуць еднасць з ім, услухацца ў родны гоман шапатлівыш лясоў, адчуць тую сілу, якую можа даць чалавеку толькі родная зямля, родны кут.
І я адчуваю такую сілу, яднанасць са сваім родным кутам, са сваёй вёскай.
Мая вёска знаходзіцца ў самым сэрцы Палесся, на Жыткаўшчыне, і назва яе- Грычынавічы. Кажуць, што некалі на месцы вёскі было балота, непраходная дрыгва.А называлася гэта балота Грычын. Адсюль і пайшла назва маёй вёскі. Вёска мая невялікая і нічым не адрозніваецца ад іншых.Усяго толькі дзве крамы,школа, дзе л`юцца дзіцячыя галасы. Няма паблізу ні рэчкі, ні возера, ні прадпрыемстваў,фабрык, няма нічога цікавага, на што можна было б звярнуць увагу. Але я любіў і буду любіць свой край такім, які ён ёсць.Для мяне ён заўсёды будзе прыгожым, мілым краем.
Адлятаюць у вырай журавы.так хацелася б паляцець разам з імі і пабачыць,як там,у іншых краінах.Няўжо дзе-небудзь ёсць край, прыгажэйшы за нашу Беларусь, за мой родны куток, дзе чыстыя рэкі, пяшчотныя,шчырыя словы і добрыя людзі? Няўжо дзе-небудзь можна быць шчаслівым, акрамя як на родная зямлі?
А шчаслівымі журавы будуць толькі тады, калі яны вярнуцца да дому, да свайго гнязда.
Так і чалавек. Калі ён паедзе жыць за мяжу, то ягобудзе цягнуць да сваёй Радзімы, да роднага кутка. Дзе б ён ні быў: за марамі, акіянамі, на іншым кантыненце, ён ніколі не забудзе роднай мовы, якой навучыла яго маці.
Прайшла вайна. Маю веску яна таксама не абмінула. Яе палілі, разбуралі, але яна аджывала.І зараз, калі заходзім к ветэранам, ад іх можна пачуць, што Беларусь- цікавы край, мужны, працавіты і гасцінны народ. Пачуць ад тых, хто ў гады вайны змагаўся з ворагам на беларусскай зямлі, у маёй роднай вёсцы.
Многія звязваюць назву майго краю з буслам.Ён таксама белы, чысты, як мой край. Гэта птушка, якая лунае над нашымі краявідамі, выбірае сабе жытло каля паселішчаў чалавека. Згодна з народнымі прыкметамі- буслы прыносяць дабрабыт.
Я гавару так, таму што ў мяне ёсць нешта агульнае з буслам. Я не магу ўявіць сябе без нашых цудоўных краявідаў, без матчынай мовы, без нашыш меладычных песен- ўсяго таго, што называецца двума простымі і такімі чыстымі словамі- родны кут. Яны ўраслі каранямі ў сэрца і адабраць іх можна толькі з жыццём.
