В брюхе баня
в носу решето
на голове решето
всего одна рука
и та на спине
( чайник)
2)в деревянном домике
проживают гномики
уж такие добряки-
раздают всем огоньки.
( спички)
3)плотник острым долотом
строит дом с одним окном
( дятел)
4) всю ночь летает
мышей добывает
( сова)
5)стоят два холма-
без травы,
полны воды.
( верблюд)
<span>І неспадзявана адбылося незвычайнае: ціхая, нявідная, у жнівеньскім
росквіце рабіна заружавела, зазырчэла яркім, кідкім хараством, гарачым
полымем агністых гронак. І не адны вочы, не абыякавыя, не ачарсцвелыя ў
жыццёвых пакутах да хараства, глядзелі здзіўлена, зачаравана: «Глядзі
ты!..» Як тая рабіна, цвіла ў гэтае лета Ганна. Яшчэ, здаецца,
учора была гарэза, падлетак, а вось ужо, глядзіце - у самай добрай пары
дзяўчына, у самай красе сваёй! Калі толькі вырасла! Глядзелі на
Ганну, разважалі і - за малым выключэннем прыдзір з жанок - згаджаліся:
выспела, нявеста, нічога не скажаш! Часам пры гэтых гаворках - асабліва
жанкі - успаміналі Ганніну маці-нябожчыцу, казалі, што дачка ва ўсім
выйшла ў матку. З аблічча - дык як вылітая: і невялікая ростам, і не
гладкая - худая, можна сказаць, і плечы, як у маткі, вузкія, і рукі
тонкія. І косы чорныя, густыя, аж блішчаць, бы намочаныя, і смуглявасць
на твары такая ж, і шчочкі таксама ж выпінаюцца. Іншы раз языкі
жанок - прыдзір ці зайздросніц - меркавалі, што грудзі ў Ганны
малаватыя, як кулачкі: чым толькі дзіця карміць будзе, калі давядзецца?
Але пры ўсім тым - нават прыдзіры і зайздросніцы не пярэчылі - Ганну
ніяк нельга было палічыць за кволую: збоку, з аднаго позірку відаць было
- крамяная ў Цімоха дзяўчына, дужая, сілаю ўся налілася! Вунь якая
пругкая ў хадзе, спрытная якая ў рухах, так і відаць - маладосць, сіла ў
кожнай жылачцы! <span>Той, каму быў час і ахвота прыглядацца, хто
лепш бачыў Ганну, заўважаў, што перамянілася яна не толькі з аблічча.
Багата што інакшае было і ў тым, як яна хадзіла між людзей, - стрымана і
паважней, як трымалася з хлопцамі, - стражэй і з нейкай кплівасцю.
Нават смяялася цяпер яна інакш, як дасюль, - смех быў ужо не
бесклапотны, не пусты па-дзіцячы, у ім таксама звычайна чулася
кплівасць; і штосьці як бы таілася ў гэтым смеху. І глядзела яна інакш, -
нядаўна адно дзікавата-цікаўнымі вачыма. Як і раней, не было,
здавалася, такой хвіліны, каб вочы яе, вільготна-цёмныя, падобныя на
спелыя вішні, былі абыякавыя, нудлівыя, увесь час блішчэла, ззяла ў іх
няўціхнае хваляванне. Але сачылі яны з-пад шаўкавіста-чорных смелых
броваў цяпер з падсцярожлівай, пільнай уважнасцю і, здавалася, толькі і
чакалі выпадку кпліва падсмяяцца. Іншы раз маглі яны, як і раней,
бліснуць весялосцю, але часта, вельмі часта гарэлі ў іх недавер'е і
насмешка. У іх таксама ж нешта таілася, у цудоўных вішнёва-чорных вачах.
</span></span>
Эпитеты: грибным
воздухом; заржавленные
пароходы; загадочным светом; колдовская
власть; строгая бледность; безумного красавца; стеклянные корабли; бессмертную
вещь; северный рассвет.
Олицетворения: живет, как птица
пересмешник, веселое эхо; клавиши,
убегая из-под крепких пальцев Грига, тосковали, смеялись; капли
твердили, что время не ждет; туман
закутал город; пароходы приходили и
дремали; пароходы покрикивали; мелодия росла, подымалась; море лежало в
глубоком сне; слушай, жизнь.
Эпитет : Горькое презренье, печальная Тайна, Гордый взгляд, злобное веселье, гневный укор, постылая Свобода, влюбленные глаза, веселый взгляд, искра нежности.
метафора: открою душу, сердце оторвал, в муках замирать, Жажда любви, избить мольбы, не в силах,движения глаз.
