Не кущ,а з листочками, не сорочка, а зшита, не людина, а розповідає. (Книга)
Один ллє, другий п'є, третій зеденіє та йросте. (Дощ, земля, трава).
Чотири брати під одним дахом живуть. ( Ніжки стола).
Чи можна розділити п'ять цукерок між п'ятьма дітлахами так, щоб кожному дісталося по цукеркі і одна лишилася у коробці? ( одному треба дати цукерку з коробкою)
<span>Белору́ссия[9] (белор. Беларусь), официальное название — Респу́блика Белару́сь (белор. Рэспубліка Беларусь), официальное сокращённое название Белару́сь — государство в Восточной Европе. Граничит сРоссией на востоке, Украиной на юге, Польшей на западе, Литвой и Латвией на северо-западе.</span><span>Население, по оценке на 1 января 2013 года, составляет 9 463 300 человек[5]. Площадь страны — 207,6 тыс. км². Государственные языки — белорусский и русский. Столица — Минск.</span>
Мінулае вучыць нас, як жыць сёння" - Ян Баршчэўскі (cачыненне)
<span>Літаратурную дзейнасць Ян Баршчэўскі пачаў у Полацкай калегіі паэмамі "Пояс Венеры" і "Псіхея", вытрыманымі ў стылі польскага класіцызму. Твораў, напісаных на беларускай мове, захавалася мала. Гэта дыдактычныя вершы "Дзеванька" і "Тарэліца", а таксама паэма "Рабункі мужыкоў" ("Размова хлопаў"), прысвечаная падзеям 1812 г. Гэтыя творы прадуманы з боку кампазіцыі, ім не адмовіш у лірызме і пэўнай сатырычнай скіраванасці. Так, у вершы "Дзеванька" аўтар папракае маладую асобу за беспадстаўныя прэтэнзіі на панскасць, а ў вершы "Гарэліца" - п'яніцу за празмерную прыхільнасць да "зялёнага змія". Пад уплывам пісьменнікаў-рамантыкаў Я. Баршчэўскі пачаў апрацоўваць беларускія паданні, легенды, казкі, песні, прыказкі і прымаўкі, у выніку чаго была напісана "кніга сэрцаў і характараў людскіх" "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". У гэтым чатырохтомным зборы апавяданняў, які параўноўваюць з цыклам "Тысяча і адна ноч", пісьменнік абгрунтаваў думку пра самабытнасць, веліч і духоўнае багацце беларускага народа. Скразным вобразам, які аб'ядноўвае твор у адзінае мастацкае цэлае, з'яўляецца шляхціц Завальня. Ён гасцінна сустракае ўсіх падарожных, шчодра частуе іх, уважліва слухае жыццёвыя гісторыі і казкі, 3 такіх гісторый мы даведваемся пра багатага Карпа, рыбака Родзьку, пана Сівоху, сляпога Францішка, паляўнічага Сямёна і іншых герояў, якія аказваюцца ў самых розных і неверагодных жыццёвых сітуацыях, трапляюць пад уплыў чорных сіл, змагаюцца, перамагаюць, выратоўваюцца, гінуць.. . ("Пра чарнакніжніка і змяю, што вылупілася з яйка, знесенага пеўнем", "Карона вужа", "Зухаватыя ўчынкі", "Вогненныя духі"). Фантастычныя апавяданні Я. Баршчэўскага, адметныя і непаўторныя, звязаны з "духам і паэзіяй народа". Яны насычаны афарызмамі, трапнымі выслоўямі і параўнаннямі: "Хто вучыцца, той павінен пра ўсё ведаць"; "Помстаю не супакоіш пакуты"; "Чалавек без рэлігіі на ўсё гатовы"; "Якая карысць спрачацца з людзьмі, якія маюць абмежаваныя веды і пачуцці?"; "Перасаджваць дубы - найвялікшае няшчасце". У іх сцвярджаюцца вечныя ісціны чалавечага быцця: міласэрнасць, дабрыня, вернасць, уседаравальнасць, любоў да бліжняга і роднай зямлі. Праз сістэму выяўленчых сродкаў і на аснове багатых фальклорных матэрыялаў Я. Баршчэўскаму ўдалося стварыць сімвалічны і непаўторны вобраз Плачкі-Беларусі і яе пакутніцкага лёсу. </span>
<span> Акакий Акакиевич Башмачкин - титулярный советник, "маленький
человечек", бесправный и униженный, был по словам автора “низенького
роста, несколько рябоват, несколько рыжеват, несколько даже на вид подслеповат,
с небольшой лысиной на лбу, с морщинами по обеим сторонам щек”, он нелепый,
смешной, плохо одевается и все время экономит деньги, не зажигает вечером
свечу, ходит на цыпочках, чтобы "подметки не сносить",голодает по
вечерам, редко носит белье к прачке, чтобы скопить на новую шинель. Он был
счастлив всего один день, когда надел свою новую шинель, но по несчастью ночью
грабители сняли её с него. Расстроенный он обращается за помощью в полицию,
потом к "значительному лицу" , не дождавшись ни от кого помощи и
поддержки, он умирает.<span>
<span>Петрович -
портной проживает где-то на над черной лестницей, "несмотря на
свой кривой глаз и рябизну по всему лицу", когда бывал трезв ремонтировал
кой-какую одежонку, звали его Григорием и был он когда-то
" крепостным человеком у какого-то барина", а "с тех пор,
как получил отпускную и стал попивать довольно сильно по всяким праздникам,
сначала по большим, а потом, без разбору, по всем церковным, где только стоял в
календаре крестик". </span>
<span>Значительное лицо - должность его так и осталась
неизвестной, автор нам ее не назвал, сказал только, что "одно значительное
лицо недавно сделался значительным лицом, а до того времени он был
незначительным лицом". Его главной особенностью была строгость, хотя он
был в общем-т о неплохим человеком, но "получивши генеральский чин,
он как-то спутался, бился с пути и совершенно не знал, как ему быть".</span></span></span>
