Сачыненне - апісанне знешнасці чалавека . Тэма Мой сусед па парце . Ужо другі год я сяджу за адной партай з Алесем , Ён нядрэнны хлопчык , але непаслухмяны і няўважлівы на ўроках. Алесь , як ніхто , умее захоўваць чужыя тайны , упэўнена выходзіць да дошкі , не маючы хатняй задачы , хутка і без памылак перапісаць суседскую кантрольную з геаметрыі . Такі ён ужо , наш Алесь ! Наогул, ён звонку вельмі смешны . Невысокі на рост, худы , ён вельмі спрытны і наймоцны сярод усіх хлопчыкаў і дзяўчынак у класе. Уся яго постаць сведчыць пра тое , што Алесь сябруе са спортам . І гэта, на самай справе так , так як лепшага футбаліста на ўсёй паралелі няма. У яго круглы твар , густа усеянае вяснушкамі . Невялікі, трохі кірпаты нос заўсёды ў драпінах . Валасы ў яго ярка- рыжае , шчыльныя і тырчаць на верхавіне . Блакітныя захопленыя вочы , здаецца , так і вышукваюць сабе нейкага прыгоды. Рукі і ногі ў майго суседа заўсёды ў сіняках і драпінах . Як ён сам тлумачыць , то следства барацьбы за справядлівасць. Мне падабаецца, што я сяджу за адной партай з такім хлопцам ў класе.
Вяртанне ў бацькоўскі дом, родныя мясціны - паход у будучыню.
<span> «Ніякія думы чорныя не змогуць», даводзіць герой М. Гарэцкага мудры дзед Яхім студэнту Архіпу, калі будзе моцнай сувязь з родным карэннем, калі «часцей у роднае гняздзечка» залятаць і чэрпаць там, у гэтай святой прошчы сілы, што дапамогуць выстаяць у любыя буры і віхуры. </span>
<span> Любоў да сваіх вытокаў, «роднага гняздзечка» - гэта не проста пачуццё, а інстынкт усяго жывога. Такі ж самы, як і інстынкт самазахавання. I чым мацнейшы ён у чалавеку, тым мацнейшая яго сувязь з родным карэннем, тым устойлівей будзе чалавек на зямлі. </span>
<span> Пісьменнікі вывяраюць сваіх герояў інстынктам лёту, выпрабоўваюць матывамі вяртання ў родныя гнёзды. </span>
<span> Галоўнаму герою рамана Я. Брыля «Птушкі і гнёзды» Алесю Руневічу, як быў яшчэ хлапчуком, маці, прадучы кудзелю, расказвала, што смецюхі, якія на дварэ грабуцца разам з вераб'ямі, - гэта жаўранкі. Тыя самыя жаўранкі, што вясною звіняць з паднябесся званочкамі. А ўзімку, халадамі ды завеямі, грабецца сабе ў конскім гноі ды толькі цвіркае. I нікуды ён не ляціць... </span>
<span> Шэрым смецюхом, што вось сядзіць ды толькі цвіркае, здаўся Алесю Змітрук Саладуха, зямляк з Навагрудчыны. </span>
<span> Птушкай паляцеў бы ён туды, дзе авёс косяць, дзе бульбянішчы пахнуць, а каля градаў пройдзеш - есці захочацца. А як да справы - «я гэта ў кут». Хораша гаварыў Змітрук, што па ядзе ў няволі яшчэ можна пражыць, але ж нуда чалавека поедам есць. Але толькі гаварыў. Ад Алесевай прапановы рыхтавацца да палёту, а потым і ляцець разам адмовіўся. Не пераканалі і Алесевы довады, што родная зямля гарыць у полымі вайны, а яны стаяць на гэтым беразе ды пазіраюць: «А маем мы права стаяць, чакаць, пакуль народу нашаму так цяжка?» </span>
я люблю сваю маму, і мама любіць мяне. мы з ёй знаходзім агульную мову, і яна мяне заўсёды понимает.я не хачу яе засмучаць, і таму я стараюся яе не засмучаць.
Без хліба легше прожити, аніж без книги.
Будеш з книгою дружити – буде легше в світі жити.
Будеш книги читати, будеш все знати.
В домі без книги, як без вікон, темно.
Весела книжка – твоя радість.
Гарна книга научить, а погана намучить.
Де розумом не дійду, то в книжці знайду.
Капелька дождя или дождинка