раніца(якая?)цёпл[ая] - ж.р.
радасць(якая?) вялік[ая]- ж.р
паліто(якое?)сін[яе ]- н.р
кветка(якая?)сін[яя] - ж.р
кніга(якая?) апошн[яя ]- ж.р
дрэва(якое?) вялік[ае] - н.р
малако(якое?) цёпл[ае] - н.р
заданне (якое?) апошн [яя] - н.р
Як называюць людзей (не разлей вада)
На схил, па яким падыма уся барыс, упау цень. Удалечыні, дзе ляжала ціхае поле, цямнела вялікая вёска.Люблю прагуляцца па лесе раніцай, калі на траве яшчэ блішчыць раса.Вада пагойдвае лодку, калі набліжаецца цйеплаход. Виктар николи не забудзе, з яким хваляваннем ен гнау сваю першую баразну.
Нядаўна ў нашай школе прайшоў тыдзень пачатковых класаў. Вучні першых-чацвёртых класаў зладзілі добры спектакль. На ёй прысутнічалі і вучні пятых-шостых класаў, бацькі і настаўнікі. Усім вельмі спадабалася.
Пачаць сваю работу хочацца з радкоў твора Змітрака Бядулі «Зямля», у якіх пісьменнік гаворыць: «Зямля! Маці наша!.. Усе мы дзеці твае: і расліна, і жывёла, і чалавек».
<span> Сапраўды, Зямля — наш агульны зялёны дом. I трэба, каб усім у гэтым доме было ўтульна. Каб падтрымліваць парадак у нашым доме, мы прыкладаем намаганні: мыем посуд, прыбіраем у пакоі, выносім смецце. Зямля таксама патрабуе нашага клопату. Але, на жаль, усё часцей людзі адносяцца да прыроды па-спажывецку. Яны карыстаюцца яе багаццем, пры гэтым, як у творы А.Жука «Стары бабёр», не пакідаюць пасля сябе «ні прысадаў, ні травы, ні самое ракі». Людзі не разумеюць, што пазбаўляюць жылля звяроў. Або ў творы І.Пташнікава «Алені». Герой твора Язэп без шкадавання забівае аленя. </span>
<span> Калі мы жывём у агульным доме, то трэба падтрымліваць добрасуседскія адносіны з усімі іншымі жыхарамі. </span>
<span> Чалавек павінен быць гаспадаром і клапаціцца пра «братоў нашых меншых». </span>
<span> Тое ж самае і з раслінамі. У вершы П. Панчанкі «Сармацкае кадзіла» паэта хвалюе тое, што Мы «ад зялёнай адракаемся радні». </span>
<span> Знікаюць расліны, а тыя, што засталіся, амаль усе ў Чырвонай кнізе. </span>
<span> Паветра, вада, зямля — усё забруджваецца. А гэта ўжо пагроза чалавеку. </span>
<span> Мы павінны абараніць прыроду ад бяздушша і спажывецкіх адносін. Неабходна адказна ставіцца да ўсяго навакольнага, зрабіць кожны куточак зямлі прыгажэйшым. I тады не толькі мы, але і будучыя пакаленні змогуць пачуць бусліны клёкат і спеў жаўрука, пабываць на квітнеючым лузе і пясчаным беразе, пачуць шум бору і шапаценне калосся на ніве. </span>
Тады зямля будзе сапраўдным зялёным домам.