Украина-это ничтожество. Россия вперед
Ветер дул,
земля тряслась!
Гром гремел, сквозь туч.
Кто же плачет скозь туманы?
Ива бедна тряслась
Плакала от страха!
-Ива!Ива!Ты не плачь.
-Озеро сказало
-Это не тебя пугают.
Это ты пугаешь.
Бедную природу.
-Как?
-Озеро молчало.
-Ива плакать перестала.
И природа замолчала.
-Чем же я тебя
Природа
Напугала?
-Плачем,
-Ветер завивал.
-Мы заволновались!
-Земля затрещала.
-Только
Небо молчало.
Брат писателя М. П. Чехов рассказывал, что Антон Павлович на врачебной практике в Воскресенской больнице однажды видел, как неопытный студент, заменивший врача, не мог вырвать у больного зуб и только сломал коронку. Пациент выругался и ушел. В воспоминаниях о Чехове неоднократно описывалось, как в гимназические годы братья Чеховы изображали прием у зубного врача. Антон большие щипцы для углей совал в рот брата Александра и после долгих усилий вытаскивал оттуда огромный зуб — пробку.
Этот излюбленный сюжет Чехов использовал в своем рассказе, который имел характерный подзаголовок «Сценка» .
Герой рассказа — фельдшер Курятин проявляет качества, которые Чехов в людях очень не любил — невежество и самоуверенность
Жучка обиделась на свою хозяйку и убежала в садик и потом её вернули хозяйке когда нашли
Дзеянне твора адбываеца ў былой заходняй Беларусі, якая ў 1921 годзе была аддадзена пад уладу Польшчы. У пачатку аповесці Даніку было ўсяго сем гадоў. Ён па-дзіцячы глядзіць на свет і жыве сваімі дзіцячымі радасцямі і засмучэннямі. Крыўдна, а часам горка і балюча, калі цябе дражняць, асабліва жабраком. Іншы раз можна пацярпець, але найчасцей трэба не даваць сябе ў крыўду, адбівацца, а часам уцякаць плачучы і клікаць на дапамогу маці.
Даніку вельмі хочацца ў школу. Яна вабіць хлопчыка новым незнаёмым светам, якім жывуць старэйшыя вучні, а яшчэ вельмі хочацца абуць новыя бліскучыя боцікі (першыя ў жыцці!), што мама купіла да школы. У канцы аповесці Даніку дванаццаць гадоў і сярод аднакласнікаў вылучаецца асаблівымі здольнасцямі да навукі. Ён не можа мірыцца з тым, што ў школе дзеці вучацца на чужой мове, што багатыя яго аднакласнікі насміхаюцца з беднасці.
Вялікі ўплыў на Даніка аказалі ўмовы жыцця, а таксама дарослыя. Яму пашчасціла сустрэцца з цудоўнымі настаўнікамі: вясковым чалавекам Міколам Кужалевічам і польскай настаўніцай пані Мар'яй. Мікола Кужалевіч адкрыў Даніку сілу еднасці, братэрства працоўных, гаварыў пра нацыянальную годнасць беларусаў. Пані Мар'я абудзіла любоў і павагу да польскага народа, паказала Даніку працоўную Польшчу, багацце яе літаратуры і мовы. Прайшоў час — і ўжо сам Малец гуртаваў вакол сябе аднакласнікаў, дзяцей беднаты, каб усе трымаліся адзін аднаго.
Але жыццё сутыкала героя і з іншымі настаўнікамі, такіх, як Цаба, Рузя, Дулемба. Хлопчык не мог назваць іх сваімі настаўнікамі, бо тыя ненавідзелі вучняў, абражалі іх, асабліва і пагардліва ставіліся да дзяцей беларусаў.
І галоўны герой аповесці сам стаў вучыць сваіх равеснікаў чытаць на роднай мове. Хлопец многа думаў, аналізаваў убачанае і пачутае, шукаў адказы на пытанні, якія ставіла перад ім жыццё. Таму ў канцы аповесці Данік — не проста хлопчык, а сын свайго народа і ратавальнік сваёй роднай мовы .