Жанр Элегия,так как п<span>оэта волнует взаимоотношение двух бездн – морской и небесной. Море неразрывно связано с небом, по-своему зависимо от него. Ведь море у Жуковского несвободно, в отличие от абсолютно свободного неба. Море томится в «земной неволе», оно может лишь наслаждаться видом «далекого», «светлого» неба и стремиться к нему своею душой. Любовь к небу – это высокий идеал, который наполняет море глубоким смыслом
</span>
Он не хотел потерять воинов против Пугачева , ведь она могла погибнуть и Россия потеряла бы людей.Он решил не помогать ему))
Изба лесника состояла из одной комнаты, закоптелой, низкой и пустой, без полатей и перегородок. Изорванный тулуп висел на стене. На лавке лежало одноствольное ружье, в углу валялась груда тряпок; два больших горшка стояли возле печки. Лучина горела на столе, печально вспыхивая и погасая. На самой середине избы висела люлька, привязанная к концу длинного шеста".
<span>Автор пишет о своих ощущениях в избе Бирюка: "Горький запах остывшего дыма неприятно стеснял мне дыхание. Я посмотрел кругом — сердце во мне заныло: не весело войти ночью в мужицкую избу</span>
Все мы знаем Бибигона ,как маленького мальчика,но я расскажу Вам ,что я услышала из уст моего дедушки.
Дед мой ,Иван,был был тем самым дедом из сказки про мальчика-с-пальчика.Дедушка сказал,что Бибигон был троюродным внуком мальчика-с-пальчика и имел зарубежные гены.Однажды дедушка встретил Бибигона и не узнал его:перед ним стоял рослый худощавый подросток с шляпой с пером и в зарубежных одеяниях.Прошло двадцать лет с той встречи и дедушка мой услыхал от соседа-англичанина про Барона Мюнгхаузена.Выслушав про этого Барона дедушка мой узнал в этом человеке маленького Бибигона.Возможно дедушка мой и вымышлен,зато теперь мы знаем кто такой Барон Мюнгхаузен.
Харытон Куторга — стары кавалер, які паабяцаў выступіць сведкай за Пратасавіцкага, у замен на тое, што іх дачка будзе яго жонкаю.
Куторга прызнаецца Марысі ў каханні. Гаворыць дзяўчыне кампліменты і цалуе ручкі. Марыся на заляцанні старога шляхціца гаворыць, што думае толькі пра Грышку. Куторга пагражае Марысі, калі яна не пойдзе за яго, то будзе сведчыць супраць Пратасавіцкага, Марысінага бацькі. Хваліцца, што дакажа асэсару так, як яму трэба.
Пахвальбу Куторгі чуюць Кручкоў і Пісулькін. Кручкоў за згоду «крыва прысягнуць» загадвае арыштаваць Куторгу.Яго выпускаюць толькі калі шляхта нарэшце адкупліваецца ад Кручкова.
У мове Куторгі нямала трапных выказванняу, ён часта ўжывае народныя прыказкі і прымаўкі: "не цяпер, то ў чацвер", "як чорта з балота", "даганяючы не нацалуешся".
Куторга — «хітры ліс», што перахірыў самога сябе і «ўехаў у нерат — ні ўзад, ні ўперад». Пацярпеўшы фіяска, Куторга самакрытычна зазначае: «Які тут у чорта розум, калі так неасцярожна папаўся ў бяду, вось швед пад Палтавай!» Усё сваё пісьменніцкае і чалавечае захапленне найбагацейшым скарбам народным — мовай — В. Д. Марцінкевіч выявіў праз вобраз Куторгі, мова якога надзвычай багатая на трапныя народныя залацінкі: «млын меле — мука будзе, язык меле — бяда будзе»; «здаровы, як рыжкі баровы». I куплеты Куторгі — таксама фальклорная рэмінісцэнцыя, што з'яўляецца яшчэ адным сведчаннем увагі пісьменніка да творчасці народа і шырокага выкарыстання фальклору ва ўласнай. Вобраз Куторгі — адзін з самых яскравых у «Пінскай шляхце». Пры гэтым ён не адназначны. З аднаго боку, Куторга гатовы дзеля ўласнай ка-рысці «крыва» сведчыць на судзе. З другога боку, ён — свое-асаблівы філосаф («Быць філосафам — то значыць: // Не бач, што не трэба бачыць»), выяўляе здольнасці спевака, спявае рамансы, прыпеўкі. Менавіта яму аўтар даручае закончыць свой фарс-вадэвіль традыцыйным зваротам да публікі