1.Труд и прилежание всегда вознаграждаются, а лень и зависть наказываются.
2. Ум и смекалка выиграют у глупости.
Положительные - Иван Царевич, отрицательные - Кощей Бессмертный, помощники - старик, нейтральных - Царь Брендей и Марья Царевна
В поэме, главный герой представлен нам в роли послушника. произведение Лермонтова. представляет перед собой исповедь - монолог. Герой рассказывает, что с ним приключилось за дни его отсутствия. Можно сказать, это крик души героя. Он сравнивает себя с цветком, выросшим в стенах тюрьмы. Лишь смутно он помнит воспоминания детства. То время, пока он был вдали от монастыря, наполненны настоящей жизнью. Герой произведения - герой романтик. Он импульсивен, порывист, им овладевает горечь и отчаяние: всю свою жизнь он провёл там, где не хотел. Убегая из монастыря, он питает смутные надежды на лучшее. Символическим моментом в поэме является его "возвращение" в монастырь. Страдания и горести героя, умирают вместе с ним, а душа, так желавшая оказаться в родных местах не находит покоя.
Туляга сумленны, працавiты i сцiплы чалавек. Вызначальнай рысай яго характара з"яуляецца баязлiвасць. Магчыма, каранi яе у былым жыццi Тулягi, прывучанага слухацца начальства, нiкому не пярэчыць, быць пакорлiвым. Страх
Тулягi, безумоуна, абумоулены i грамадскай атмасферай таго часу, калi iснавалi усеагульная падазронасць i недавер, калi чалавека без усякай прычыны маглi арыштаваць. Баючыся нават уласнага ценю, запуганы прайдзiсветам Гарлахвацкiм, Туляга згаджаецца напiсацт навуковую працу свайму дырэктару. Востра перажываючы свае становiшча вучонага-парабка,
Туляга паступова пазбауляецца уласцiвага яму страху. Нерашучы i баязлiвы, ен у канцы камедыi з"яуляецца самым актыуным у барацьбе з Гарлахвацкiм, у качатковым яго выкрыццi. Ен не толькi пiша даклад, якi паказау невуцтва лжэвучонага, але i з горда паднятай галавой, з выглядам пераможцы праходзiць пауз Гарлахвацкага. Бязмоуна шлях героя да перамогi быу нялегкiм. Пераадолiць сваю баязлiвасць i нерашучасць яму памаглi чулыя адносiны калег па працы - Чарнавуса, Веры, Левановiча. Дзякуючы iх намаганням зрываецца маска вучонага з невука i паклепнiка, высмейваецца падхалiмства i прыставальнiцтва, кар"ерызм i двурушнiцтва. Апошнiмi, на шчасце, смяюцца сумленныя
Гроза (Лермонтов).
Ревет гроза, дымятся тучи
Над темной бездною морской,
И хлещут пеною кипучей
Толпяся, волны меж собой.
Вкруг скал огнистой лентой вьется
Печальной молнии змея,
Стихий тревожный рой мятется...
Метель (Пушкин).
ЗИМНИЙ ВЕЧЕР
Буря мглою небо кроет,
Вихри снежные крутя;
То, как зверь, она завоет,
То заплачет, как дитя,
То по кровле обветшалой
Вдруг соломой зашумит,
То, как путник запоздалый,
К нам в окошко застучит.