Были обращены три женщины в цветы, они росли на поле, и один из цветков мог бывать по ночам дома.И вот, когда начало уже светать, говорит раз женщина своему мужу, — а ей пора уже было идти опять к своим подружкам на поле и сделаться опять цветком:— Если ты придешь нынче до полудня на поле и меня сорвешь, я буду расколдована и буду опять жить с тобой.Так и случилось. Но вот спрашивается, как же муж узнал ее? Ведь цветы были похожи друг на друга и различить их было нельзя.<span>Ответ: «А вот как: ведь она-то ночевала у себя дома, на поле ее не было, и роса на нее не упала, как на те два других цветочка, и поэтому муж мог ее узнать».</span>
Сначала школы попоросту не существовало, люди учили детей быту и хозяйству, а только после того, как к ним в деревню приехали учителя Евгений Николаевич и Евгения Николаевна (вроде так их звали) тогда появилась и сама школа, и парты, и принадлежности, т.е. карандашы и тетради. Все жители деревни были благодарны им, тому, что они обучают их детей.
Школа выглядела, как деревенский дом с белыми вставнями.
Под лежачий камень вода не течёт. Смысл этой пословицы заключается в том, что если не к чему не стремится, то само нечего не сделается. Вот пример: Мама попросила Катю убраться в комнате, но она села играть за компьютер.Она думала что мама не заметит. Мама сама убралась, а девочка выросла ленивой. Вот ещё: Мальчик плохо учился в школе и вырос безграмотным и глупым.
Вывод: если ты не будешь стараться и будешь ленится, нечего в жизни не получится.
Вуліца сучаснай неперспектыўнай вёскі. Хата. Пад вокнамі лавачка. Злева, каля плота, стары рыпучы журавель. Толькі-толькі пачынаецца дзень. Павольна выходзіць Мульцік з вядром. Размаўляе з сонцам, запрашаючы яго зірнуць на зямлю. Потым вядро за вядром чэрпае з калодзежа ваду, гаворыць, звяртаючыся то да былых аднавяскоўцаў, то да сонца: «Думаеш, глупствам займаюся? Няма каму ваду з калодзежа браць... Раз'ехаліся ўсе... А калодзеж жывы павінен быць... 3 яго чэрпаць трэба, каб вада ў зямлю не пайшла, каб не застаялася... Во я і выбіраю штодня... За былых сваіх суседзяў, за дзяцей іх і за свайго сына...» Успамінае ўласнае жыццё: «...Тры вайны адпляскаў, шабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі на кладзішчы да крыжа прымацавалі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла... Двух дзетак за вайну пахаваў... і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша...»
Падыходзіць Ганна. Расказвае, што ў сне бачыла свайго старэйшага, Іваньку, які на вайне прапаў без весткі. Мульцік супакойвае суседку, што гэта добры сон. Старыя панеслі ваду кожны ў свой двор.
Да калодзежа з чайнікам ідзе Гастрыт. Кліча Васіля і пытаецца ў яго, калі той памрэ. Не верыць, што Мульцік не баіцца смерці. Як звычайна пры сустрэчах старыя пачынаюць спрачацца. Раптам Мульцік заўважае на дарозе ў вёску чалавека. Удваіх напружана ўглядаюцца, але чалавек паварочвае ў іншы бок.
паведамляе, што Піліп дазволіў і яна пойдзе да Васіля.