<span>Драма "Раскіданае гняздо" напісана Я. Купалам у 1913 г. на аснове фактаў з сям'і дзеда Ануфрыя, у якога князь Радзівіл адабраў зямлю і хату. Асэнсоўваючы сямейную трагедыю як агульнанародную, Я. Купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. Галоўны герой драмы — Сымон, старэйшы сын Зяблікаў. Гэта свабодалюбівы, непакорны, моцны духам чалавек. Ён здольны абараніць сваю чалавечую годнасць, заступіцца за іншых. "Свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся", — гаворыць ён. Зоська і Незнаёмы параўноўваюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: "Птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны!". Вобраз Сымона пададзены ў развіцці. Спачатку ён, як і яго бацька, спадзяецца на справядлівасць суда і законаў. Упэўнены ў сваёй праваце, ён, калі дваровыя людзі заворваюць пасевы, з сякераю ў руках бароніць сваю зямлю. Як чалавек рашучы, настойлівы і ўпарты, Сымон хоча дабіцца праўды ўласнымі сіламі. На бацькавай магіле ён дае клятву "жывым не сысці з гэтага месца, з гэтага разграбленага гнязда,... хай б'юць, рэжуць, катуюць". На прапанову маці скарыцца, пайсці да паніча на службу Сымон рашуча адказвае: "Пакарыцца?.. Гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапіць сябе, цябе, нас усіх у няволю ім на векі вечныя — запрасіцца ў вечнае рабства, з якога выхаду ніколі не знойдзем ні мы, ні тыя, што пасля нас рабства ў спадчыну атрымаюць". Прымірыцца з панічом для Сымона— гэта здрадніцтва, адступніцтва. Становіцца зразумелым, чаму герой так строга асуджае Зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панічом і аддала сябе на "загубу, на глум вечны". Шлях да актыўнай і дзейснай барацьбы Сымон адшукаў не адразу. Пераканаўшыся ў марнасці намаганняў сваімі сіламі дабіцца справядлівасці, Сымон пачынае задумвацца над сэнсам бацькавых слоў, што "трэба розумам ваяваць, а не тапаром". Пад уплывам перажытага (смерці бацькі, страты зямлі і хаты, ганьбы Зоські), а таксама агітацыі Незнаёмага погляды галоўнага героя драмы на шляхі вызвалення з няволі мяняюцца: "I я розумам буду ваяваць і другіх вучыць да гэтае вайны. Годзе крыўды, годзе няпраўды!" Разам з Незнаёмым ён ідзе "на вялікі сход! Па Бацькаўшчыну!" На гэтым сходзе, па словах Незнаёмага, будзе вырашацца пытанне аб тым, як выгнаць з роднай зямлі страшнага смока-упыра, як далей змагацца за поўнае вызваленне. Такім чынам, на прыкладзе Сымона Я. Купала паказаў працэс абуджэння нацыянальнай свядомасці беларускіх сялян, пошукі імі шляхоў да вызвалення. Адшукаць страчаную бацькаўшчыну, вырвацца з-пад прыгнёту і ўціску, здабыць зямлю і волю можна толькі шляхам барацьбы, змагання — такая асноўная думка твора.</span>
Паветра свежае ,чыстае,чалавек моцны,дужы,задача лёгкая,простая,сабака злы,сярдзиты,дзяучынка идзе,крочыць,след свежы,новы,веды<span>моцныя,грунтоуныя,партфель лёгки,нецяжки,зима злая,халодная,восень идзе,наступае.</span>
Корень-ход,хоч
Суфекс-З
Окончание-яць ,ам
Бочцы
[Б] - согласный, звонкий (парный), твёрдый (парный)
о [о] - гласный
ч [ч’] - согласный, глухой (непарный), мягкий (непарный)
ц [ц] - согласный, глухой (непарный), твёрдый (непарный)
ы [ы] - гласный
<span>
Букв: 5
<span>Звуков: 5
</span></span>раен р [р] - согласный, звонкий (непарный), твёрдый (парный), сонорный<span>а
[а] - гласный</span>
й [й’] - согласный, звонкий (непарный), мягкий (непарный)<span>э
[э] - гласный
Букв: 5
<span>Звуков: 6</span></span>
Ад-па-вед-насць - 4 сл.
[атпаведнасц']
а - [а] Галосны, ненаціскны;
д - [т] Зычны, цвёрды, глухі;
п - [п] Зычны, цвёрды, глухі;
а - [а] Галосны, ненаціскны;
в - [в] Зычны, цвёрды, санорны
е - [е] Галосны, націскны;
д - [д] Зычны, зацвярдзелы, звонкі;
н - [н] Зычны, цвёрды, санорны;
а - [а] Галосны, ненаціскны;
с - [с] Зычны, цвёрды, глухі, свісцячы;
ц - [ц'] Зычны, мяккі, глухі, свісцячы
ь - [-]
------------------------------
12 л., 11 г.
