В Ясную Поляну приехал служивший на Кавказе брат Толстого, Николай, и стал его звать туда. Толстой не сдавался на зов брата, пока крупный проигрыш в Москве не помог решению. Чтобы расплатиться, надо было сократить свои расходы до минимума — и весной 1851 года Толстой торопливо уехал из Москвы на Кавказ без определённой цели. Вскоре он решил поступить на военную службу, но явились препятствия в виде отсутствия нужных бумаг, которые трудно было добыть, и Толстой прожил около 5 месяцев в полном уединении в Пятигорске, в простой избе. Значительную часть времени он проводил на охоте, в обществе казака Епишки, прототипа одного из героев повести «Казаки» , фигурирующего там под именем Ерошки.
Осенью 1851 года Толстой, сдав в Тифлисе экзамен, поступил юнкером в 4-ую батарею 20-й артиллерийской бригады, стоявшей в казацкой станице Старогладове, на берегу Терека, под Кизляром.
<span>На Кавказе Толстой оставался два года, участвуя во многих стычках с горцами и подвергаясь опасностями боевой кавказской жизни. Он имел права и притязания на Георгиевский крест, но не получил его. Когда в конце 1853 г вспыхнула Крымская война, Толстой перевёлся в Дунайскую армию, участвовал в сражении при Ольтенице и в осаде Силистрии, а с ноября 1854 г по конец августа 1855 г был в Севастополе. </span>
Перед нами картина Герасимова "После дождя".На ней мы видим мокрую террасу. Слякотная погода очень хорошо передается в этой картине !Сад после прошедшего дождя очень хорошо выражен на картине.Также тут гамма цветов очень ярко выражена, что сразу бросается в глаза . Настроение передают грустное,печальное эта картина наводит грусть . Но не смотря на подачу настроения этой картины она продолжает оставаться шедевром
Параўнальная характарыстыка літаратурных герояў (У. Караткевіч "Паром на бурнай рацэ")
Літаратура з’яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш за ўсё, чалавека. Каб болыы глыбока раскрыць характары, пісьменнікі часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. Такі прыём выкарыстаны Янкам Купалам у паэме «Курган» пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. У параўнальным плане пададзены вобразы Сцёпкі і Аленкі ў аповесці «На прасторах жыцця» Якуба Коласа. Гэтым прыёмам карыстаўся і У. Караткевіч пры стварэнні вобразаў Пора-Леановіча і Горава ў апавяданні «Паром на бурнай рацэ» .
Абодвагероі — выпрабаваныя ў баях ваенныя ў чыне каззітанаў, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам. У пачатку твора аўтар зазначае, што аднаму з іх, Пора-Леановічу, «не вельмі верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу Магілёва» , таму «ў дапамогу яму» паставілі Юрыя Горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне. Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку Пора-Леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. Бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога — шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. У. Караткевіч не навязвае нам сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто?
Вось мы бачым Горава, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю старэнькую маці, каханую дзяўчыну Надзейку, марыць аб мірным жыцці. І раптам — стрэл! Гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў Пора-Леановіч. Горава ўразіў (каторы ўжо раз! ) яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую скронь — адмеціна двубою. Многае можа сказаць пра героя яго партрэт. Пора-Леановіча выдавалі вочы Аўтар далей скажа: «Яго нахабныя і страшныя вочы гарэлі вясёлым шаленствам» . І тут жа Гораў Дасць дакладную характарыстыку Пора-Леановічу: «Чалавек, які сядзіць насупроць яго, — страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, пэўна, зусім няма ў душы месца для так званых пакут сумлення» . І вельмі хутка мы ўпэўнімся ў гэтым.
Наступная ноч выдалася «вераб’інай» . Дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым вады. Вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старыком. На перасцярогу бывалага салдата Івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не здарылася бяды з прахожымі, Пора-Леановіч рэагуе іранічна: «Табе што да таго? Няхай не суюцца ў ваду... » І калі Гораў хоча неяк абразуміць Пора-Леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ — гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша, і наша, і польскае, і ўсякае. Іншага яны не варты. Людзей не шкадуй. Ні жанчын, ні дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе.
І мы пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты Пора-Леановіч. Для яго галоўнае — стаць на той бок, які выйграе. А прысяга, закон гонару — гэта не для яго. Яшчэ болып поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы з жанчынай, жонкай Грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла памілаванне свайму мужу. Адзін (Пора-Леановіч) ведаў, што пакаранне Грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну. Другі (Гораў), нічога не ведаючы, рызыкаваў сваім жыццём, каб пераправіць жанчыну на другі бераг раз’юшанай ракі.
Менавіта гэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць Пора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім народам.
<span> Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, не павінны жыць на зямлі, — падкрэслівае аўтар, — і адмоўны герой гіне на дуэлі</span>
<span> КАЗКА ПРО СОВУ ТА БІЛЧЕНЯ:
</span>
<span> Ось так казка!
</span> В одному
дуплі, на самій верхівці дуба, жила маленька білочка. У неї були зіркі
очі і м'який пухнастий хвостик. У лісі білченя всі звали просто
Хвостик. <span>Білочка
була дуже працьовита: кожен день вона стрибала по деревах у пошуках жолудів,
шишок і каштанів, перетаскувала свій нехитрий скарб в дупло й збирала запаси на
зиму, яка була зовсім не за горами.
</span> В
один прекрасний, ще зігрітий сонцем, осінній день Хвостик якраз збиралася пошарудити
у листях і пошукати грибів. Ліс
ще жив повної осінньої життям: кудись у своїх справах промчав заєць Хвалько,
мало не збивши з ніг сімейство їжаків. Старий
їжачок щось пробубонів йому вслід і попрямував в іншу сторону, підштовхуючи маленьких
їжачків. Білочка
спостерігала за ними з гілки свого дуба, зістрибнула на землю й відправилася в
гущавину лісу. <span>Настрій
був просто чудовим, правда вона кожен раз здригалася, трохи почувши незнайомі
звуки, але все одно все бігла вперед в пошуках яблучка або гриба.
</span> Хвостик
пішла вже досить далеко, стало смеркатися. Тут хтось пролетів прямо над
її головою. Ще раз і ще. Це була сова. Білченя
дуже злякалося, мало не впустивши з лап підосичники. Сова
приземлилася на гілку і стала мовчки виблискувати очима. Хвостик
спробувала проскочити повз і втекти, але сова тільки перелетіла на іншу гілку і
мовчки стежила за білочкою. Хвостик
вирішила, що сова полює на неї, і що духу кинулася в бік свого дерева. Сова летіла за білченям по п'ятах.
Білочка
пристрибала до дубка, по дорозі розгубивши все зібране за день багатство, і
піднялася до дупла. Вона озирнулася - нікого
навколо не було. <span>Повернула
голову - і ... </span>Поперед
неї сиділа величезна сова і пронизувала білку поглядом. Хвостик затремтіла до кінчика
хвоста. Сова
витягла з-під пір'я крила лист та поклала на гілку перед білочкою. Виявляється,
це була поштова сова, а не лісовий хижак. А
в листі було запрошення на свято осіннього лісу в сусідній гай.
Ось так казочка! Виявляється, не все так
страшно, як здається!