Я хотела бы рассказать о своем любимом авторе. Мой любимый автор Александр Пушкин. Он выдающийся русский писатель. Я с удовольствием читаю этого автора за его живое воображение, его блестящее чувство юмора и очень изобретательный язык. Он творческий и одаренный богатым воображением.
Александр Пушкин родился в Москве в 1799. Пушкин использовал своё живое воображение для создания невероятных сюжетов. Александр Пушкин был мастером многих жанров. Он написал сказки, короткие истории и романы.
Я особенно люблю читать автобиографию. Его книги полны напряжения, что ты не можешь прекратить чтение. И герои великолепные. Я его абсолютная поклонница. Я уверена, что вы любили бы их также.
Мое отношение к творчеству Пушкина:
Александр Сергеевич Пушкин – великий национальный поэт. В его личности и творчестве с большой силой проявились такие замечательные черты русского народа, как свободолюбие, многосторонняя одарённость, могучая творческая сила.
Одной из отличительных особенностей Пушкина как писателя была необыкновенная разносторонность его творческого дарования. В своём художественном творчестве Пушкин выступает и как лирик, и как драматург, и как прозаик, широко и глубоко освещавший в самых разнообразных осуществленных жанрах внутренний мир человека и жизнь человеческого общества. Этим мне и нравится Пушкин.
Много своих творческих сил Пушкин отдал созданию глубоко искренней, реалистической лирики. Лиризм пронизывает и его поэмы, и замечательный роман в стихах «Евгений Онегин» . Современники воспитывали Пушкина как отца русской реалистической лирики. Лирика была дорога поэту, как возможность непосредственно высказать свои мысли, раздумья о жизни, передать свои чувства и настроения, участвовать в общественно-политической и литературной жизни России.
Творчество Пушкина меня поражает не только богатством глубиной идей и образов, мастерством художественной формы, но и многообразием жанров.
Общительный, умевший ценить людей, Пушкин имел много друзей, много писал о дружбе. Дружба для него была той силой, которая соединяет людей в крепком союзе на всю жизнь, вливает бодрость в жизненной борьбе.
<span>Должно хватить :) </span>
Эпитеты ( тучки <em>небесные</em>, цепь <em>жемчужная</em>, <em>вечные</em> странники), устоявшиеся эпитеты (степь <em>лазурная</em>), олицетворение ( тучки как живые), сравнение (тучки - изгнанники), аллегория (тучки - люди в определенных обстоятельствах), синтаксический параллелизм (зависть ли тайная; злоба ль открытая), анафора (или на вас тяготит преступление; или друзей клевета ядовитая), градация (решение судьбы, зависть, злоба, преступление, клевета друзей), инверсия (мчитесь вы), восклицание (первая строчка), обращение (вопросы).
Я бы мог прогуливать уроки. Мог ходить куда угодно и даже в школу ( всё равно бы меня не увидели ). Я мог бы целый день играть бесится. Было бы очень весело если бы я превратился бы в маленького человечка как Нильс
1. Борис Пастернак (Снег идет)
2.Александр Башлачев (Рождественская)
3;4. Сергей Есенин (Поет зима-аукает;Пороша)
5. Иосиф Бродский (Зимним вечером на сеновале)
Паўлінка і пан Быкоўскі з'яўляюцца цэнтральнымі вобразамі камедыі
"Паўлінка". Увесь сюжэт п'есы будуецца на супрацьпастаўленні і
супрацьстаянні гэтых двух герояў. Такі прыём дазволіў аўтару стварыць не
толькі каларытныя і запамінальныя вобразы, але і цудоўную, адметную
беларускую камедыю.
Паўлінка з'яўляецца ўжо ў першым акце п'есы, і ўсе далейшыя падзеі
прама або ўскосна звязаны з ёю. Хаця, зрэшты, яна і ёсць тая прычына,
з-за якой пачынаецца ўвесь сыр-бор. Паўлінка — маладая, прыгожая і
прывабная сялянская дзяўчына. У потайкі ад бацькі яна сустракаецца са
сваім каханым сялянскім хлопцам Якімам, якога яе бацька ненавідзіць за
"палітыку". Для далейшага развіцця п'есы Я. Купала выкарыстоўвае даволі
распаўсюджаны літаратурны сюжэт: больш заможны і "радавіты" шляхцюк
сватаецца да дзяўчыны, увесь пасаг якой — яе дзявочая прыгажосць, а таму
купіць гэты тавар, на яго думку, вельмі лёгка. Звычайна, здавалася б,
сюжэт аб ня-роўным шлюбе аўтар уздымае да ўзроўню нацыянальнай праблемы.
За знешняй згодай Паўлінкі з воляю бацькі, які знайшоў жаніха на
кірмашы (даволі сімвалічны момант) , прыхаваны пратэст дзяўчыны.
Быкоўскі з'яўляецца ў творы толькі ў другой дзеі, на вечарынцы ў
Крыніцкіх, хаця задоўга да з'яўлення героя п'есы глядач ужо і
падрыхтаваны да адпаведнага яго ўспрыняцця (са слоў Паўлінкі і яе
бацькі). Быкоўскі сватаецца да дзяўчыны. Ён са скуры вылузваецца дзеля
таго, каб прадэманстраваць перад гасцямі і Паўлінкай сваю "вышэйшасць" і
"разумнейшасць". Дзеля гэтага Быкоўскі адкрыта пагарджае ўсім
"мужыцкім", асабліва беларускімі песнямі і танцамі. Яму здаецца, што
дзяўчына, убачыўшы разумнага, кемлівага і багатага пана, адразу дасць
сваю згоду на шлюб. Зрэшты, гэта яго не надта хвалявала, бо бацька
Паўлінкі Сцяпан Крыніцкі ўжо загадзя з "зяцем" аб усім дамовіўся. Поўны
гонару і фанабэрыстасці, упэўнены ў сабе, не разумеючы камічных
сітуацый, у якіх ён аказваецца, паўстае перад намі пан Адольф. Аднак усё
гэта падкрэслівае ягоную дурасць і недальнабачнасць. Таму Быкоўскі
дасягае сваімі паводзінамі адваротнага выніку: усе героі, за выключэннем
Сцяпана Крыніцкага, адкрыта кпяць з яго. Аднак пан Быкоўскі не звяртае
на гэта ўвагі і яшчэ з большай сілай спрабуе падкрэсліць сваю
"панскасць", ад чаго становіцца яшчэ больш нізкім, нікчэмным, мізэрным. У
выніку нават сам Крыніцкі, які хацеў бачыць у ім свайго зяця, з ганьбаю
выганяе пана са сваёй хаты.
Паўлінка, пан Быкоўскі — гэта своеасаблівая пара супрацьлеглых
герояў, з дапамогай якой аўтар выяўляе два розных падыходы да адвечнага
беларускага пытання — пытання "мужыцкасці" і "панскасці, шляхетнасці".
Сватанне Быкоўскага выклікае ў Паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым,
калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана
нічога больш няма, — пагарду. Паўлінка разумее, што не так лёгка
перамагчы бацькаву волю, калі ісці напралом. Таму яна скарыстоўвае іншы
шлях: спачатку паказвае ўсім, хто такі на самой справе пан Быкоўскі, а
потым сама выбірае свой лёс.
Сапраўды, колькі смеху выклікаюць у чытача тыя сцэны, дзе пан
Быкоўскі вучыць Паўлінку "панскім" танцам, або дзе пана памылкова
прымаюць за выкрадальніка Паўлінкі. У Я. Купалы гэта зусім не смех дзеля
смеху. Вобразам Паўлінкі аўтар сцвярджае высокую чалавечую годнасць
простых людзей; сцвярджае, што шляхетнасць — гэта стан душы чалавека,
які не атрымаеш у спадчыну разам з родавым маёнткам.
П'еса, напісаная на пачатку XX ст. , ужо мела сваіх папярэднікаў.
"Быкоўскія" свайго часу востра крытыкаваліся ў "Пінскай шляхце" В.
Дуніна-Марцінкевіча, "Модным шляхцюку" К. Каганца. Я. Купала ў вобразе
Быкоўскага змог настолькі ўдала акумуляваць і сінтэзаваць адмоўныя рысы
літаратурных герояў ранейшых твораў, што вобраз Адольфа Быкоўскага стаў
сімвалічным, а яго прозвішча і імя ператварылася з уласнага ў агульнае,
назыўное.
Надеюсь поможет