Прославляет верность чувства.Девочка Джульетта не только с большим сердцем,но и с большим умом,начинает размышлять над жизнью,полюбив Ромео.Джульетте внушали убеждение,что главное-это родовое имя,титул.Но полюбив,она в этом усомнилась.Её не понимает даже кормилица.Джульетта смело выпивает напиток,хотя и подозревает,что это яд.Она отказалась о спасения,которое ей предлагает брат Лоренцо.Ромео за две недели становится зрелым человеком.Поэтому он,полюбив Джульетту и найдя её спящей в склепе,думая,что она мертва,выпивает яд и умирает.Джульетта,проснувшись,видит мертвого Ромео и закалывает себя кинжалом жениха.Брат Лоренцо в монашеской рясе-это гуманист и мыслитель.В конце их родители мирятся,прекращая многолетнюю вражду ради погибших детей.
За возерам, што плёскаецца зусім пад нашымі вокнамі, пачынаецца лес. Мы мала там бывалі, не знаходзячы для сябе нічога прывабнага. Лес быў дагледжаны, расчышчаны і нагадваў школьны парк. Іншая справа - востраў на возеры. Там усё было так, быццам рука чалавека ніколі не краналася гэтага кутка прыроды. На востраве нам было цікава, у лесе - няма.
А Мішка быццам не заўважаў нас і нашу зайздрасць. Ён спіхнуў плыт у ваду, працягнуў яго за прывязаную вяроўку крокаў на пяцьдзесят убок, якраз туды, дзе пачыналася глыбінная плынь, і скочыў на хісткія бярвенчыкі.
Мішка ўсміхнуўся. А я падумаў, што ён, напэўна, уявіў сябе адным са старажытных мараходаў, якія на плытах перасякалі цэлыя акіяны.
Відаць, Мішка разведаў усё папярэдне. Вярнуўся Мішка на самым змярканні.
Назаўтра пасля заняткаў мы зноў былі на востраве. Я прапанаваў узяць лодку, але сябры не падтрымалі. Лодка - не для першаадкрывальнікаў. Для гэтай мэты найлепшае - самаробны плыт.
Нас трох для кволага Мішкавага збудавання было замнога. Разы са два хвалі захлествалі плыт, і мы аказваліся ў вадзе. Але ў рэшце рэшт дасягнулі другога берага. Выцягнулі плыт на пясок і пайшлі ў лес.
Дарогу Мішка запомніў добра. Праз гадзіну мы ўжо былі ля мэты.
На першы погляд у гэтым лясным возеры нічога асаблівага не было. Вялізная палонка пасярэдзіне зарослай мохам паляны. Вакол растуць кусты алешніку, сям-там каля берага відаць шырокія лісты і кветкі гарлачыкаў. Вось толькі паверхня... Мішка не памыліўся: яна была цьмяная, быццам промні святла знікалі ў ёй без астатку.
А мне падумалася, што гэта возера падобнае на кавалак глыбокага космасу, дзе ўсё навокал чорна і да бліжэйшых зорак доўгія гады шляху. Але я не сказаў сябрам пра гэта параўнанне. Яны былі ўпэўнены, што я раўнадушны да космасу. А як я мог гаварыць, што некалі пайду ў прастору, калі нават фізкультурай займаўся па спрошчанай праграме? - Трэба нанесці на карту, - сказаў Сашка. Няўрымслівая яго натура патрабавала дзейнасці. - Стойце тут, я зраблю вымярэнні, - і ён пайшоў, шырока ставячы крокі, уздоўж азёрнага берага.
Мішка тым часам сарыентаваўся па сонцу, каб вызначыць каардынаты возера. Напэўна, гэта была дарэмная работа. Каардынаты школы мы вызначалі шмат разоў - і ўначы па зорках, і ўдзень па сонцу. А адсюль да школы было кіламетраў дзесяць прама на ўсход. Так што патрэбныя разлікі можна было зрабіць без алоўка. Але я зноў прамаўчаў. Хай робяць як хочуць. Я ж ведаў адно: я прыйду сюды яшчэ раз, адзін, i прынясу акваланг. Я нарэшце адчую, што гэта такое - чорны і маўклівы космас.
Тым часам Сашка вярнуўся. Перыметр возера раўняўся тысячы шасцістам дваццаці крокам або прыкладна паўтара кіламетрам. Хлопцы хутка начарцілі картаграфічную сетку, потым нанеслі на яе абрысы возера.
- Вяртаемся, - сказаў Сашка, задаволена аглядаючы сваю работу.
- Пара ўжо, - згадзіўся Мішка, - хутка сцямнее. Ты што, начаваць тут збіраешся? - крыкнуў ён, убачыўшы, што я застаюся на месцы.
Калі праз некалькі дзён я сказаў, што пайду ў лес, гэта не выклікала ні ў кога пытанняў. Раз не запрашаю ў спадарожнікі каго-небудзь, значыць, так мне лепш. Мы прывыклі паважаць справы i жаданні таварышаў.
Надвор'е было пахмурнае, і вада ў возеры здалася яшчэ больш цёмнай. Я добра плаваў і не баяўся ні глыбіні, ні віроў. А тут мне раптам стала страшнавата. Падумалася, што гэта проста багністае балота, дно якога ўсцілае звычайны тарфяны пласт. Але менавіта таму, што адчуў страх, няўпэўненасць, я прышпіліў балоны з паветрам, надзеў маску і падышоў да вады. Глеба пад нагамі была мяккая, як дыван, - прыбярэжнае дно было пакрыта мохам. Але ліхтарык не ўключаў: мне патрэбна была толькі цемра, а ўсё астатняе не мела значэння. Мне здавалася, што я зусім не ў вадзе, а ў прасторы. Цела было лёгкае, нібы бязважкае. Я мог ляжаць, распластаўшы рукі, даць нырца, узляцець уверх. Мне падабалася маё стан, і толькі было шкада, што вакол не відаць сузор'яў. Без іх не было сапраўднага космасу.
Я пашукаў якіх-небудзь рэчаў - не вяртацца ж назад з пустымі рукамі, - я абходзіў адзін пакой за другім, разграбаў глей пад нагамі, мацаў сцены. Нічога не было.
Нарэшце мне надакучыла гэта блуканне, дый першы балон з паветрам апусцеў. Я рашыў вяртацца і проста так, у апошні раз, правёў промнем ліхтарыка па сцяне, што стаяла на маёй дарозе. Чорныя, замшэлыя камяні. І раптам сярод іх нешта бліснула.Мне здалося, што гэта быў лісцік серабрыстай таполі, якіх шмат расло на беразе.Ужо бралася на вечар, калі я вярнуўся ў інтэрнат. Як на тое, у калідоры носам к носу сутыкнуўся з настаўнікам. З ім былі Сашка і Мішка.І я ўспомніў, што ў нас у гэты час лабараторныя заняткі па фізіцы. Мне стала няёмка перад настаўнікам.- Ідзі паеш, - спыніў мяне настаўнік, калі я пачаў быў апраўдвацца, - потым раскажаш.Я раззлаваўся на сяброў: вось балбатуны, трэба было ім гаварыць, дзе я! Цяпер прыйдзецца, можа, яшчэ цэлы даклад рабіць, а я ж па сутнасці нічога не ведаю. Ні пра возера, ні пра рэшткі таго паселішча.
Білім барлық адамға керек. Қазіргі заманда білімсіз кун жоқ. Өйткені кішкентай кезіңнен бастап оқымасаң, ертеңгі күніңде қиналып өмір сүруің мүмкін. Білімді адамдар қазіргі кезде еш қиналмай өте бақытты өмір сүріп жатыр. Сондықтан еңбектену керек, іздену керек. Ал қазіргі кезде адамның білімсіз күні қараң деген ой өте дұрыс.
В образе Тараса Бульбы — главного героя одноименной повести Н. В. Гоголя
— воплощены все лучшие качества, присущие героической личности эпохи
борьбы украинского народа за освобождение от гнета поляков.
Вся жизнь Тараса была неразрывно связана с Сечью. Суровый и
непреклонный, он «отличался грубой прямотой своего нрава» и вел жизнь,
полную невзгод и опасностей. Тарас был создан не для семейного очага, а
для «бранной тревоги» . Его «нежба» — чистое поле да добрый конь.
Служению «товариществу» , отчизне он отдавал всего себя и в людях ценил
прежде всего мужество и преданность идеалам Сечи. Это был один из числа коренных, старых полковников — мудрый и опытный
предводитель казацкого войска. «Все давало ему перевес перед другими, —
пишет Гоголь, — и преклонные лета, и опытность, и уменье двигать своим войском, и сильнейшая ненависть к
врагам... » Бывалые казаки, признавая за ним первенство, выбрали Тараса
Бульбу наказным атаманом, потому что не было из них никого «равного ему в
доблести» .
Многие перенимали в то время польские обычаи, заводили роскошь,
прислугу, обеды, дворы. Тарасу все это было не по сердцу. Он любил
простую жизнь казаков и «перессорился с теми из своих товарищей, которые
были наклонны к варшавской стороне, называя их холопьями польских
панов» .
Ярко раскрывается характер Тараса Бульбы в трагическом конфликте с его
младшим сыном Андрием. Он считал, что «нет лучшей науки для молодого
человека, как Запорожская Сечь» , и мечтал о том дне, когда явится со
своими сыновьями на Сечь и скажет: «Вот посмотрите, каких я молодцов
привел вам!» , как представит их своим старым, закаленным в битвах
товарищам, как поглядит на их подвиги в ратном деле. Младший сын не
оправдал надежд отца. Любовь к полячке отгородила Андрия от боевого
товарищества, от отца, от отчизны. Он предал, совершил самый тяжкий грех
и достоин был теперь только позорной смерти. Человек суровой и вместе с
тем нежной души, Тарас не чувствует жалости к сыну-предателю. Без
колебаний, с сознанием великой правды того дела, которому служит, он
<span>совершает свой приговор: «Я тебя породил, я тебя и убью!» </span>
