Называется потомучто герой изменил свое отношение к отцу Вареньки именно после бала, но Толстой несколько раз менял название произведения
1)царь простил с женой
2)царь женился на другой
3)злая царица хочет убить царевну
4)у семи богатырей
5)отравленое яблоко
6)хрустальный гроб
7)свадьба
Потому что ,колхоз ,это обычно то место ,где очень мало работы и нечем себя занять ,если у тебя нет своего хозяйства , тем более действия происходят после войны ,если мне не отшибло память
Один раз кот поспорил с собакой. А спорили вот о чем они ; Кот хвалился : Я мудрый , славный и хороший . гордитесь мной и почитайте. Собака же так ответила ему :Так раз ты мудрый и хороший дай лапу мне и отгадай загадку. Кот промурлыкал отвечает : С чего я должен лапу подовать таким как ты ?ты ниже статусом меня!. С: Я может ниже , но ум гораздо больше твоего. К: ну давай загадывай загадку. С: Что мягкче всего на свете ?К: Подушка же кончено что еще быть может нам мягкчей. С: А вот не правильно, не угадал ты.К : Все врешь ты правильно ответил я !. С : а коль ли вру я , ты загадай загадку мне. К : Что краше всего на свете ? С : Нет прекрасней солнце что дарит нам свои лучи .И кот от стыда понял что был не прав , заплакал и ушел.
Бывае, у галаву прыйдзе думка: навошта людзі спаваюць, танцуюць, складаюць вершы? Навошта патрэбна мастацтва? Ад яго няма ніякай практычнай карысці. Будаўнік пабудаваў дом, тут усё зразумела, у ім будуць жыць людзі. Але вось паэт склаў вершы, яны знаходзяцца на паперы, а людзі ідуць сваёй дарогай, не зважаючы іх, быццам гэтых вершаз няма і не было.
Адказ заключаецца ў тым, што людзі разумеюць адны і тыя ж рэчы па-рознаму. Напрыклад, ідзе снег, таму мама апранае сваіх дзяцей цяплей, мецеаролаг мерае глыбіню снежнага покрыва, дзеці бяруць санкі, лыжы і бягуць на вуліцу. А паэт становіцца больш уважлівым і з гэтага снегу, паветра, з жыцця іншых людзей, з самаго сябе здабывае некалькі радкоў. Мастак спаборнічае са снегам. Ён бярэфарбы, паперу і малюе белыя прасторы, залатыя сонечныя праменні на палях. І калі-нікалі здараецца, што мастак перамагае снег. Ён прыбаўляе да прыгажосці прыроды сваё сэрца, і людзі спыняюцца перад карцінамі, зачараваныя. Ад гэтых намаляваных фрагментаў ім чамусць становіцца лепш жыць.
Пэўна, людзі не могуць без гэтага існаваць. Галодныя і сытыя, бедныя і багатыя, несправядліва пакрыўджаныя і акружаныя каханнем - усе яны ўвесь час цягнуцца да мастацтва. Рэальнае, штодзённае жыццё пераходзіць на паперу, на кінаэкран, на нотны ліст праз рукі і душу аўтара і атрымліваецца прыгажосць.
Я лічу так: мастацтва не корміць і не поіць чалавека, але нейкім незразумелым чынам робіць яго шчаслівым.